Wanneer je goed bent in je vak, is de kans er dat jouw kwaliteiten ook voor andere doeleinden worden gevraagd. In het geval van het auteursduo Michael Hjorth en Hans Rosenfeldt is dat een nadeel voor hun lezers. Met De Bergmankronieken hebben ze onder de naam Hjorth Rosenfeldt een grote schare fans verzameld, maar die moeten vaak lang wachten tot een volgend deel, omdat de twee mannen ook in andere gebieden werkzaam zijn. Bij hen is het zo dat ze vanuit de filmindustrie het schrijversvak zijn ingerold, en dat ze dus gelukkig hun creatief talent ook in spannende verhalen hebben gestopt. De oogst is het zevende deel in de reeks, en verschijnt ruim twee jaar na het vorige deel, Het oordeel.

Drie ogenschijnlijk willekeurige moorden in Karlshamm stellen Vanja Lithner en haar afdeling Moordzaken van de Nationale Recherche voor een raadsel. Het enige aanknopingspunt is dat de slachtoffers ooit zelf verdachte zijn geweest of dat er aangifte tegen ze is gedaan, maar ze nooit zijn veroordeeld. Echter is dit te dun om een doorbraak te bewerkstelligen. Wanneer er nog meer moorden worden gepleegd, is dit verband ook steeds moeilijker te leggen. De druk op het ervaren team neemt ondertussen toe, zowel van de buitenwereld als intern. Voor Vanja is het haar eerste zaak als nieuwbakken leider van Moordzaken, en ze wordt direct in het diepe gegooid, waardoor ook haar stresslevel grote hoogtes bereikt. Om deze reden twijfelt ze enorm om haar geroyeerde biologische vader Sebastian Bergman erbij te betrekken. Hij heeft in het verleden bewezen een vindingrijke steun te zijn bij diverse onderzoeken, maar kent een soms onuitstaanbaar karakter.

Wanneer het moorden doorzet, moet Vanja enkele ingrijpende beslissingen nemen.

Hjorth Rosenfeldt heeft aan zijn lezers gedacht. Er zit niet alleen twee jaar tussen de boeken, maar ook in het verhaal is deze periode verstreken. De ontwikkelingen in ieders privéleven worden dus in de actuele situatie geïntroduceerd (ja, ook de huidige pandemie wordt genoemd). Het is een zeer slimme zet van de auteurs, want al na een paar pagina’s voelt het weer vertrouwd en stap je als lezer in een warm bad.

Sebastian Bergman is dus niet rechtsreeks meer betrokken bij team Moordzaken, maar werkt zelfstandig weer als psycholoog en geniet van zijn vrije tijd met zijn 3-jarige kleinkind Amanda. Dit boek focust zich in het eerste gedeelte dan ook meer rondom nieuwbakken chef Vanja, kersvers teamlid Carlos, ‘good old’ Ursula en de eigenaardige Billy, en hun onderzoek naar de moorden. Als lezer weet je meer dan hen, omdat je ook afwisselend de gebeurtenissen rondom de daders volgt, en hun beweegredenen kent. Zodoende heb je het door als de teamleden op het verkeerde spoor zitten, maar ook welke inzichten hen juist dichter bij het moordenaarsduo brengen. Het is een boeiend kat-en-muisspel en knap dat de suspense zelfs met voorkennis van de lezer nog volop aanwezig is. Ogenschijnlijk onschuldig beginnende hoofdstukken eindigen vaak in een knallende en soms schokkende scéne.

Een opvallende wending vindt plaats op tweederde van het verhaal, wanneer de zaak ten einde lijkt te zijn gekomen, en Sebastian weer op de voorgrond treedt. Zijn vermoedens rondom Billy - die in de vorige boeken zijn ontstaan en alles te maken hebben met Billy’s merkwaardige, wrede gedragingen – worden sterker. En Billy, die nog een laatste keer zijn drang naar macht, controle en bevrediging moet beheersen, heeft door dat men hem in de gaten krijgt. Een fout van hem kan dus grote gevolgen hebben. Gaan ze hem ontmaskeren?

Het tempo in het verhaal versnelt. Ook hier weet de lezer meer dan de hoofdpersonen, maar opnieuw beschrijft Hjorth Rosenfeldt dit op een sublieme wijze. Kortere hoofdstukken, snellere actie, verhoogde hartslag en een zinderende beschrijving; de bladzijdes worden als een razende omgeslagen als de kern van het gesponnen web wordt benaderd. Het is een ingenieus, weldoordacht en uitermate kundig gebouwd plot.

Alsof de climax van de zaak nog niet genoeg is, kwellen ze de lezers op de laatste pagina’s met een paar duizelingwekkende onthullingen die een grootse apotheose aankondigen voor een volgend boek. Als het wachten maar niet weer zo lang duurt…

Michael Hjorth en Hans Rosenfeldt zijn strategen; schrijvers die tactisch alles hebben uitgedacht en de uitgewerkte verhaallijnen op een geniale manier aan elkaar knopen, zonder daarbij ook maar één keer te verslappen. Tel daarbij op dat ze privébeslommeringen van de hoofdpersonages (en zelfs ook van alle andere personages) geweldig in het verhaal weven en genoeg diepte meegeven, en je kan spreken van een perfecte thriller. Alles klopt. Alles intrigeert. En alles is vermaak van de bovenste plank. De langlopende thrillersoap vol nagelbijtende spanning dendert voort en heeft met De oogst opnieuw een voltreffer te pakken.