Onlangs lazen we het eerste gedeelte in de Magycker-serie van Adrian Stone, De klauw. Mocht je die of het boek zelf nog niet gelezen hebben voordat je aan deze recensie begint, dan raden we je met klem aan om deze eerst te lezen. Ook leuk om te vermelden: Stone is het pseudoniem van de Oer-Hollandse Ad van Tiggelen. Fantasy van bloedeigen bodem dus!

** Let op! Spoilers voor ‘De Klauw’ vanaf hier **

Aan het einde van De klauw kreeg Marit haar geheugen terug van Orvil. Bij dit proces leerde ze dat Aurik niet haar broertje is maar haar zoon. Hij was het gevolg van haar verkrachting door Berrin. Tevens kreeg ze haar volledige geschiedenis in Aimerey terug en leerde ze waarom zij en Aurik zijn gevlucht van het eiland.

Nu, inmiddels twee jaar later zijn Marit en Aurik gesetteld samen met Eamon. Eamon heeft de plaats van zijn broer ingenomen en is de leider van de Klauw. Hij doet dit eigenlijk tegen wil en dank maar door plichtsbesef tegenover zijn broer. Doordat er twee jaar verstreken zijn heeft iedereen de kans gehad om zich te ontwikkelen. Zo leren we al snel dat Marit en Eamon bij elkaar zijn ingetrokken en heeft Aurik zich ontwikkeld als tiener met alle interesses van dien.

Niet alleen Marit en Eamon hebben zich in de tussentijd ontwikkeld maar ook Valdana heeft niet stilgezeten. In de voorbije twee jaar heeft ze haar best gedaan om zich verder te profileren binnen de gelovige kring in de Klauw. Na haar mislukte ontsnappingspoging met haar vader richt ze zich op de Klauw van binnen uit vernietigen en misbruikt ze haar rol als Priesteres van de orde. Al snel leren we dat Valdana nog steeds samenwerkt met haar vader om de laatste twee waarheidsvinders uit te schakelen en zodoende Valdana naar Aimerey te brengen en daar de hoogste positie als waarheidsvinder in te nemen. De focus van het verhaal verschuift dan ook snel naar het politieke gevecht waar Orvil en Valdana zich in bevinden. Valdana heeft het hier echter vrij moeilijk mee aangezien haar vader niet haar tempo ambieert en mensen denken dat zij zijn maitresse is in plaats van zijn dochter. Valdana is echter niet met lege handen op Aimerey aangekomen maar heeft Aurik ontvoerd met een slimme leugen en heeft zodoende de mogelijk sterkste Magycker in geheugenis in gevang gezet om te trainen en naar hun eigen hand te zetten.

Doordat de focus in Drakenhart verschuift, zien we automatisch een stuk minder van Marit en Eamon. Dit is spijtig omdat we in het eerste boek van hun zijn gaan houden. Ze worden nu tot een achtervolging op Aurik en de vraag of Marit zich wel definitief durft te binden aan Eamon. Gelukkig is het verhaal in Drakenhart zeer zeker de moeite waard, ondanks dat Valdana de belangrijkste persoon in het verhaal is geworden. We leren heel veel over wie zij is en hoe ze zowel lijkt als verschilt van haar vader. Ook weet Stone ons weer te verrassen met fijne nieuwe karakters. Deze nieuwe introducees brengen nieuwe perspectieven en nuances met zich mee, iets wat het eiland Aimerey veel meer inhoud geeft.

Adrian Stone weet de twee belangrijkste vrouwen op een goede manier te beschrijven. Zeker Valdana krijgt alle ruimte om zich te tonen en het wordt goed duidelijk hoe ze vecht in een mannelijke wereld om zichzelf te bewijzen en haar rechtmatige plaats op te eisen. Het zogenaamde glazen plafond is duidelijk aanwezig en Valdana bewijst dat ze er alles voor over heeft om daardoor heen te gaan.

De verhaalkeuzes in Drakenhart zijn evenwel gevaarlijk en ambitieus. Door belangrijke karakters nagenoeg achterwege te laten neemt de auteur een groot risico. Hij bewijst echter dat Valdana en sterke vrouw en een geweldig personage is en zij alle ruimte moet krijgen om te schijnen. Dat daarom heen nog de autistische Auric zo genuanceerd neergezet wordt verdient niks anders dan applaus. Het is jammer dat het verhaal omtrent de Magycker is afgesloten. Maar hoop op nog andere verhalen omtrent de draken en De klauw is wat ons door deze donkere dagen helpt!