Een smalle weg kronkelt door de bossen. In een opwelling slaat Olaf Hagstrom af, naar zijn ouderlijk huis wat hij meer dan twintig jaar verleden achter zich heeft gelaten. Het afgelegen huis lijkt verlaten, maar binnen is een hond eindeloos aan het blaffen. Als hij een kijkje in het huis neemt, vindt hij daar het levenloze lichaam van zijn vader, die met messteken is omgebracht.

Eira Sjodin wordt op deze zaak gezet. Sjodin komt daardoor terug in haar geboorteplaats en het dorp waar ze is opgegroeid. En dat is in sommige momenten een voordeel, maar in deze terughoudende gemeenschap gaan de hakken snel in het zand. ​​​Olaf lijkt de enige verdachte. Eiraherkent hem, want hij was ooit het middelpunt van een misdaad die het dorp jarenlang in zijn greep hield. Eira was negen jaar oud toen Lina Straved werd vermoord. Olaf was de veertienjarige jongen die de moord op Lina bekende. Hij was ook de jongen die Eira telkens in haar nachtmerries terugzag…

Met Stormval heeft de Zweedse auteur Tove Alsterdal haar zesde thriller afgeleverd. Deze past -wederom- in het rijtje met prachtig geschreven verhalen. Stormval is een exemplarisch voorbeeld van wat de achtergrond van een auteur met een verhaal kan doen. Tove Alsterdal heeft een achtergrond als journalist, maar ook als een schrijfster van theater-, film- en operastukken. Die combinatie maakt Alsterdal dermate compleet, dat een boek van haar een echte vertelling is.

Als lezer wordt je in de omgeving die zij schetst getrokken en lijkt het alsof je iedere stap maakt die haar hoofdpersonage ook maakt. Als ze een achtervolging beschrijft dan krijg je als lezer het gevoel, dat je ieder moment over een uitstekende wortel kan struikelen. Tove Alsterdal is opgegroeid in het noorden van Zweden en weet deze omgeving tot in perfectie te omschrijven. Dat maakt het verhaal enorm toegankelijk. En dat is zeker noodzakelijk, omdat de omgeving eigenlijk een groot deel van het verhaal vertelt. En niet alleen de omgeving, maar ook haar personages zijn van een prachtige echtheid. Geen perfecte personages, maar mensen waar een randje aan zit.

Daarnaast is het uitermate belangrijk dat de vertaling van een boek de juiste essentie kan vatten. Want alleen dan kan de intentie van de schrijfster worden overgebracht. Edith Sybesma heeft met haar vertaling van Stormval precies de goede toon aangeslagen.

Maar er wordt wel wat gevraagd van de lezers. De verhaallijnen die in Stormval worden beschreven, vragen opperste concentratie. Alsterdal schrijft geen boeken die je zonder de opperste aandacht kan lezen, want dan kun je belangrijke informatie missen. Niet alles is wat het lijkt in Stormval en naarmate men verder in het boek komt, wordt er daarom meer van de lezer verwacht. Want het oplossen van deze moord is geen sinecure. Alsterdal trekt de registers wijd open. En dat dien je als lezer dus ook te doen!

Dat alles maakt Stormval tot een belevenis om te lezen. Het maakt weer een keer duidelijk waarom schrijvers uit Scandinavië deze manier van ‘spelen’ met hun lezers tot in hun haarvaten beheersen. Stormval is een gelaagd en meesterlijk geschreven verhaal met een angstaanjagend realisme. Een meesterstuk!

“Op de achtergrond hoorde ze Springsteen zingen over een rivier bij een arm dorp, waar jonge verliefden indoken”. (The River, Bruce Springsteen, 1979). Zelfs de Boss komt in het verhaal voor en dan is uw recensent een en al glimlach.