In het almaar uitdijende aanbod van de Scandinavische thrillers wordt het steeds lastiger om als auteur een eigen geluid te laten horen. Maar, het gebeurt regelmatig dat er een parel tussen zit. Zo was er een aantal jaren geleden de Noorse auteur Ingar Johnsrud, die met zijn Broederschap-trilogie een schot in de roos plaatste. Een nieuwe thriller van een auteur van deze grootte, stemt nieuwsgierig: De peetmoeder is de nieuwste telg van Johnsrud.

Maak kennis met Stella Swanson, een Noorse vrouw die terugkeert in haar geboortedorpje. De reden; haar vader is overleden en wilde haar net voor zijn dood nog spreken. Stella vloog op jonge leeftijd uit en haar tijd in de grote stad heeft haar gehard. Terugkomen in je geboorteplek is dan niet de gemakkelijkste opgave. En al helemaal niet als de lokale politie de dood van haar vader Ringo al heeft bestempeld als zelfmoord.

Stella groeide met haar ouders op op het landgoed van Esther en William, een vermogend stel dat hun geld verdient in de vishandel. Bij terugkomst merkt Stella langzaamaan dat -ook in haar jeugd- niets was wat het leek; familiebanden zijn op andere zaken gestoeld dan ze dacht…

Johnsrud heeft met De peetmoeder een stand alone thriller geschreven. De naam doet ergens denken aan de Coppola films The Godfather en ook het onderwerp heeft er soms -in de verte- wat van weg. In De peetmoeder speelt Stella de hoofdrol, maar dat doen de verstoorde familieverhoudingen net zo goed.

Als hoofdpersoon komt Stella enorm goed uit de verf. Na een heftige tijd in de stad, waarbij ze zelfs in de bak belandde, probeert ze alles op de rit te krijgen. En dat blijkt lastiger dan verwacht, want haar oude leven achtervolgt haar. Zo moet ze een schuld aflossen bij Cornelis, een op zijn minst dubieuze man. En die oude zaken vermengen zich langzaam met haar verblijf in Vike, waardoor Stella langzamerhand wordt getypeerd als een echte overlever. De andere personages worden iets fletser neergezet. Zo zijn de beweegredenen van politieman Leif niet altijd geloofwaardig, en geldt hetzelfde voor Esther.

De peetmoeder heeft last van een trage opstart. Johnsrud heeft voor het gevoel veel tijd nodig om de pionnen op het bord te zetten. Heden en verleden worden afgewisseld, maar dat gebeurt niet altijd in een hoog tempo. De lezer zal hierdoor de aandacht meer dan nodig hebben om het verhaal te kunnen volgen. Dit is anders dan de Broederschap-trilogie, waar de energie en snelheid vanaf spatte. De peetmoeder lijkt hierdoor in eerste instantie meer op een familieroman.

Gelukkig komt daar -net op tijd- verandering in wanneer Stella achter een aantal bizarre feiten komt die haar familie en omgeving in een ander daglicht zetten. Johnsrud schakelt op, waardoor het boek verandert in een echte thriller. Met snelheid, met actie, met afwisseling; maar echt spannend wordt het allemaal niet. Daarvoor zijn de acties van de hoofdpersonen soms simpelweg té ongeloofwaardig.

Toch is De peetmoeder wel een thriller met een ander geluid dan het mainstream-genre. Het is een verhaal waarbij veel ruimte is voor diepgang in familiebanden, en waarbij Johnsrud wederom laat zien een groot verteller te zijn. Voor een écht goede thriller had het allemaal wat sneller gemogen, en wat spannender. Dat Johnsrud ook dát beheerst, weten we van de geweldige Broederschap­-trilogie.