Alma is een oude vrouw, die moederziel alleen door het leven gaat. Haar man Otto leeft niet meer, haar geheugen laat haar meer en meer in de steek. Ze kan de dagen nauwelijks meer van de nachten onderscheiden, behalve door dat ene ritueel. Voordat ze weer naar bed gaat windt ze de vrouw op. De prachtige klok waarvan ze zeker weet dat zodra ze die niet meer opwindt, haar eigen laatste adem ook uitgeblazen wordt.

Ane Riel brak internationaal door met Hars. Ze won er onder andere een ThrillZone-award mee. Na Hars volgde Beest en nu is daar Uurwerk, een nieuw meesterwerk van Riel. Ze heeft zo ontzettend weinig nodig om je als lezer geboeid te houden. In Uurwerk gaat het om niets meer dan een demente vrouw, een jongetje met een hond en tijd. Tijd als in vergane tijd en wat er allemaal gebeurd is, en tijd als de toekomstige tijd: hoe lang heb ik nog? Of beter hoe lang wil ik nog?

Alma is een vrouw die verwijderd is geraakt van al haar vrienden en familie. Dat is te wijten aan haar man Otto. Naarmate je verder leest komt je meer en meer over hem en hun geschiedenis te weten. Otto is de oorzaak dat er niemand meer omkeek naar de twee. Ze hadden een dochtertje, maar die is tragisch overleden. Alma weet er bijna niks meer van, kan er geen herinneringen aan ophalen. Ze woonden in een mooi huis, maar dat brandde af. Alma weet er bijna niets meer van, hoe dat gegaan is. Alma had een man, Otto, ze weet eigenlijk niet meer waar hij is of wat er is gebeurd.

Een klein jongetje dat zijn hond uitlaat zorgt voor de ommekeer. Alma lokt hem naar zich toe, en al snel volgt er een dagelijkse ontmoeting. Alma is zo doof als een kwartel, weet dus niet hoe hij heet en noemt hem voor het gemak maar Otto. De jongen vindt alles prima, hij krijgt melk en een koekje en de klok fascineert hem. Met de dagelijkse omgang met de jongen komen ook langzaam Alma’s herinneringen terug.

Riel weet het allemaal weer meesterlijk te omschrijven in Uurwerk. Ze heeft geen theatrale setting nodig. Geen bombastische gebeurtenissen. Ze heeft genoeg aan een dementerend vrouwtje in de knoop met haar herinneringen. Je weet dat er iets moet zijn gebeurd, aan alles voel je dat het leven van Alma zwaar moet zijn geweest.

Riel pelt de ui heel langzaam. Bijna tergend langzaam. Als lezer wil je weten wat er is gebeurd. En Riel weet je te boeien door steeds een miniscuul beetje weg te geven. Ze speelt als het ware met je nieuwsgierigheid. Ze geeft je net genoeg om geboeid te blijven, maar zeker niet teveel. Pas als de tijd volgens Riel rijp is, mag je de ontknoping weten en die laat je dan net als bij Hars vol verwondering achter. De koningin van de kleine setting heeft het met Uurwerk weer voor elkaar!