Onlangs verscheen het nieuwe boek van Corine Hartman, De dode die niet werd gemist. Hartman is een bekende naam in de Nederlandse thrillerwereld: lees hier onze recensies van haar eerdere werk.. Als ThrillZone moeten we haar natuurlijk wat vragen stellen.

Sinds kort is je  nieuwe boek, De dode die niet werd gemist, verschenen. Waar gaat dit boek over?

Het verhaal gaat over naoberschap, over vriendschap, hoe belangrijk het is er voor elkaar te zijn en hoe geheimen uit het verleden in de weg kunnen staan. In hoeverre vertrouwen we elkaar onze diepste geheimen toe? Moet je in vriendschappen alles met elkaar delen?

Uiteraard speelt ook Vorden een rol, de prachtige omgeving, die Eva op schilderijen vastlegt, haar betrokkenheid bij de omgeving, de natuur en het dorp.

In dit nieuwe boek maakt je nieuwe hoofdpersonage, kunstschilder Eva Romeijn, haar opwachting. Wat voor personage heb je met haar proberen te creëren?

Met de eigenzinnige, nieuwsgierige Eva heb ik geprobeerd een personage te creëren om van te houden. Ze schildert landschappen rondom haar woonplaats Vorden, waar ze is geboren en getogen, en is eigenlijk wel heel tevreden met haar rustige leven, al is ze soms wat eenzaam. Eva heeft een lat-relatie met een fotograaf die veel weg is, maar Eva heeft een paar dierbare vrienden.
Haar personage staat dicht bij mijzelf, en tegelijkertijd is ze geïnspireerd op Agatha Christie’s Miss Marple: een jongere versie van deze slimme amateurspeurder.

Met Jessica Haider en Faye van der Laar heb je in het verleden twee prachtige personages voortgebracht, die juist door de last die zij meedroegen, zo formidabel zijn ontwikkeld. Heb je met Eva Romeijn eenzelfde idee over hoe jouw hoofdpersonage in het verhaal wordt vormgegeven?

Met Eva heb ik hopelijk een mooi personage geschapen voor een nieuwe serie, dus ja, zeker, ik wil meer verhalen met haar in de hoofdrol. Ze is weer heel anders dan Jessica Haider en Faye van Laar. Eva staat dichter bij mijzelf dan de andere twee dames en sluit denk ik mooi aan bij de belevingswereld van mijn lezers. Ik vind haar een fijn personage in deze tijd waarin er al zoveel aan de hand is. Heerlijk, even verdwijnen in een verhaal met herkenbare personages met wie je mee kunt leven in een moordmysterie. Ik hoop dat veel lezers Eva in hun hart zullen sluiten!

Hoe vorm je de personages in jouw boeken? Zijn dit personages die je direct in jouw hoofd hebt of bouw je dit langzaam uit, totdat ze voor jou perfect zijn?

Dat verschilt nogal per boek… bij De dode die niet werd gemist had ik vooral zin in een nieuw seriepersonage die wat meer van mijzelf in zich heeft, en die genoeg bagage heeft om meerdere verhalen mee door te brengen. Eva voelt voor mij na één boek en een kort verhaal heel goed, dus ik denk dat ze nog wel een tijdje bij me blijft. Ik kneedde haar in grove vorm voor ik de plot bedacht en de detaillering kwam vanzelf tijdens het schrijven. 

Het verhaal speelt zich af in de prachtige Achterhoek, waar je woont. Vind je het niet lastig om een verhaal te schrijven in een omgeving waar je zelf zo bekend bent, of maakt het dat juist gemakkelijker?

Het was heerlijk om weer eens een verhaal te kunnen situeren in ‘mijn’ Achterhoek, in dit geval in het prachtige Vorden met zijn landgoederen en monumentale kastelen. Tijdens wandelingen in de natuur komen de ideeën als vanzelf naar me toe. De dode die niet werd gemist gaat onder meer over naoberschap, en de term zegt het al, dat is ook iets typisch voor onze streek. Het gaat om hoe belangrijk het is er voor elkaar te zijn.

Wat zijn voor jou zaken of gebeurtenissen waaruit je inspiratie haalt voor de verhalen?

Dat kan van alles zijn… een krantenbericht of zelfs maar één zin in een artikel, gebeurtenissen die ik zelf meemaak of van vrienden hoor, alles wat er leeft onze wereld is uiteraard sowieso een continue inspiratiebron, zonder dat ik te dicht op de realiteit van de dag ga zitten. In De dode die niet werd gemist, bijvoorbeeld, speelt de klimaatcrisis een rol, maar dan niet zozeer met een belerend vingertje naar wat er allemaal misgaat, maar in die zin dat hoofdpersoon Eva Romeijn als landschapschilder erg betrokken is bij de natuur en wat die voor moois te bieden heeft in de seizoenen.

In het verleden werkte je trouwens ook samen met Tomas Ross. Hoe ging  dit?

De samenwerking met Tomas Ross was een unieke en ontzettend leuke ervaring die ik niet had willen missen. We hebben veel gelachen en vooral heel veel mails uitgewisseld. Het was tweemaal een flinke klus, maar ik ben trots op het resultaat. Helaas zijn we allebei erg druk met onze eigen verhalen, maar een derde is nog niet definitief van de baan. Een andere samenwerking zie ik niet zo gauw voor me, tenzij Stephen King me belt. 

Je hebt een fiks aantal prijzen en nominaties op jouw  naam staan. Ook zijn de recensies op jouw werk vrijwel altijd goed. Is dat van belang voor je? Is dit iets waar je mee bezig bent?

Tijdens het schrijven lukt het me gelukkig wel gedachten aan recensies, verkoop en alles wat er volgt na publicatie los te laten. Eenmaal verdiept in een verhaal, denk ik aan niets anders dan aan mijn personages en hoe de plot zich zal ontwikkelen. Dat is wat schrijven voor mij het meest boeiende vak maakt dat ik kan bedenken. Ik ben geloof ik wel een echte verhalenverteller, ik zou niks anders willen. Maar ik kan niet zeggen of dat ook nog steeds het geval zou zijn, als er nooit succes was gekomen. Een schrijver wil gelezen worden, en liefst ook gewaardeerd, dat lijkt me vanzelfsprekend. Recent mocht ik een award in ontvangst nemen van Storytel voor Hij volgt je, als best beluisterde en gewaardeerde Storytel Original van 2021, en zo’n prijs winnen is echt een feestje. De kers op de taart!

Tijdens de uitreiking van de Gouden Vleermuis, afgelopen oktober, was je genomineerd. De prijs ging echter naar Loes den Hollander en we hebben zelden iemand gezien die niet won die zo gelukkig was voor de winnaar. Dat was een prachtig moment. Wat is jouw band met Loes den Hollander?

Wij zijn bij dezelfde uitgever gedebuteerd, Loes net een jaartje eerder, en we kennen elkaar al vanaf het prille begin van onze carrière als auteur, ontmoetten elkaar op feestjes en boekpresentaties. Altijd gezellig, Loes is een schat en terecht geprezen voor haar mooie carrière.

Redactie:

De dode die niet werd gemist is uitgegeven bij uitgeverij Cargo. Waarover gaat het boek: Kunstschilder Eva Romeijn, geboren en getogen in het idyllische dorpje Vorden in de Achterhoek, krijgt een mooie opdracht van haar buurman, baron Frederick van Zonnewoud. Als hij vervolgens van de aardbodem lijkt te zijn verdwenen, raakt ze ervan overtuigd dat er iets gruwelijks is gebeurd, al deelt geen van haar vrienden die angst. De roddels in het dorp over de rijke baron tonen minder fraaie kanten van zijn karakter, maar bij wie is de haat groot genoeg om hem dood te wensen? Spelen er eeuwenoude vetes tussen families of waait de wind uit een heel andere hoek?
Eva gaat dapper en vastbesloten op zoek naar de waarheid, maar of dat wel zo verstandig is?