De nieuwe thriller van de Franse auteur Jerome Loubry is verschenen: Verdoemd. Je kunt hem kennen van Toevluchtsoord. Wij spraken hem via Teams!

Wie is Jerome Loubry? “Ik ben een Franse auteur en mijn eerste boek kwam hier in 2017 uit.” Daarna ging het snel met de bekendheid van de auteur, vooral in eigen land. Sindsdien schreef hij nog vier boeken. Maar zijn eerste carrière was een heel andere. “Ik werkte overzees als restaurantmanager. Ja, iets heel anders inderdaad. Ik werkte in Engeland en Zwitserland bijvoorbeeld. Maar ik wilde al vanaf mijn negende schrijven, dus uiteindelijk kwam het goed.” Het bleek dus een droom van Loubry te zijn en daar maakte hij werk van; op zijn veertiende begon hij al te schrijven.

Zijn nieuwste boek heet Verdoemd. Waar gaat het over? Het speelt zich af op Haïti, geeft de auteur aan. Het gaat over een politieagent die speciale misdrijven aantreft. Hij denkt dat het met voodoo te maken heeft, wat een religie is. Maar de agent beseft al snel dat het niet alleen om voodoo gaat. Hij probeert de waarheid te achterhalen. Zo komt hij op het spoor van een weeshuis, The funny grave (Het Gelukkige Graf – red). Er is dus meer aan de hand en ook politiek komt zelfs om de hoek kijken. Tegelijkertijd volgt de lezer een Frans stel die probeert kinderen te helpen op Haïti. “Er is veel aan de hand met kinderen in Haïti. Kinderen worden bijvoorbeeld verkocht. Dat wilde ik aanstippen.”

“Het is geen horror, trouwens. In mijn boeken houden de lezers beide benen op de grond. Alles wordt uiteindelijk wel verklaard.”

Het boek stipt dus een probleem aan dat gaat over kinderen op Haïti. Loubry is gedecideerd als we vragen naar het onderwerp. “Ik wilde een boek over voodoo schrijven. Dan heb je twee mogelijkheden: of je laat het boek in zuidelijk V.S. spelen, of in Haïti. Daar komt voodoo namelijk voor. Toen ik onderzoek deed via het internet en boeken, ontdekte ik de kinderhandel op Haïti. Ik vond het verschrikkelijk en toen wist ik; mijn boek moet op Haïti spelen want dit onderwerp moet besproken worden.”

Het was dus ook een doel om dit onderwerp aan te stippen. “Ik wilde het onderwerp uitdiepen en presenteren aan mijn lezers. En er is nog iets. Je geeft namelijk, bij een ramp ofzo, ook geld aan een land. Dat gebeurde ook bij de rampzalige aardbeving op Haïti, jaren geleden. En ook dat ging niet altijd goed. Soms belandde geld in de verkeerde zakken. Dat is gecompliceerd en gebeurt zeker niet altijd, maar het is er wel. Ook op Haïti.”

Loubry is inmiddels vijf boeken onderweg, en in Frankrijk wordt de zesde binnenkort gepubliceerd. En ze hebben allemaal in meer of mindere maten een thrilleronderdeel in zich. Loubry verklaart wel verschillende genres aan te stippen. “Bijvoorbeeld in mijn laatste boek. Daar spelen fantasie en realiteit beide een rol. Maar, ook in dit boek, wordt alles aan het eind verklaard. In het begin denk je echter; waar gaat dit naartoe, is het echt of niet.”

Zijn eerste boek was een typische politiethriller die zich afspeelde in Detroit tijdens de economische crisis. En daarnaast is er Le douzieme chapitre, een boek dat volgens Loubry meer naar de literatuurkant neigt. Een veelzijdige auteur dus. “Ik hou ervan om afwisselend te zijn. zowel in karakters, als onderwerp als plaats. Ik wil niet dezelfde personages gebruiken. In elk geval, nu nog niet. Ik hou ervan als een lezer het boek opent en dat diegene niet weet wat je kunt aantreffen. Ik wil ze verrassen.”

Wat is dan de typische Loubry touch? Is die er? Ja, zegt Loubry. “Die is er wel maar het is lastig over jezelf te zeggen.” De lezer geven echter aan dat Loubry schrijft alsof je een film voor je ziet. Het is goed geschreven en uitgeschreven. Een soort cineastische ervaring dus, maar dan in boekvorm.

Ook is er een gevoeligheid in de beschrijvingen en in de psychologie van de personages die klopt. Althans, zegt Loubry nogmaals met een lach, als hij de lezersreacties mag geloven.

In Nederland kennen we dus inmiddels Toevluchtsoord en Verdoemd. Als schrijver moet hij hebben geleerd, en beter zijn geworden. Op welke vlakken? “Ik merk het gewoon als ik schrijf. Het is minder moeilijk om de juiste woorden te vinden. Of het ritme van het boek. Het gaat simpelweg vloeiender nu. Het kost me daardoor ook minder tijd. Het voelt vrijer. Bij Toevluchtsoord moest ik me bewijzen, ik wilde ook geen risico nemen. Dat is er nu allemaal niet meer. Ik mag meer, ook van de uitgever. Ik heb me inmiddels wel bewezen.”

Volgens Loubry is het tweede boek schrijven een stuk lastiger. “Er ligt meer druk op. De eerste was immers goed, maar was dat dan toeval? Dat knaagt. Je moet immers aantonen; het was geen geluk, ik kan het nog een keer. Dat legt druk op een auteur,” zo geeft de Fransman aan.

Vindt Loubry de recensies dan ook nog steeds spannend? “Ik lees ze zeker nog wel, maar minder dan na mijn eerste boek. En nee, ik voel daar geen druk. Wanneer ik schrijf, schrijf ik voor mezelf. Ik schrijf niet voor de lezers. Ik heb een verhaal in me en dat moet eruit. Dan ben ik dus meer met mezelf bezig. Ik denk niet direct; is het goed genoeg voor de lezers, klopt een hoofdstuk? Maar als het boek uit is, ben je benieuwd; komt het over zoals ik het bedoelde. En dat gaat natuurlijk vanzelf, want via Instagram en Facebook komt het vanzelf naar je toe. En je kunt er zeker ook van leren; soms zitten er tips tussen waar je wat mee kunt.”

De ThrillZone-recensie van Toevluchtsoord was erg positief. Een van de opmerkingen was dat het boek voelde als een experiment met genres; thriller en horror. Is dat iets wat Loubry met elk boek probeert? “Nee, niet in elk boek. Maar in dat boek deed ik het inderdaad zeker wel, en mijn nieuwste boek kent ook die uitwisseling van genres. Dat heeft een verklaring. Toen ik jong was, las ik vooral Stephen King. Dat las ik echt graag. Je ligt ‘s avonds in je bed je leest dat. Dat is gewoon enorm spannend. Dat wilde ik ook en ging dus spelen met die mix. Ik hou ervan daarmee te experimenteren en dat de lezer voor te schotelen.”

Het is voor Loubry belangrijk om aan het eind van een boek de zaken te verklaren. Voor nu in elk geval. Hij geeft namelijk aan dat het niet uitgesloten dat hij in de toekomst een volledig horrorboek zal schrijven. Daarbij is de verklaring aan het eind dan minder belangrijk, want daarin speelt fantasie van de lezer ook een rol. In het thrillergenre vindt Loubry het echter wel belangrijk, want de lezer zal willen weten wie ‘het heeft gedaan’, en waarom. “Het is het sluitstuk van een goed boek.”

Wel wil Loubry verrassend blijven en daardoor de lezer op een verkeerd pad laten belanden. “Dat was het geval in Toevluchtsoord. Ik wilde dat de lezer zou roepen: wat is dit?! En dat lukte ook. Dat vond ik geweldig, het ‘spelen’ met de lezer.”

Voor Verdoemd heeft hij een zelfde effect voor de lezer in petto. “Wanneer het boek begint, bevindt de Franse hoofdrolspeelster zich op het eiland. Ik wilde de scene oprekken. Dus ik dacht; waarom bevindt de hoofdpersoon zich niet op het strand, met bloed op zich? En dat is een scene geworden waarvan je zult denken; wat is hier aan de hand?”

In Nederland is de ‘Franse thriller’ nog niet heel populair, maar wel aan een opmars bezig met auteurs als Bernard Minier en nu dus ook Jerome Loubry. Nu zijn vooral de Angelsaksische en Scandi-thriller nog populair. Hoe kijkt hij daarnaar? “Er is een golf van Franse thrillerauteurs die enorm populair is in eigen land. Dat was eerder anders, ook in Frankrijk. Toen zag je veel Scandi-auteurs in de boekwinkels in ons land. Dat is bij ons aan het veranderen; ook auteurs uit eigen land zijn enorm populair en verkopen goed. Dat is nu ook langzaamaan aan het gebeuren in andere landen. Ik word bijvoorbeeld al vertaald in vijftien andere landen. Dat is niet alleen voor mij goed, maar ook voor andere Franse auteurs. Ik hoop dat deze beweging zich doorzet maar ik zie het begin ervan al wel.”

Is het een compleet eigen genre? De Franse thriller heeft niet direct een heel ander geluid, volgens Loubry. Het gaat volgens hem vooral over hoe een agent werkt in het land, en de bijbehorende geografie die zorgt voor de plaatselijke touch. Zo zal voor een buitenlandse lezer Parijs interessant zijn. En de pastiche en de wijn doen het ook goed, verklaart de goedlachse auteur.

Een seriepersonage, is dat wat in de toekomst? “Ik zeg geen nee en geen ja. Ik vind de afwisseling momenteel gewoon nog te leuk. Mijn zesde boek, die in september uitkomt, is weer heel wat anders. Die verrassing vind ik mooi en die hou ik er nog even in. Maar ik zeg geen ‘nee’ tegen een toekomstig seriepersonage.”

Wie is zijn grote voorbeeld? “Kijk, Stephen King is natuurlijk een voorbeeld. Hij is tegelijkertijd een vriend en vijand, want hij schrijft over van alles. Hij schrijft over een huis, een hond, een auto, een clown. Hij kan alles. Dus als je zelf een idee hebt, moet je even kijken of hij het idee niet al heeft uitgewerkt in een boek. Hij is simpelweg een heel belangrijke schrijver, ook al vind ik niet al zijn boeken goed.”

Maar er zijn ook andere auteurs die hij aanbeveelt. Zoals de Spaanse José Carlos Somoza, die we in Nederland kennen van De tijdschim en Raadsel van de filosoof. Dat zijn volgens Loubry meer psychologische thrillers, met een geweldige schrijfstijl. Maar zo zegt Loubry, hij leest niet veel thrillers meer. Tegenwoordig staat er op zijn menu meer klassieke literatuur.

Welk boek had hij graag zelf willen schrijven? “Ik vind Seven geweldig, met Morgan Freeman en Brad Pitt in de hoofdrol. Volgens mij is dat gebaseerd op een boek. Ik vind het script echt geweldig. De manier hoe de agenten naar de dader worden geleid. En dan het eind. Mindblowing.”

Wil Jerome Loubry verder nog iets delen? “Nou, dat ik uitkijk naar het moment dat ik Nederland kan bezoeken. Bijvoorbeeld voor een boekfestival, of een boekpresentatie. Dus, dan zie ik jullie daar wel!”