Nicolet Steemers is geboren in Hengelo. Ze studeerde gitaar aan het Twents Conservatorium en na het vertalen van toneelstukken en via de journalistiek werd ze schrijver. Ze schreef spannende romans, zoals Zachte heelmeesters, Lichtval en Tweedracht. Ook schreef ze meerdere luisterseries voor Storytel. Wat niet deert is haar terugkeer naar papieren boeken en wordt gerekend tot het thrillergenre.

Als lezer wordt je meegenomen met het gezelschap, bestaande uit een verwarde vader en zijn twee volwassen zonen, dochter en schoondochter. Met elkaar gaan ze de herfstvakantie doorbrengen in een familiehuis in de Achterhoek. Dertien jaar geleden is de moeder uit het gezin ineens verdwenen, een gebeurtenis die een grote rol speelt in dit verhaal.

Door Steemers wordt vanuit de volwassen kinderen vanuit verschillend perspectief informatie gedeeld. Over gebeurtenissen vanuit hun jeugd, en vooral herinneringen rond hun moeders verdwijning. Maar ook wat er zich gedurende deze week in het hier en nu afspeelt. Doordat uitgebreid weergegeven wordt wat elk kind vond en hoe die nu tegen dingen aankijkt, leer je hen goed kennen. Ruud was bijvoorbeeld altijd erg verbonden met zijn moeder, maar heeft vlak voor haar vertrek flink ruzie gehad.

Strijdlustig zette ze haar handen in haar zij. ‘En wat als dat zo is? Als jij perse zelfstandig wilt zijn, wil je toch ook niet langer op je ouders leunen? Zelfstandig, laat me niet lachen. Of ben je net zo’n lulletje rozenwater als je vader?’ - Dat was de druppel. Mijn vader was allesbehalve mijn favoriet, maar dit sloeg nergens op.

Manon is bij haar vader blijven wonen. Het vakantiehuisje roept bij haar veel, heftige, herinneringen op. Zij was nog jong, destijds. Er komen bij haar dingen naar boven, die ze liever verborgen wil houden…

Ik sloop door het raam, gluurde door de kier van het gordijn en zag dat pappa naar de schuur liep. Toen hij even later weer tevoorschijn kwam, dook ik weg, ook al had hij me niet gezien. Hij had een grote schep in zijn hand en begon te graven naast de schuur. Waarom ging hij daar nu graven? Moest dat van mamma? Moest hij planten in de grond zetten?

Vader lijdt aan geheugenverlies en is verward, maar doet af en toe bijzondere uitspraken die de aanwezigen aan het denken zetten. Ook als lezer begint je steeds meer het gevoel te bekruipen dat het geen ‘onverwachts vertrek’ van moeder was, maar dat er meer speelde. Op subtiele wijze word je hierin meegenomen en vraag je je af of de waarheid naar boven zal komen. Wie probeert wie te beschermen? En is het nodig dat het geheim ontrafeld wordt?

Philip vraagt zich van alles af:

Was ze erbij geweest toen haar moeder vertrok? Had ze nare dingen gehoord? En zou ze haar moeder missen? Niet dat ik zicht had op de communicatie tussen moeder en dochter als ze samen waren, maar ik had wel een idee. Mijn moeder deed te pas en te onpas haar beklag over de last van het moeten opvoeden van een nakomelingetje. Dat maakte de sfeer er vast niet beter op als ze met zijn tweeën waren.

De verschillende perspectieven zorgen ervoor dat Steemers de tijd neemt om de puzzelstukjes te leggen. Als lezer word je daardoor mondjesmaat steeds meer het verhaal ingezogen. De auteur weet tot op het laatst de spanning vast houden en de lezer in het ongewisse te laten. Doordat het verhaal zich in ons eigen land afspeelt, voelt het alsof Wat niet deert bij je eigen buren kan plaatsvinden. Dit alles maakt van Wat niet deert een spannend boek, vol inkijkjes in de menselijke geest en onderlinge verhoudingen. Dit wordt gecompleteerd door de fijne en heldere schrijfstijl van Steemers, die door haar toegankelijke taalgebruik en humor de lezer aan zich bindt. De uiteindelijke ontknoping is verrassend en is de kerst op de taart. Een heerlijke thriller van eigen bodem!