Het begint allemaal wanneer Erin de deur opendoet van hun appartement. Aan de deur staat een collega-agent van haar man Danny, wat volgt is het meest traumatische wat Erin maar zou kunnen overkomen. Haar man loopt naar het balkon en springt naar beneden. Vanaf vier hoog een fatale sprong. Achttien maanden later staat Erin zelf in de rechtszaal, ze wordt verdacht van de moord op haar man.

De perfecte leugen is alweer de vierde standalone thriller van de hand van Jo Spain. De eerdere drie werken werden lovend ontvangen. Voor haar carrière als fulltime auteur werkte ze als adviseur bij het Ierse parlement. Wat verder opvalt is dat er over Jo Spain zelf weinig wordt gedeeld. Waar normaal op de flapteksten na de samenvatting van het boek ook een stuk over de schrijver wordt beschreven, staat er bij de boeken van Jo Spain niets meer dan waar ze woont en wat ze vroeger voor werk deed. De flapteksten nemen daarmee een voorschot op wat de boeken van Jo Spain zo sterk maakt. De kunst van het weglaten.

Erin lijkt haar leven perfect op orde te hebben. Een baan en de perfecte man. Alles verandert op die noodlottige dag dat haar man zijn eigen dood tegemoet springt. Zeker als ze er achter komt dat Danny niet zo’n open boek was als Erin altijd dacht dat hij was. Hij leidde zonder dat Erin wist nog een heel ander leven. Van rouwen komt weinig terecht, Erin probeert het verdriet een plek te geven, maar wil ook de waarheid achterhalen van het “andere” leven van Danny. Dan blijkt ook nog eens dat ze zelf terecht komt te staan voor de moord op haar man en moet ze alles in het werk stellen om haar onschuld te bewijzen.

In eerder werk van Spain bleek al dat ze de ultieme pageturners kan schrijven. Ze heeft de kunst van het weglaten tot in de perfectie in de vingers. Haar verhalen volgen meerdere lijnen. Zo volgen we in De perfecte leugen zowel de tijdlijn waarin Danny net is overleden, als de lijn van achttien maanden later, waarin Erin haar eigen onschuld voor de rechter moet bewijzen.

Hoofdstuk na hoofdstuk pelt Spain de ui die het plot is. Elke keer weet ze aan het eind van het hoofdstuk met een cliffhanger te komen, doordat je het hoofdstuk erna eerst weer in de andere tijdlijn zit en je ook daar weer een cliffhanger krijgt, blijven de boeken van Spain boeien. Je wordt haast gedwongen om verder te lezen. Tel daarbij op dat Spain ook nog eens weet hoe ze de lezer op een dwaalspoor en het verkeerde been kan brengen en je hebt het ultieme recept voor een thriller in huis. Na elke Spain-thriller denk je dat ze het onmogelijke heeft bereikt (je zo waanzinnig op het verkeerde been zetten, dat je je haast, op een goede manier, voor schut gezet voelt), om het bij de volgende thriller dunnetjes (en nog beter) over te doen.