Met Winter aan de kust zitten we aan het derde deel in de serie De Kust. Eerder verschenen al Het café aan de kust en Thuis aan de kust in deze serie. De serie is geschreven door Tina Van Dijk. Opgelet: onderstaande recensie kan spoilers bevatten over de vorige delen.

Emmie heeft alles op de rails. Nu Tom teruggekomen is vanuit Frankrijk zijn ze gaan samenwonen. Hun leven lijkt eindelijk in rustigere vaarwater te zijn gekomen. Totdat Lana, Emmies zus, ineens op de stoep staat. Ze heeft huwelijksproblemen. Op het eerste gezicht lijkt het leven in Duijnen niets voor haar te zijn. Niets lijkt immers op het luxeleventje die ze gewoon is. Toch begint Lana het dorp steeds leuker te vinden. Dat ze niets meer van haar man hoort maakt haar verdrietig. Waarom neemt hij geen contact op? Gelukkig is Emmie haar steun en toeverlaat. Ook dorpsgenoot Feline heeft het niet makkelijk in de liefde. Ze is al een tijd verloofd met Jarno en er is nog veel te doen voordat ze gaan trouwen. Maar hoe meer geregeld moet worden, hoe minder ze uitkijkt naar haar grote dag…

De trouwe lezers van de serie zullen in Winter aan de kust snel de luchtige schrijfstijl van Van Dijk herkennen. Ook in dit deel leren we de karakters uit de vorige boeken beter kennen en leren we ook een aantal nieuwe karakters kennen. Doordat je mee gaat in de groei van de terugkerende karakters door de verschillende boeken heen, zorgt Van Dijk voor een binding van een vast lezerspubliek.

Wat een -groot- minpunt is aan Winter aan de kust, is dat de twee hoofdverhaallijnen in dit deel niets met elkaar te maken hadden. Ze staan volledig los van elkaar. Dit was in deel twee anders; daar was een samenloop zichtbaar tussen de twee verhaallijnen en de karakters. Hier voelt dit als een gemis aan. Tijdens het lezen bekruipt het gevoel dat je twee aparte verhalen aan het lezen bent. Hier kon door Van Dijk echt meer uitgehaald worden. Daarnaast is het zo dat de personages steeds meer diepte krijgen, maar dit geldt voor de verhaallijnen minder. Doordat deze aan de oppervlakte blijven, kunnen ze niet echt beklijven. 

Uiteindelijk ontstaat er een soort genuanceerde relatie met de serie. Enerzijds zal als lezer van de personages houden, maar aan de andere voelt het gemis van diepgang steeds sterker.