Langzamerhand kunnen we spreken van een nieuwe trend: de cosy crime. Dit zijn boeken die een thrillerelement in zich hebben en wat zich voornamelijk afspeelt in een aansprakelijke landelijke uitstraling. In de cosy crime komt de romantiek wat meer naar de voorgrond dan de explicietere moorden. Zie hier, een nieuwe trend en nog succesvol ook.

Voorbeelden van de cosy crime-auteurs zijn Pierre Martin met zijn Madame le Commissionaire, Mario Giordano met tante Poldi, Richard Osman en Sophie Hannah. Zeker geen slecht rijtje, toch?

De Engelse Martin Walker schrijft al sinds lange tijd zijn verhalen met Benoit ‘Bruno’ Courreges, Chef de Police. Deze verhalen spelen zich af in het Franse stadje Saint-Denis. Ze worden gekenmerkt door redelijke consumptie van Franse specialiteiten wat betreft eten en drank. Walker omschrijft de omgeving perfect en dit is een prima onderdeel van de verhalen. Walker probeert in zijn verhalen ook enkele sociale aspecten mee te nemen die in de maatschappij leven. En juist daar wringt de schoen bij Een onverwachte vondst.

Walker heeft  Een onverwachte vondst geschreven in 2010 en uitgebracht in 2011. De vertaling in het Nederlands stamt uit 2022. De sociale aspecten die hij aankaart, waaronder het fokken en dwangmatig voeren van ganzen voor het produceren van foie Gras, is in elf jaar tijd enorm veranderd. Daarnaast meent de schrijver zich te kunnen permitteren om stevig stelling te nemen met bepaalde meningen. Dat is op zich geen probleem, maar wel als je de andersdenkenden permanent belachelijk maakt in je verhaal en die personages die jouw mening vertolken stevig op het schild hijst. Hierdoor verzwakt de auteur zijn eigen verhaal en blijft hij steken in het behalen van zijn eigen gelijk. En da’s jammer…

Bruno’s dag is niet goed begonnen. Een Frans- Spaanse top in een plaatselijk chateau wordt bedreigd door Baskische separatisten van de ETA en tegelijkertijd richten dierenactivisten van PETA grote schade aan op foie gras-boerderijen. Dan graaft een archeologisch team een goed bewaard skelet op. Alleen is het veel recenter dan de prehistorische mens waarop ze hadden gehoopt: met een Swatch om zijn pols en een kogelgat in zijn schedel. Met de toestroom van bezoekers in Saint-Denis lijkt de sleutel tot de oplossing bij een van deze buitenstaanders te liggen.  Bruno moet alert zijn en zijn hoofd erbij houden. Zeker omdat heet antwoord misschien toch dichter bij huis ligt.

Bruno, Chef de Police wordt beschreven door Martin Walker als een man die mensen onder hem tevreden moet houden en naar zijn leidinggevenden moet luisteren. En dat laatste wordt door de schrijver in het ridicule getrokken waardoor het verhaal schuurt.

De auteur weet met zijn personages wel de juiste toon aan te slaan als het gaat om de sfeer die het boek oproept. Zijn personages zijn prima uitgewerkt maar ook hier maakt hij soms karikaturen van mensen die een andere mening zijn toe gediend.  Hierdoor onderstreept hij nog meer zijn eigen gelijk halen.

Walker weet wel hoe hij een verhaal moet vertellen. Hij weet de spanning goed te doseren en dit ook vast te houden in het boek en de uitkomst van zijn plot aan het einde pas te openbaren.

Omdat de vertaling van het elf jaar na het schrijven van het boek heeft het sociale aspect welke de schrijver in zijn boek meent te moeten aanstippen, geen enkele waarde meer. Het is achterhaald en een persoonlijke inbreng van de auteur die het boek zeker geen goed doet.

Een onverwachte vondst is daarmee een cosy crime die lekker leest. Tegelijkertijd wekt het teveel irritatie op, waardoor de lezer met enigszins gekromde tenen dit boek uitleest.