Jack Reacher is een van de bekendste thrillerpersonages van het laatste decennium. Deze protagonist, ontsproten uit het brein van Lee Child, gaat inmiddels 27 (!) delen mee. Vanaf deel één, Jachtveld, mag de serie op veel volgers rekenen. De laatste boeken met de ex-MP majoor worden samen met broer Andrew Child geschreven. De kritieken zijn wisselend; de een vindt Andrew een waardevolle toevoeging, de andere mist het ‘echte’ Reacher-gevoel. Hoe zit dat met Geen plan B?
Reacher strijkt neer in Colorardo, en preciezer Gerrardsville. Wanneer hij over straat wandelt, is hij getuige van een dodelijk ongeval. Een vrouw lijkt onder de bus te komen, maar Reacher heeft meer gezien. Ze is geduwd. Wanneer hij de dader achtervolgt, ontsnapt hij ternauwernood aan de dood. Wel heeft hij gezien dat de dader de tas van de vrouw heeft meegenomen.
De politie oordeelt dat de dood van de vrouw zelfmoord was. Reacher weet beter, dus hij start een eigen onderzoek. En natuurlijk krijgt hij hulp van een vrouw, Hannah. Via via kent zij het slachtoffer en samen gaan ze op zoek naar de waarheid, die hen leidt naar Mississippi.
Ondertussen is ook Jed Starmer onderweg vanuit Californië naar Mississippi. Hij is een jongeman, vol verdriet, die met een Greyhound-bus reist naar de zuidelijke staat. Wat zijn missie is, en naar wie hij onderweg is, blijft lang ongewis…
Geen plan B is een thriller waarvan één van de pijlers de snelle actie is. Reacher komt menigmaal in problemen, maar met een ferme elleboogstoot of knokpartij weet hij zich te redden. Andrew Child laat hiermee zien de eerdere Reacher-thrillers te hebben gelezen, want dat dit één van de belangrijke ingrediënten van deze franchise is, staat buiten kijf. Toch is subtiliteit ook een vak, en soms slaat Andrew íéts teveel door in de snelheid.
Waar hij in de eerdere delen, zoals Liever dood van levend, nog weg kwam met een wat mindere mix van de échte Reacher-ingrediënten, begint dat in Geen plan B echt op te vallen. Een van de kenmerken van Reacher is bijvoorbeeld zijn spitsvondigheid. In plaats van veel met zijn vuisten te ‘vertellen’, deed hij dat voorheen vaak met zijn rappe tong. Snelle dialogen, gevatte opmerkingen, slechte grappen; het hoort allemaal bij het stevige karakter van de 1,96 meter tellende Jack Reacher. Helaas weet broer Andrew juist deze inhoud niet goed aan het voetlicht te brengen. De dialogen in Geen plan B zijn eendimensionaler, platter en lijken soms voor de auteur een noodzakelijk kwaad. En dat is jammer, want dit hoort wel echt bij de grote ex-militair.
Child junior werkt in dit boek met verschillende verhaallijnen. Natuurlijk is er die van Reacher en Hannah, maar ook Jed Starmer speelt een grote rol. Lange tijd lijkt dit nutteloze paginavulling, maar op 2/3 van het boek schakelt Andrew Child een versnellinkje hoger en dan lijkt het even alsof Lee Child weer aan het roer zit. Want als de verhaallijnen samenkomen, blijkt er een groots complot ten grondslag te liggen aan de dood van de vrouw die voor de bus werd gegooid. Heerlijk, en hier laat Andrew Child zien dat hij een stevig mysterie neer kan zetten.
Toch kan bovenstaande de wrange smaak van het ontbreken van de ‘echte’ Reacher niet helemaal wegspoelen. Want voor een echt geslaagde thriller in deze reeks, horen er gevatte grappen, zwijgen, en rappe dialogen in een Reacher-boek te zitten. En dat mist. Hopelijk weet Andrew Child dit missende puzzelstukje te vinden voor een volgende ‘Reacher’, anders is het te hopen dat hij een plan B heeft...
