Wanneer de Britse studente Linda Watts op de vooravond van de ‘Maand van de Vrede’ het Vredespaleis in Den Haag betreedt, beseft ze nog niet dat haar leven op het punt staat een dramatische wending te nemen. Op voorspraak van haar Engelse docent Sir Benjamin Thomas krijgt ze de kans om, ter afsluiting van haar uitwisselingsproject Internationaal Recht, een aantal unieke boeken gerelateerd aan recht en vrede in te kijken. Wanneer ze bij toeval in één van de boeken een geheime gecodeerde boodschap ontdekt, is ze vastbesloten de code te kraken en de boodschap als onderwerp voor haar eindscriptie te gebruiken …

Op de stoel van God, het debuut van de Nederlandse auteur Matthijs Huizinga, is -om met de deur in huis te vallen- een boek met twee gezichten. Enerzijds op de achterflap, waar het boek aangeprezen wordt als zowel een spannende thriller als een debuutroman, anderzijds in de beleving die je als lezer zal ervaren.

Wat het eerste betreft kunnen we kort zijn: Op de stoel van God is zonder enige twijfel een thriller, maar wel eentje die de nodige tijd nodig heeft. En dat brengt ons naadloos bij het tweede punt: de beleving als lezer.

Alles start met een veelbelovende, mysterieuze proloog waarin de kiem gelegd wordt voor een spannend verhaal. Maar die spanning laat lang op zich wachten, te lang.

Hoewel Huizinga middels het nodige mysterie en een beeldende, vlotte schrijfstijl al snel de aandacht van de lezer weet te trekken, is de eerste helft van het boek een lange, soms moeizame zit. Te uitgebreide beschrijvingen halen het tempo uit het verhaal en zorgen wellicht zelfs voor de nodige frustraties. Huizinga blijft als het ware ter plaatse trappelen, ook al worden er reeds enkele puzzelstukjes gelegd. Op dit moment redt voornamelijk het intrigerende hoofdpersonage Linda Watts de meubelen.

Het contrast met wat volgt kan niet groter zijn. Plots laat de auteur al zijn duivels los en neemt de lezer mee op een adembenemende trip die alle ingrediënten bevat die het hart van de thrillerliefhebber sneller zal doen slaan. Een achtbaan die pas op de laatste pagina tot stilstand komt. Daarmee maakt Huizinga alles goed.

Waarom dit zolang moest duren is en blijft een raadsel, want uiteindelijk zijn alle ingrediënten voor een uitmuntende thriller aanwezig. Hoofdpersonages Watts en partner in crime Jonathan Lewis zijn knap uitgewerkt en vormen een sterk en uniek duo dat we in later werk graag zien terugkomen. De plot is ijzersterk en geloofwaardig, de schrijfstijl -voornamelijk in het tweede deel- ad rem en to the point.

Jammer dan ook van de spanningsboog die te traag evolueert van slap naar strak gespannen. Iets meer constantheid op dat vlak had, in combinatie met meer zelfkritiek en schrapwerk, kunnen zorgen voor een écht wervelende thriller.

Nu blijft Op de stoel van God het veelbelovende debuut van een auteur die in de toekomst zeker in de gaten dient gehouden te worden. En dat op zich is ook al een prestatie waar Matthijs Huizinga trots mag op zijn. Hij heeft laten zien ‘het’ in zich te hebben.