Thomas Dekker gold ooit, meer dan een decennium geleden alweer, als het grootste wielertalent dat ons land ooit kende. In het conglomeraat dat Rabobank heette koerste en won hij met mannen als Michael Boogerd. Hij raakte in opspraak toen zijn naam in verband werd gebracht met dopingdokter Fuentes waar hij bekend zou staan als ‘renner 24’.
Toen hij uiteindelijk stopte als wielrenner zakte hij diep weg. Hij hervond zichzelf toen journalist en wielerliefhebber Thijs Zonneveld (die overigens net zelf weer is begonnen als neoprof bij Beat Cycling) hem zei dat hij zijn ervaringen op papier moest zetten. Dat deed Zonneveld vervolgens voor hem en het resultaat was het goedgelezen en opzienbarende Mijn gevecht. Daarin deed de Noord-Hollandse Dekker een boekje open over de wielerwereld; drugs, doping, en vrouwen; het viel hem allemaal ten deel. Maar niet alleen Dekker, maar ook Michael Boogerd zou zich in deze wereld hebben begeven. Het zorgde voor een regen aan kritiek, maar tegelijkertijd ook publiciteit voor Mijn gevecht.
Nu is er Koersen op geluk. Waarover zou Dekker nog moeten schrijven? Hij is immers al een tijd uit de wielerwereld en dat leven maakte hij al op in zijn vorige boek. Koersen op geluk gaat dan ook grotendeels over het leven na zijn profloopbaan, waarin hij de media vooral haalde door zijn mislukte relaties.
Dat blijkt ook het grootste ingrediënt te zijn van Koersen op geluk. Twee relaties staan centraal in zijn leven ná de fiets. Die van Nathalie beslaat de meeste bladzijden. Zij is een steenrijke Amerikaanse vrouw die Dekker leerde kennen en een paar jaar mee optrok. Het is een luxeleven dat Dekker leidt; hij skiet met Leonardo DiCaprio (die er niets van kan) en deelde een Uber met Al Pacino (die ook gewoon naar de wc moet).
De tweede vrouw in zijn leven is de Nederlandse José. Zij heeft een social media-bedrijf, maar volgens Dekker uiteindelijk vooral schulden en een schaduwleven. Ook deze relatie loopt op de klippen.
Bovenstaande relaties zijn vooral een vehikel voor Dekker om zijn zoektocht naar zingeving weer te geven. Hij moet zijn eigen leven weer op de rit krijgen na het stoppen als prof, maar wat wil hij nu zelf eigenlijk? Uiteindelijk blijkt dat hij vooral behoefte heeft aan ‘projecten’. Door vooral te geven, mensen ‘heel te maken’, voelt hij zichzelf beter. En wordt hij er uiteindelijk zelf slechter van, zo concludeert hij.
Wielerliefhebbers zullen in dit boek niet heel veel tweewielergerelateerde zaken vinden. Of het moet al het hoofdstuk zijn waarin hij zijn vriendschap met oud-prof Laurens ‘Lau’ ten Dam beschrijft. De volgers van de podcast Live Slow Ride Fast wisten het al langer; voor Dekker is Ten Dam een soort anker en baken; hij fietst inmiddels weer, doet strandwedstrijden en deed zelfs mee aan de gravelwedstrijd Unbound in Kansas. Helaas (althans, vanuit het perspectief van de wielerliefhebber) beslaat deze verhaallijn maar één hoofdstuk.
Het is een beetje zoeken wat Dekker nu wil met Koersen op geluk. Enerzijds beschrijft hij met een opzienbarende openheid zijn privéleven na zijn wielerloopbaan. Anderzijds wil hij ook dat andere mensen hiervan leren en dat is best goed gelukt. Geniet van de kleine dingen, wees vooral goed voor jezelf want jij bent de enige die hiervoor aan de lat staat. Het zijn wijze levenslessen, maar of Dekker daar nu echt dit boek voor nodig had? En of zijn kompanen in die tijd er ook zo over denken? Want of Nathalie, José of zelfs een Boogerd -die ongewild wéér wordt genoemd- blij zijn met Koersen op geluk, is maar de vraag. Maar goed, dat was in Mijn gevecht nog wel een tikkeltje extremer en daar had Dekker zelf geen last van. Het is hem in elk geval te prijzen dat hij zo open is, over zijn geluk en falen. Hij wil dat anderen ervan leren en er zitten een aantal interessante lessen in het boek. Het maakt van Koersen op geluk een zeer leesbaar én leerzaam boek. Als wielerliefhebber zouden we nog wel íéts meer inzicht willen in zijn huidige wielerervaringen zoals op de gravelfiets, want dat gaat volgens ons best goed!
