In een ander leven had de Ierse Catherine Ryan Howard naar eigen zeggen een viroloog gespecialiseerd in Ebola willen zijn. Maar na haar studie Engelse literatuur aan Trinity College Dublin legde ze zich toch toe op het schrijven. En met succes! Howard mag zichzelf bestsellerauteur noemen en haar werk verschijnt in maar liefst twaalf landen. The Guardian riep haar zelfs uit tot een van de vijftig beste vrouwelijke thrillerauteurs van de eeuw. Je liet mij leven was een nummer 1 bestseller en werd genomineerd voor de CWA Ian Fleming Steel Dagger Award en voor Ierse misdaadroman van het jaar 2020. Onze recensie van Je liet mij leven lees je hier. 

Als Ciara hem voor het eerst ziet – zomaar in de supermarkt – is ze direct onder de indruk. Oliver lijkt onbereikbaar, maar hij wil haar toch beter leren kennen. Zou het echte liefde zijn? En hoe komt zij er weer bovenop als dat niet zo is? Als Oliver haar voor de vijfde keer ziet – alweer in de supermarkt – is hij direct op zijn hoede. Ciara lijkt onschuldig, maar hij wil haar toch beter leren kennen. Is ze wie ze beweert te zijn? En hoe komt hij van haar af als dat niet zo is?

Wanneer de liefde tussen Oliver en Ciara begint op te bloeien bereikt COVID-19 de Ierse kust. Voor Ciara lijkt dat het einde van een prille relatie te betekenen. Voor Oliver betekent dit in het einde van zijn plan. Tot Ciara ermee instemt bij hem in te trekken tot de lockdown voorbij is…

56 dagen geleden ontmoetten ze elkaar.

35 dagen geleden trok ze bij hem in.

Vandaag vindt de politie een lijk.

Is dit de perfecte moord?

Ondanks dat Howard geen viroloog is geworden, speelt in haar nieuwste thriller 56 dagen het Corona virus een prominente rol. Ze is een van de weinige auteurs die het aandurft om terug te grijpen op deze turbulente periode en dat verdient een compliment. Om echter herinnerd te worden aan de lockdowns, mondkapjes, anderhalvemeterregel en alle andere coronamaatregelen en -perikelen zorgt tijdens het lezen soms toch voor een bepaald onbehagen.  

Het spectaculaire, bloedrode omslagontwerp van 56 dagen is een voorbode voor wat komen gaat. In deze psychologische thriller draait het om het kersverse stel Oliver en Ciara dat gaat samenwonen om de Covid-19 restricties te omzeilen. Maar ze blijken zo hun eigen redenen te hebben om dicht bij de ander te willen blijven… 

Het is bijna tactisch schaakspelletje dat Howard de lezer voorschotelt. Wie van de twee is te vertrouwen? Wie van de twee ligt in het appartement? En wie van de twee is dus de moordenaar? Het zijn de vragen die de lezer intrigeren en geboeid houden. 

Howard heeft een gedetailleerde en haast ludieke schrijfstijl, waardoor het boek makkelijk wegleest. Ze werkt in de loop van het verhaal met wisselende perspectieven. De lezer krijgt het verhaal niet alleen mee door de ogen van de hoofdrolspelers Ciara en Oliver, maar ook door die van twee politieagenten. Doordat Howard de lezer aan de ene kant meeneemt in het moment dat de politie het lijk aantreft in het heden en ze aan andere kant vanaf 56 dagen aftelt naar het moment dat de moord plaatsvindt, benadert ze het verhaal van twee kanten.

Ondanks dat je de gebeurtenissen vanuit zowel Oliver als Ciara meekrijgt, gebeurt dit niet in hetzelfde tempo. Eerst worden de passages een tijdlang vanuit Ciara geschreven en dan ga je met Oliver weer terug de tijd in om te kijken hoe hij deze momenten heeft beleefd. Door deze constante switch tussen heden en verleden moet je als lezer goed je aandacht erbij houden. Wellicht was het logischer geweest om de afwisseling van perspectief in chronologische volgorde te houden. Toch zul je snel wennen aan deze unieke vertelstijl. In deze wirwar van tijdlijnen houdt Howard het hoofd koel.

Howard krijgt het voor elkaar om al je zintuigen op scherp te zetten. De spanning in 56 dagen is echt onderhuids. Door gebruik te maken van een uniek vertelperspectief en onbetrouwbare vertellers is 56 dagen een indrukwekkende en meeslepende whodunit in een nieuw jasje. De hoofdstukken met flashbacks zijn goed getimed en versterken de verhaallijn in het heden. Het is duidelijk dat Howard weet wat ze doet. 

Helaas neemt halverwege het boek de spanning flink af en sleept het vooral voort zonder dat er iets noemenswaardigs gebeurt. Het is dat je weet dat er iets staat te gebeuren waardoor je doorleest. Bovendien beantwoord Howard ruim voor het einde de vragen die het plot overeind houden en de doorgewinterde thrillerlezer zal waarschijnlijk al eerder de puzzelstukjes in elkaar hebben geschoven.  Met een paar slimme plottwists probeert Howard het verhaal nog nieuw leven in te blazen, maar ze kan niet voorkomen dat 56 dagen richting het einde als een nachtkaars uitgaat. 

Catherine Ryan Howard heeft een thriller geschreven die ontzettend goed in elkaar zit, maar jammer genoeg geen verrassend einde kent. Ondanks de kritische kanttekeningen is 56 dagen na Je liet me leven het volgende onderhoudende en originele uitvloeisel van Howards creatieve geest. Als ze nu de volgende keer de lezer iets langer in het ongewisse laat, dan kan Howard zomaar uitgroeien tot een van de beste in het genre.