Om De mensen die bleven van Lisa Jewell te begrijpen doen we doen eerst even een sprong terug naar het boek De mensen boven ons. Wij waren gelukkig niet de enige die zich af hebben gevraagd hoe het met de hoofdpersonen zou zijn afgelopen. Sommige familiegeheimen mogen namelijk nooit het daglicht zien. We volgen in De mensen boven ons een jonge vrouw, Libby, op haar reis naar haar eigen persoonlijke geschiedenis. Ze droomde er altijd van om meer over haar afkomst te weten te komen. Libby Louise Jones erft als trustee op 25-jarige leeftijd een huis in Chelsea aan de Cheyenne Walk. Jaren eerder was dit huis het toneel van een bizarre tragedie: een zelfmoordgroep waarbij een aantal volwassenen dood, zij aan zij liggend, allemaal gekleed in het zwart, werden aangetroffen. Boven in het huis was zij de enige overlevende; een jonge baby, ongedeerd. De andere vier kinderen die naar verluid op Cheyne Walk woonden, waren weg.

We zien, in De mensen die bleven, de hoofdpersonen Lucy, Henry en Libby verder gaan met hun leven na de gebeurtenissen in het vorige boek. Langs de oever van de Theems wordt een zak gevonden met menselijke resten die jaren oud blijken te zijn. De gevonden aanwijzingen en zaden van een zeldzame boom leidt inspecteur Owusu naar het huis in Chelsea, waar dertig jaar geleden drie mensen dood werden aangetroffen, terwijl boven een baby lag te huilen. Libby, de dochter van Lucy. Lucy en haar broer Henry hebben contact gehouden omdat ze wisten dat Libby een aanzienlijk bedrag zou erven als ze vijfentwintig werd. Henry, die sterk wordt neergezet door Lisa Jewell, lijdt het meeste aan psychische problemen door wat zich heeft afgespeeld in het huis in Chelsea. Libby verlangt naar hereniging met haar biologische vader, Phineas. Dit wordt een zoektocht met vele sprongen terug het verleden in. Henry, die een groeiende obsessie heeft voor Phineas, wil hem zo snel mogelijk vinden. Maar als Phineas doorheeft dat hij gezocht wordt vertrekt hij vanuit Botswana naar Chicago. Lucy en haar andere twee kinderen, Macro en Stella, volgen Henry en Phineas in een zoektocht naar antwoorden, terwijl het onderzoek loopt naar de aangespoelde menselijke resten aan de Theems. Wie zou hier achter zitten? 

De lezers van Jewell loven vooral haar vermogen om ongelooflijk complexe personages te creëren. Henry krijgt in dit boek wat meer de focus door zijn getraumatiseerde ziel. De mensen die bleven is meer een zoektocht dan dat het spanning of diepgang heeft. Dit haalt angel iets uit het boek. De lezer weet immers wat er in het huis heeft afgespeeld. Het is daarom een tip om dit boek als een aanvulling op De mensen die bleven te lezen en niet als een stand alone. 

Het tijdspan tussen de twee boeken, vier jaar, maakt het lastig om verhaal te volgen. Het heeft dan ook de nodige hoofdstukken nodig om weer terug in het verhaal te zitten. Jewell wist de lezer met haar eerste deel omver wist te blazen. Dat lukt met De mensen die bleven helaas niet. Dit komt door het ontbreken van onderhuidse spanning. Wat het boek dan wél weer goed heeft, is een sterke afsluiting. Hier bovenop komt de  fijne schrijfstijl met korte hoofdstukken en overzichtelijke flashbacks naar het verleden. Her en der tikt het de langdradigheid aan maar dit blijkt nodig te zijn om het verhaal volledig te begrijpen. 

Lisa Jewell laat, ondanks de kritiekpunten, wederom zien dat ze een schrijfster is die weet hoe ze obsessies, psychische mishandeling van het brein en diepe liefde om kan zetten in fascinerende personages.