Wim Bax (51) volgde de theateropleiding in Eindhoven. Daarna ging hij aan de slag als tv- en toneelacteur en werd hij scenarioschrijver van (korte) films en televisieseries. Zo speelde hij onder meer in de soap Onderweg naar morgen. Hij had dertig jaar lang het idee om een eigen boek te schrijven. In 2021 ging zijn langgekoesterde wens in vervulling toen Hou het stil verscheen. Zijn debuutthriller werd met nominaties voor de MAX Bronzen Vleermuis, de Hebban Thrillerprijs en onze eigen ThrillZone Awards unaniem lovend ontvangen.
Bax heeft met zijn nieuwe spannende roman Verloren pelgrim opnieuw de weg naar de boekhandels gevonden. Wordt zijn tweede boek wederom een succesnummer?
In Verloren pelgrim maken we kennis met Bruno Mena Solano. Hij werkt voor de psychiatrische crisisdienst van het Spaanse bedevaartsoord Santiago de Compostella. Jaarlijks lopen er honderdduizenden pelgrims over de Camino met Santiago als eindstation van hun bedevaartstocht. Wanneer er een Amerikaanse priester dood wordt aangetroffen in een nabijgelegen kerkje wordt zijn reisgenoot en medepelgrim Johan Ordelman opgepakt als hoofverdachte. Als psychiatrische hulpverlener op de Camino wordt Bruno ingeschakeld door de lokale autoriteiten om met de Nederlander in gesprek te gaan. Johan blijkt een zelfbenoemd medium te zijn die al twee jaar rondzwerft op de Camino. Dit heeft hem de bijnaam ‘Dolende pelgrim’ opgeleverd. Wanneer Bruno met hem aan de praat raakt, weet hij niet goed wat hij van Johan moet denken. Reikt deze pelgrim zijn medereizigers de helpende hand of steekt hij liever een dolk in hun rug?
Logischerwijs schept de flaptekst van een boek bepaalde verwachtingen over het verloop van het verhaal. De weg die Wim Bax met Verloren pelgrim inslaat zal je echter overdonderen. In het begin van het boek gooit Bax zijn lijntjes uit en werpt hij vragen op over de ware identiteit en intenties van Johan. Gaandeweg verplaatsen deze vragen zich naar de achtergrond. Wat begint als een psychologisch schaakspel tussen Bruno en Johan ontaardt zich in een diepgaande emotionele reis. Bruno heeft namelijk veel onverwerkt trauma. Wanneer hij in de periode nadat hij Johan heeft ontmoet opnieuw wordt geconfronteerd met ingrijpende gebeurtennissen worden alle oude wonden opengehaald. Johan werpt zich op als rots in de branding in deze onstuimige periode. Komt Bruno dankzij Johan terecht in rustiger vaarwater of drijft de pelgrim hem naar de klippen?
Johan dwingt Bruno om naar binnen te kijken en zijn weg des levens te heroverwegen. Wie tussen de regels doorleest, begint te begrijpen dat de titel Verloren pelgrim eerder terugslaat op Bruno dan op Johan. Er zijn maar weinig auteurs die het vermogen hebben om je te raken. Wim Bax behoort tot dat selecte gezelschap. De auteur ontpopt zich met Verloren pelgrim tot een intelligente en gevoelige auteur die iets nieuws brengt in dit volgepakte literaire landschap. Zijn nieuwste boek schreeuwt het niet van de daken, maar is een stille kracht die we niet moeten onderschatten. Verloren pelgrim zal niemand onberoerd laten. De droevige passages en de mentale problemen waar Bruno me worstelt trekken een sluier van verdriet over Verloren pelgrim. Een prachtig, emotioneel verhaal over het leven en de dood, pijn en verdriet en rouwverwerking en spiritualiteit.
De spanningsboog van Verloren pelgrim staat niet strak genoeg gespannen om als thriller bestempeld te worden. Omdat de persoonlijke ontwikkeling van Bruno centraal staat, maar er toch op verschillende momenten in het verhaal sprake is van een onderhuidse spanning is ‘spannende roman’ een treffende omschrijving. De moord op de Amerikaanse priester lijkt slechts een middel te zijn om de personages Bruno en Johan lijnrecht tegenover elkaar te zetten. Het grotere verhaal wordt buiten de plaats delict verteld. Telkens wanneer Johan ten tonele verschijnt, bekruipt je een gevoel dat er iets niet klopt en dat onderbuikgevoel wordt naarmate het verhaal vordert steeds sterker. Het unheimische en bij vlagen melancholische sfeerbeeld is onmiskenbaar. De woorden van Bax zijn gevoelig, betekenisvol en vol emotie. De metaforen die hij gebruikt zijn treffend en de omschrijvingen van de prachtige Spaanse landschappen zijn beeldend. Verloren pelgrim is een indrukwekkend en beklemmend boek dat de lezer constant in zijn greep houdt.
Ondanks dat Bax hier en daar de neiging heeft om wat zijwegen in te slaan en het verhaal soms traag voortkabbelt als een lange, zware tocht over de Camino, verliest hij zijn eindbestemming niet uit het oog. In het slotstuk krijgt de lezer eindelijk antwoord op die ene vraag: is Johan Ordelman een vriend of een vijand? Helaas zie je al van mijlenver aankomen hoe het plot zich zal ontvouwen. Ondanks dat de schokkende onthullingen uitblijven, is de climax meeslepend, filmisch en treffend. Bax heeft met Bruno en Johan twee intrigerende personages gecreëerd die je tot de laatste letter en zelfs daarna nog zullen bijblijven. Verloren pelgrim is een boek waarin de reis belangrijker is dan de eindbestemming, wat – als je erover nadenkt – perfect past bij het verhaal over twee dolende zielen op de Camino. Bax is een aanwinst voor het Nederlandstalige thrillergenre.
