Ik heb een obsessief kantje.

(Dit zou wel eens zo’n stukje kunnen worden waarvan ik later spijt krijg dat ik het geschreven heb, maar goed. Die moeten er ook zijn.)

Toen ik een jaar of veertien was had het vierkoppige bandje B.B. Jerome & The Bang Gang een hit met Havin’ a Ball Y’all. Dat moet ergens begin jaren ‘90 geweest zijn. Nu zat ik op die leeftijd in een transitieperiode en zwengelde mijn muzieksmaak nogal hevig van hier naar daar (enkele maanden later zwichtte ik voor The Cure en van daar ging het naar alsmaar duisterder), maar op dat moment zat ik nog met één teen in mijn onvergeeflijke New Kids on the Block-periode, en dus paste B.B. wel in het rijtje.

Het was zomer. Elk weekend ging ik met mijn ouders naar de boerderij van mijn grootouders in West-Malle, en mijn beste vriendin mocht mee. In ware Gen X-stijl mochten wij dat hele weekend doen wat we wilden. Niemand kon ons bellen of tracen, want we hadden geen mobiele telefoon. Het kon ook niemand iets schelen, eigenlijk. Twee tienermeisjes in topjes en korte broekjes, alleen op stap door weilanden en dorpsstraten. What could possibly go wrong?

Niets. Werkelijk niets.

Maar terug naar B.B. Jerome. Ik was te weten gekomen dat hun zanger in West-Malle woonde, of all places. Dat stond denk ik in de Joepie.

Eindelijk gebeurde er iets in dit saaie dorp!

Hoe we het klaarspeelden weet ik niet, maar mijn vriendin en ik kwamen te weten in welke straat die jongen woonde. En daar gingen we. Uren aan een stuk liepen we heen en weer door die straat, in de hoop een glimp op te vangen van deze mythische figuur. Mijn vriendin vond het al snel oersaai worden en wilde iets anders gaan doen. Naar de SPAR om make-up te testen, en schepsnoep te kopen, maar daar wilde ik niets van weten. Ik kon het niet loslaten. Niet. Ik moest en zou in de buurt blijven rondhangen, tot ik die kerel gezien had.

Uiteindelijk is dat ook gelukt, maar als ik er nu op terugkijk was dat echt stalkersgedrag, en dat obsessieve niet-loslaten is blijkbaar een kantje van me. Gelukkig heb ik intussen wel geleerd om daarmee om te gaan. Ik laat me niet in het konijnenhol meesleuren (dat van Alice bedoel ik) en trap op tijd op de rem. Er is een uitzondering: als ik een nieuw boek uitheb is er geen houden aan. Dan blijf ik Hebban en Goodreads refreshen om recensies te lezen tot er eelt op mijn wijsvinger staat.

Er zijn gelukkige ook positieve kanten aan dat obsessieve. Ik kan bijvoorbeeld obsessief bezig zijn met schrijven, en dan vindt niemand dat problematisch. Of denk aan mensen met een sterke focus op een bepaalde sport of het bespelen van een muzikaal instrument. Dat gaan mensen eerder ‘passie’ noemen dan obsessie, niet?

Maar wanneer kantelt zo’n passie of onschuldige fascinatie over in een obsessie die overheerst en ontwricht? In mijn drie thrillers zie je hoe de personages worstelen met obsessies die hun leven en dat van anderen schade toebrengen. Zo wordt de introverte Oscar in mijn debuut Alleen geobsedeerd door zijn dorpsgenootje Julie. Zijn dwangmatige fixatie escaleert tot hij haar ontvoert en opsluit. Ook journalist Pieter De Saegher uit mijn recentste thriller Koud (een vervolg op Alleen) raakt obsessief gefocust, maar dan op het vinden van Oscar. Hierdoor verwatert de relatie met zijn eigen zoon. En in Roadtrip naar Nergens jaagt de jaloezie en bezitterigheid van Isa’s ex-man Remco hem tot extreem gedrag.

Heb ik zelf dus iets gemeen met deze personages? Ik denk dat het korte antwoord ‘ja’ is, met dat verschil dat ik de greep op de realiteit nooit ben verloren.

Heel interessant vind ik de serie I am a Stalker waarin veroordeelde stalkers aan het woord komen en ons vertellen hoe het zover is gekomen. Bij sommigen is heel duidelijk dat ze van bij hun geboorte met hun mentale gezondheid worstelden, maar niet bij allemaal. Ik stel mezelf (en jou dus ook) in al mijn boeken dan ook dezelfde vraag: wordt een misdadiger slecht geboren, zijn het de omstandigheden die hen vormen, of is het een combinatie van beide? Kan een obsessie iedereen overkomen, of zit dat in je genen?

Ik hoop jou met mijn thrillers een inkijk te geven in die duistere kant van de menselijke geest.

Liefs,

Barbara