Met De engelenmoord debuteert de Vlaamse Bjorn Van den Eynde als thrillerauteur voor volwassenen. Zijn serie Team Mortis, bestemd voor tieners, viel eerder reeds in de smaak bij het jonge lezerspubliek.

Dit is het eerste deel in de nieuwe reeks De Vriese & Durnez. We maken uitgebreid kennis met twee niet alledaagse speurneuzen. Marjolein De Vriese is een Vlaams “groentje”; Nathan Durnez stelt zich voor als een Franstalige (Waalse) ervaren rechercheur. Ze gaan deze keer samenwerken, in de – ijdele? – hoop een huiveringwekkende seriemoordenaar te stoppen.

De achttienjarige Julie Dumoulin is een van de slachtoffers; ze wordt ontdekt met een doorboorde keel. Een zwarte scherf van een vinylplaat van de zangeres Angèle is het moordwapen. Deze misdaad is slechts het begin van een lange rij. Al snel worden kinderen van befaamde Belgische zakenmensen en politici om het leven gebracht. De gehanteerde modus operandi vertoont opvallend veel gelijkenis met delicten van eind de jaren negentig. Tot op heden heeft de politie de toenmalige dader niet kunnen strikken. Marjolein en Nathan staan, samen met een team van collega’s, voor een loodzware opdracht. Het onderzoek verloopt helemaal niet naar wens; het gaat van kwaad naar erger, als blijkt dat de hogere instanties de voortgang van hun werk belemmeren. Wie zal uiteindelijk ontmaskerd worden? Of is het voer voor een tweede deel?

‘Met een schok werd Junior wakker. Het laatste beeld uit haar dromen was dat van Julie Dumoulin, die haar met dode ogen aankeek.’ 

De engelenmoord is een dikke pil, waarin de schrijver helemaal los gaat. Na de uitnodigende proloog zet hij het verhaal onder een constante spanning. In de volgende honderdvijftig ultrakorte hoofdstukken zet hij nooit de handrem op. De vaart blijft steeds aangehouden. Hij werkt zijn twee protagonisten op een aanvaardbare wijze uit en geeft deze een gezicht en een eigen karakter mee. Toch reserveert hij nog heel wat informatie voor de volgende seriedelen; er blijft nog een mysterieus waas hangen boven sommige figuren. Aanvankelijk verloopt de samenwerking tussen Marjolein en Nathan behoorlijk stroef. Haar jeugdig enthousiasme staat in schril contrast met de verworven maturiteit waarover haar kompaan Nathan beschikt. Hij is  een getormenteerde ziel, wiens persoonlijke rugzak rijkelijk gevuld is met dramatische gebeurtenissen uit zijn jeugdjaren. Knap hoe de auteur dergelijke complexe situaties schetst en laat evolueren. 

Van den Eynde hanteert een rechtdoorzee stijl en hij gebruikt een hedendaagse (vooral Vlaamse) taal. In de dialogen gooit hij graag met Engelse woorden en termen; soms vult hij aan met wat Frans. Het past evenwel in de onderlinge communicatie tussen de personages. Als lezer stap je mee in een stuk Belgische (politieke) geschiedenis en je bezoekt een aantal plaatsen in het land. Je verneemt details over de werking van de lokale politie, van het parket en justitie. Het is zeker niet verwonderlijk dat corruptie als een van de belangrijkste thema’s aan bod komt hier. Op het juiste moment bots je tijdens het lezen op een verrassende plotwending. De ultieme zet aan het eind ziet de ervaren thrillerfanaat echter van ver aankomen. De laatste cliffhanger is een regelrechte uitnodiging voor een vervolgdeel van de veelbelovende reeks.