Al voor het verschijnen was Argylle een hype. Omdat het boek direct verfilmd werd door Matthew Vaughn, maar vooral ook omdat achter het pseudoniem Elly Conway een andere auteur schuilgaat. Of misschien wel meerdere auteurs. Toch weten we inmiddels; een hype is geen garantie voor een goede thriller. Hoe zit dit bij Argylle?

Maak kennis met Aubrey Argylle. Hij (ja, een man, zou je wellicht qua voornaam niet zeggen) is een soort van ondergedoken in de jungle van Thailand. Zijn ouders waren ooit drugskoeriers. Als er een vliegtuigje in de buurt neerstort, gaat hij op onderzoek uit. Het blijkt een CIA-vlucht te zijn, waarbij de overlevenden gevangen genomen worden. Argylle leidt een reddingsteam naar de gevangenen zodat ze gered worden. Zijeffect: de CIA is geïnteresseerd in zijn talenten.

Zo gezegd, zo gedaan. Argylle treedt toe tot de CIA en dat is maar net op tijd, want hij is hard nodig. In Rusland staat een nieuwe leider op. Deze Fedorov is een gevaar voor de wereld en hij moet tegengehouden worden. De CIA ziet één kans; Fedorov is op zoek naar de verdwenen Barnsteenkamer. Dit is het achtste wereldwonder en werd ooit ontvreemd uit het Katharinapaleis. Als Fedorov deze schat terugbrengt naar Rusland, staat niets zijn macht meer in de weg. Argylle en zijn team moeten dit tegenhouden…

Het moet gezegd; Argylle gaat als een raket van start. Met de introductie van Aubrey zet Conway direct de toon. Snel en gedetailleerd geschreven zet ze de lezer direct in het zetel. Dat het tempo daarna inzakt is te wijten aan het team waarin Argylle moet optreden. Het zijn veel personages en de training is nooit een echt aantrekkelijk onderwerp voor een thriller.

Gelukkig schakelt de auteur al snel daarna weer door naar de versnelling waarmee Argylle begon. Diverse missies passeren de revue, waarbij die in een monnikenklooster het vermelden waard is. Je merkt dat de spanning stijgt naarmate het boek vordert en dat komt omdat Conway het tempo geen moment meer laat zakken. Dit zorgt voor een heerlijk tweede deel van Argylle.

En de personages? Argylle is een goed gevonden hoofdpersonage die nog wel wat delen mee kan. Hetzelfde geldt voor zijn baas, Frances Coffey (een vrouw, ook dit is een onzijdige voornaam). Zij maakt indruk met haar koele benadering van de missies en het vertrouwen in haar team. De andere teamleden blijven meer op de achtergrond, uitgezonderd de stoere Wyatt en Quinn, waarvoor Aubrey lijkt te vallen.

Iets dat even genoemd moet worden is het interessant gevonden gebruik van onzijdige voornamen; Aubrey, Frances en ook Taylor; het zijn namen die voor zowel mannen als vrouwen gebruikt kunnen. Gewoon een leuk feitje.

En dan de hamvraag: wie is die mysterieuze auteur? Velen vermoeden dat Taylor Swift erachter zit. Daar zijn wij niet van overtuigd. Ten eerste is het niet niks om een thriller als Argylle uit de mouw te schudden; de plot zit goed in elkaar en er zit een goede flow in het boek. En is ze niet gewoon te druk met haar muziek? Nee, wij hebben een ander vermoeden. Gezien het detailniveau, het benodigde onderzoek en ook een beetje de stijl, zou zomaar Terry Hayes achter Argylle kunnen zitten. Omdat het boek veel sneller is geschreven dan zijn andere boeken en er meer actie in zit, is er waarschijnlijk wel een co-auteur in beeld. 

(Update: inmiddels is bekend dat we het aan het rechte eind hadden! Terry Hayes en Tammy Cohen schreven samen Argylle).

Al met al is Argylle een uitstekende spionagethriller, die met veel snelheid is geschreven. Daarbij is het wat mindere eerste deel vergeven. Met Argylle als karakter heeft ‘Conway’ een ingrediënt in handen waarmee nog wel een aantal opvolgers geschreven kunnen worden.