Alleen al het leven van de Britse M.W. (Mike) Craven is een boek of verfilming waard. Craven ging op zijn zestiende het leger in, reisde tien jaar lang de wereld rond, versloeg een agressieve vorm van kanker en werd uiteindelijk reclasseringsambtenaar met als specialisaties criminologie en drugsmisbruik. Zeventien jaar later legde Craven deze functie neer en werd hij fulltime auteur. Met Brandoffer, het eerste deel in de Washington Poe-serie, won hij in 2019 de Gold Dagger award. Sindsdien blijft zijn succes toenemen: Cravens boeken zijn beschikbaar in 45 landen, hij wordt steevast genomineerd voor de grootste thrillerprijzen en de stamkroeg van zijn geliefde Washington Poe ontwikkelde zelfs een koffiesmaak vernoemd naar het personage. 

In De botanist, het vijfde deel in de populaire Washington Poe en Tilly Bradshaw serie, wordt het slimme en eigenzinnige rechercheursduo geconfronteerd met twee ogenschijnlijk onoplosbare gesloten-kamermysteries. Een van Poe’s weinige vrienden, patholoog Estelle Doyle, wordt verdacht van de moord op haar vader. Niemand anders dan Doyle lijkt het huis te hebben betreden, wat haar tot hoofdverdachte nummer één maakt. Alsof deze zaak niet genoeg aandacht vraagt, stuurt een gifmenger genaamd de Botanist de meest gehate mensen van het land gedichten en geperste bloemen met uiteindelijk de dood als gevolg. De seriemoordenaar lijkt wel door muren te kunnen lopen, want ondanks de waarschuwingen die hij vooraf aan zijn slachtoffers stuurt en de veiligheidsmaatregelen die zijn genomen, kan niemand het moorden stoppen. In een race tegen de klok moeten Poe en Tilly beide mysteries ontrafelen voordat het te laat is… 

Spitsvondige dialogen, ongepolijste personages, een interessante dader, een goede dosis humor en een origineel plot. Craven lijkt wederom alle zaadjes te hebben gepland voor een topthriller. Maar ondanks de korte hoofdstukjes die prettig weglezen en de vele vermakelijke passages die een glimlach op je gezicht toveren, groeit De botanist niet uit tot een meesterwerk. En dat heeft verschillende oorzaken. 

We weten dat Washington Poe een eigenwijze, rebelse kerel met een hart van goud is. En we weten ook dat Tilly Bradshaw een sociaal ongemakkelijke, vriendelijke computernerd is. Met vijf delen gaat de serie al even mee. De botanist had het moment in de serie kunnen zijn waarop Craven zijn gouden duo naar het volgende niveau tilt, maar in plaats daarvan missen de twee hun glans. Door het telkens recyclen van dezelfde soort grappen en een gebrek aan diepgang, karakterontwikkeling en geloofwaardigheid beginnen zowel Poe als Bradshaw een karikatuur van zichzelf te worden. Waar Poe af en toe een buitenproportionele hoeveelheid verzet tegenover zijn meerderen laat zien, lijkt Bradshaw in dit deel niet haar gebruikelijke impact op het onderzoek te kunnen maken.

Tel daar een bij vlagen ongeloofwaardig plot bij op dat aan alle kanten rammelt en je hebt een boek dat niet voldoet aan de standaard die M.W. Craven in zijn eerdere werk heeft neergezet. De twee locked-room mysteries waar Craven mee op de proppen komt lijken hem soms boven het hoofd te groeien. Als je meerdere verhaallijnen introduceert kunnen die elkaar onderling versterken of juist verzwakken. En dat laatste gebeurt helaas in De botanist. Het is als lezer zoeken waar de focus ligt en het verhaal schiet soms alle kanten op. Daardoor is het moeilijk om in het verhaal te komen en te begrijpen waar Craven nu precies naartoe werkt. 

Het is allemaal net te veel van het goede. Doordat Craven overal wil zijn is hij eigenlijk nergens en belandt de lezer in een soort niemandsland. De fijne schrijfstijl van Craven, zijn ongekende vakkennis, de originaliteit van het plot en de warme gevoelens die de fans bij zijn personages koesteren, maken veel goed. Evenals het einde van het boek. Craven maakt als een volleerd thrillerauteur zijn verhaal mooi rond. Alle open eindjes worden vakkundig aan elkaar geknoopt en de climax bevat de juiste mate van spanning en intrige om de lezer met een goed gevoel het boek dicht te laten slaan. Maar de puzzel is zeker niet foutloos. Waar sommige ontrafelingen bijzonder vindingrijk zijn, schort het bij andere onthullingen aan een gezonde dosis geloofwaardigheid. Craven had met De botanist alle ingrediënten in huis om zichzelf naar de absolute thrillertop te lanceren, maar uiteindelijk laat hij die kans helaas liggen.