Frank van der Heijden (1955) studeerde landbouw en was docent op een middelbare school. Vervolgens werkte hij vijfentwintig jaar in de internationale ingenieurswereld. Sinds enkele jaren verwerkt hij wat hij heeft meegemaakt in spannende boeken. Zijn buitenlandse ervaringen gebruikt hij daarbij als levendig decor. Het Alexandriet Effect is zijn tweede boek. Het debuut van deze schrijver is de thriller Angstkonijn.
Kim’s partner verblijft voor zijn werk in het buitenland, wanneer de verpleegkundige nader kennis met haar Servische buurman Drasko maakt. Na een heftige dag op haar werk, zoekt ze haar buurman op. De avond verloopt niet zoals ze het zelf had voorgenomen. Drasko, haar buurman, heeft een duister geheim, een geheim dat hij kostte wat het kost geheim wil houden. Zeker wanneer de nietsvermoedende Kim getuige wordt van zijn praktijken. Jaren geleden was haar buurman namelijk betrokken bij de roof van een bijzondere edelsteen in Oost-Servië. De voormalige eigenaren zijn hem nu op het spoor en zullen er alles aan doen om hun bezit terug te krijgen. Kim raakt onbedoeld betrokken bij een wreed spel vol intriges en een strijd om macht, kracht en vrijheid. Hoe zal het haar vergaan?
De auteur probeert zijn lezers op verschillende manieren te prikkelen, en direct in de verhaallijn te krijgen. Dit doet hij in de vorm van een zelfgeschreven gedicht, enkele quotes van andere personen, en een scene waarin een vrouwelijk perspectief pijn lijdt. Vervolgens volgen lezers in de proloog mijnwerker Petja in Jagodina, anno 1873, en dat lijkt ook het moment dat het verhaal zich pas echt ontwikkelt. Het laat het verhaal in mysterieuze sferen vertoeven.
Wanneer het perspectief naar einzelgänger Boris draait, maakt de auteur in kleine stapjes steeds meer van de verbanden in de verhaallijn duidelijk. Dit doet hij op een ingetogen manier, waarbij hij in zijn vertelstijl een zakelijk randje in de ondertoon laat doorschemeren. Deze ingetogen, zakelijke manier van vertellen is op sommige momenten lastig te volgen, omdat de lezer een rijk scala aan informatie uit meerdere hoeken tegelijk krijgt. Doordat er tussen de bedrijven door sprake is van milde actie en spanning waarin de lijdzame vrouw wederom voorbijkomt, worden deze informatieve momenten kortstondig onderbroken. Het was wellicht prettiger geweest als er minder direct verteld was, zodat er meer onderhuidse spanning kon worden geboden. Het zou wellicht ook beter weglezen, wanneer er meer subtiele emotie was laten zien.
Lezers merken dus dat de verhaallijn uit meerdere perspectieven en invalshoeken bestaat. Zo is er ook Kim, een intensive care verpleegkundige, en haar excentrieke buurman Drasko. De auteur geeft veel achtergrondverhaal van bijna elk personage dat de revue passeert, en doordat dit een beetje te goed is gedaan, wordt er veel van dezelfde informatie herhaald. Het geeft lezers het gevoel dat men niet zelf bepaalde verbanden mag leggen, en het neemt dus de mogelijkheid tot nadenken over de zaak weg. Doordat er af en aan kortstondige actie is, kwakkelt het qua spanning en vlotheid. Deze schrijfstijl werkt dus slechts afremmend, en dat is jammer. Het wekt vooral de indruk dat personage Kim wel heel dom is voor een intensive care verpleegkundige. En dat terwijl ze eerder zo resoluut reageerde op een patiënt. De karakterontwikkeling kan zich dan ook op sommige punten enorm tegenspreken.
Het draait uiteindelijk om een zeer waardevolle edelsteen, de Perunu, die een heel opmerkelijk gedrag bij de eigenaar teweegbrengt. Hebben deze gebeurtenissen met de mysterieuze edelsteen te maken? Het lijkt hoe dan ook het gedrag en de reacties op een ongeloofwaardige manier aan te tasten. Er zit tegelijkertijd een fascinerende symboliek in de verhaallijn verweven, ook al zullen bepaalde dingen en gebeurtenissen in dit boek er nou eenmaal niet echt bij de lezer ingaan.
Hoewel er veel tijd is genomen voor de achtergronden van de personages wordt er, ondanks dat de auteur zijn best doet het spannend te maken, een einde voorgeschoteld waarin het ineens wel heel snel wordt afgewikkeld. Hierbij kan de lezer weleens het gevoel krijgen dat het plot wat onsamenhangend is geworden, en dat er daardoor niet echt een klik bij de lezer tot stand is gekomen. Dit alles ondanks dat het idee wel degelijk potentie heeft. Het Alexandriet effect is dan ook een thriller met de nodige verbeterpunten.
