De epische reis van het illustere gezelschap, ontsprongen uit het brein van Anthony Ryan, gaat verder in inmiddels het vierde deel van De Zeven Zwaarden-reeks: Fort Swartfuyr. De samenstelling van het reisgenootschap verandert per boek, maar de vaste gezichten zijn nog aangesloten: beestenbezweerster Zoeker op zoek naar haar dochter, wetenschapper Lexius, druïde Lorweth en natuurlijk Guyime, de verdoemde koning uit het Noorden. 

Ditmaal trekt de groep richting het Oosten, gestuurd door de magische kaart van de cartograaf. Het leidt hen naar een duister gebied, levenloos en onheilspellend. Er doen allerlei spookverhalen de ronde over de eens zo levendige omgeving. Zo gaat het gerucht dat er doden zijn die de ruïnes daar beheersen en die elke indringer opslokken in hun bestaan. Niemand is er ooit levend van teruggekeerd. Met de onbewuste hulp van een tot zelf gemaande koning leidt Guyime zijn metgezellen naar een spookachtig kasteel, waar een eeuwenoud kwaad heerst dat al voor velen slachtoffers heeft gezorgd. Wat heeft deze mysterieuze locatie met een magisch zwaard te maken? Kan de groep de brute mystiek

De voorgaande verhalen excelleerden in een talrijk plot vol bizarre wendingen en fantastische scenes. Fort Swartfuyr is een wat rustiger deel in de reeks, ondanks de terugkeer van Guyime in ‘zijn’ Noorden, waar vanuit hij ooit verbannen is. De hoofdmoot van het verhaal speelt zich af in het donkere landschap en de vele ruïnes die daar opdoemen. Zonder teveel af te wijken van dit gebaande pad, is de plot weliswaar spannend en compleet, maar mist het de opzienbarende elementen uit de vorige boeken en tevens het verassingselement. De sfeerbeschrijvingen zijn daarentegen van hetzelfde hoge niveau als we van deze auteur kennen. 

Als lezer krijg je in dit deel meer te weten over het verleden van Guyime, en de confrontatie hiermee is voor de verbannen koning niet fijn. Stilaan ontdekken ook zijn reisgenoten wie Guyime daadwerkelijk is, en dat levert enkele sterke passages op. Ook de andere personages ontwikkelen zich en stellen hun doelen, al ontbreekt ook hier een doorbraak of een twist. Zoeker krijgt meer duidelijkheid over haar verdwenen dochter en de krachten van Lorweth treden buiten de tot dan toe bekende grenzen. De demonen in de magische zwaarden hebben dit keer een bijrol, maar ook hun achtergronden worden meer uitgediept. Hoe Anthony Ryan in de vier korte novelles zulke karakterontwikkelingen kan neerzetten, is bewonderenswaardig. Zijn pen is messcherp en met vloeiende dialogen weet Ryan precies de juiste aspecten aan te stippen.

Hoewel Fort Swartfuyr de knallende plotwendingen ontbeert, is ook dit vierde boek om van te smullen. In rustiger vaarwater of niet; Anthony Ryan dendert door met zijn verhalenreeks en zal ongetwijfeld in de drie boeken die nog resten de lezers van hun sokken blazen. De serie is hard op weg om een klassieker te worden; hopelijk zullen veel fantasyliefhebbers hun weg naar deze boeken vinden.