De vraag hoe je een langlopende serie boeiend kan houden, kan je stellen aan Anthony Ryan. Zijn zeer succesvolle debuuttrilogie In de Schaduw van de Raaf breidde hij uit met het tweeluik In de Schaduw van de Wolf, en met zijn De Zeven Zwaarden-reeks zijn we inmiddels bij het vijfde deel aanbeland. In eerdere recensies spreken we vol lof over deze relatief dunne novelles, en elk boek opnieuw weet deze Amerikaanse auteur ons te verrassen. De Zee der Zuchten is de nieuwste aanvulling van de serie.
Nog altijd reist het gezelschap onder aanvoering van de strijdbare Guyime naar onbegonnen streken om zo de magische zeven zwaarden te vinden, en deze samen te brengen om onheil te voorkomen. De groep wordt almaar groter naarmate ze vorderen, omdat elk gevonden zwaard gekoppeld wordt aan een (nieuwe) eigenaar die de reis met hen wilt (en moet) voortzetten. In dit deel voert ridder Anselm mee met de groep; hij kreeg in Fort Swartfuyr de beschikking over een zwaard met daarin twee demonen.
Ditmaal brengt de tocht hen naar Het Spookeiland, de plek waar de Zeven Zwaarden zijn gesmeed. Het is dit keer niet de kaart van de cartograaf die ze hierheen leidt, maar sporen van Ekiri, de verdwenen dochter van beestenbezweerster Zoeker, die in haar Kristallen Dolk een vijandige demon lijkt te huisvesten. Dat Het Spookeiland een onheilspellende locatie is, mag duidelijk zijn. De normaal zo brutale demonen in de zwaarden van de reisgenoten zijn angstig en stil. Op het mythische eiland, dat eens in de zoveel tijd opduikt in De Vijfde Zee, waarde eens een machtige tovenaar rond, Calvius Arkelion, tevens de schepper van de Zeven Zwaarden. Het schijnt dat zijn geest er nog altijd ronddwaalt, en dat hij zijn kwade bedoelingen van destijds nog altijd in zich heeft.
Elk boek van deze serie kent een andere, unieke setting. Een woestijn, een kasteel, de diepte van de oceaan en een mystieke grot vormde al eerder het decor, en in De Zee der Zuchten trotseren de helden de weidse Vijfde Zee. Van alle Vijf Zeeën had het de reputatie de wispelturigste en gevaarlijkste te zijn: geteisterd door stormen in alle seizoenen, bewoond door de meest nijdige soort haaien en door buitensporige aantallen piraten met een genadeloze reputatie. Voordat ze Het Spookeiland bereiken en daar de grootse finale beleven van dit boek, trotseren ze al deze elementen en knallen de spanning, sensatie en strijd van de pagina’s. Het is opnieuw bewonderenswaardig hoe Anthony Ryan dit in amper 125 bladzijdes weet neer te pennen.
Anders dan de voorgaande delen, gaat het in De Zee der Zuchten (eindelijk) de diepte in. De lezers krijgen duidelijk wat er in het verleden is gebeurd, hoe en waarom de Zeven Zwaarden zijn gesmeden en wat het doel ervan is. Het doel van de reis wordt daardoor – ook voor de metgezellen – helderder en geeft een extra laag aan het verhaal. Het kan niet anders dat de twee afsluitende boeken voor een ongekend spektakel gaan zorgen, nu alle lijnen zijn uitgeworpen.
De Zee der Zuchten is opnieuw een briljante toevoeging aan deze epische fantasyserie. Het gevaar, de suspense, het avontuur en de bloedstollende scénes; Anthony Ryan imponeert en blaast de lezers omver met dit ijzersterke korte verhaal. De verhelderende verklaringen zorgen voor de gewenste en nodige duiding, en dat maakt het één van de beste delen tot nu toe. Nog twee delen te gaan, heerlijk!
