Chris Ryan, die bekend is om zijn actiethrillers begint zijn glans een beetje te verliezen. In zijn nieuwste actiethriller, Machtsstrijd, maken we (opnieuw) kennis met John Porter en Jonh Bald, twee voormalige regimentshelden. Zij zijn de hoofdpersonen in de Strike Back-reeks, die ook als tv-serie te zien is. Zij worden opgeroepen door M16 voor een geheime en gevaarlijke missie in Venezuela. Daar wordt een Britse wetenschapper beschuldigd van spionage. Ze wordt door de beruchte veiligheidsdienst van de president vast gehouden.
Porter en Bald worden er samen met een team van voormalige SEALs op uitgestuurd om deze wetenschapper te redden. Gaandeweg de rit komen ze er achter dat er meer aan de hand is dan dat er in eerste instantie sprake van leek te zijn. Ze blijken in confrontatie te komen met de machtigste mensen ter wereld en een dodelijke confrontatie dreigt.
Alle ingrediënten zijn in Machtsstrijd aanwezig om er een razendspannend verhaal van te maken en toch slaagt de auteur hier maar ten dele in. Zijn actiescenes zijn onovertroffen en spannend; daar zal weinig discussie over zijn. Het verhaal daaromheen komt echter nooit helemaal op gang. Het lijkt een eerder een verslag van de reis op weg naar de apotheose dan een spannende actiethriller.
Het begint met het opvoeren van een Engelse regelneef die redelijk wat in de melk te brokkelen heeft en niet helemaal zuiver op graad is. Echter deze persoon verdwijnt helemaal naar de achtergrond en wordt op het eind weer even ten tonele gevoerd; hier had meer gebruik van gemaakt kunnen worden om het hele verhaal naar een hoger level te tillen.
Porter en Bald zijn in wezen twee uitgerangeerde figuren die uit de mottenballen gehaald zijn om een klus te doen. Ze blijven redelijk tweedimensionaal en buiten dat de een drankprobleem had en de ander onenigheid met zijn dochter, kom je niet heel veel van ze te weten. Ondanks dat ze al eerder zijn opgevoerd door Ryan, vindt er geen verdieping op de twee plaats.
Het hele verhaal mist net dat beetje diepgang en finesse om het naar een hoger plan te tillen. En dat is jammer want de actiescenes van Chris Ryan zijn weergaloos, laat dat helder zijn.
Al met al is Machtstrijd een aardig boek om te lezen maar het doet wel een beetje afbreuk aan de status van Chris Ryan. hij kan veel beter.
Toen ik het boek In Cold Blood van Truman Capote gelezen had was ik verkocht. Ik wilde meer boeken in dit genre gaan lezen. En dat is gelukt kan ik melden! Ik lees, als het even kan, iedere dag. Eerst alleen voor mezelf maar sinds 2020 ook als jurylid voor de Bronzen en Zilveren Vleermuizen van het Nederlands Thrillerfestival. Nu mag ik ook recenseren voor Thrillzone! Het verandert niets aan het plezier van lezen, wel krijgt het een extra laag, en dat is mooi.
Write your review!