Column Rifka Faber: schrijven als echtpaar

Drie geheimen voor een niet-fatale samenwerking

“Dat zou ik met mijn partner nooit kunnen! Wat is jullie geheim?” Wanneer wij vertellen dat we als echtpaar samen een boek hebben geschreven, is dat veruit de meest gegeven reactie. En logisch ook. Want als je met elkaar je waargebeurde lief en leed al moet delen, waarom zou je dan ook nog het mijnenveld van een gezamenlijke thriller opzoeken? 

Dat wij er bij het verschijnen van Fatale oplossing toch nog altijd lol in hebben, is omdat we drie dingen in elk geval goed lijken te doen. Tenminste, dat denken wij. Op dit moment. Nu we nog niet weten of ons boek een succes wordt. Gelukkig is daar altijd wel één van ons van overtuigd, wanneer de ander daar serieus aan begint te twijfelen. 

Dat is meteen geheim nummer 1. Schrijven kan eenzaam zijn, en vooral op die momenten dat je naar je half gevulde scherm staart en denkt: wie zit hier in hemelsnaam op te wachten? Wanneer je met z’n tweeën werkt, is het antwoord simpel. In elk geval één ander persoon. En die is er niet alleen als mede-bedenker en mede-redacteur, maar ook als mede-lijder als het even niet wil, of mede-strijder als je on fire de ene scène na de andere uit je vingers laat vloeien. En alleen al die momenten vormen een ervaring die we niet willen missen. Door die te koesteren, is het prima vol te houden.

Komen we op geheim nummer 2. En dat geheim gaat in ons geval zeker 25 jaar terug. Dat had te maken met het spelen van een moordspel dat we uit de winkel hadden meegenomen, en waar Corien als Agatha Christie-fan wel wat tekortkomingen in zag. Voor dezelfde vriendengroep maakten we vervolgens een eigen moordspel waar wij als makers ontzettend veel lol in hadden. En zo begon een traditie die eigenlijk nooit meer is opgehouden. Het samen plotten van een mysterie is dus iets wat we op de kleinst mogelijke schaal hebben uitgeprobeerd, zonder dat er iets op het spel stond. En nu dat wel zo is, kunnen we terugvallen op een kwart eeuw stressvrije ervaring. Klein beginnen dus.

En dan ons laatste geheim: ken jezelf, en ken elkaar. Erik schrijft al vele jaren heel gemakkelijk, maar is daardoor ook wel eens geneigd om in het bedenken en uitwerken van de intrige de weg van de minste weerstand te kiezen. Corien is een meesterplotter, maar zodra tot op hoofdstukniveau uitgewerkt is welk personage wat met wie moet beleven, doet zij een stap terug. Om versie 1 van elk hoofdstuk met laserblik door te lichten. Door eerlijk te zijn over elkaars sterke en zwakkere punten, blijft het lopen. 

Zijn we het dan nooit oneens? Voortdurend! Maar na 25 jaar is een opgetrokken wenkbrauw, een halve zin of een iets te lange stilte genoeg om een idee weer in te slikken of beter te onderbouwen. 

Maar alles wat hierboven staat, hadden we nooit kunnen doen zonder ons bonusgeheim: humor. We kunnen lachen met elkaar, om elkaar, maar veruit het belangrijkste: ook om onszelf. Zo halen we het beste in elkaar naar boven.