De nieuwe thriller van ThrillZone Award-winnaar Marieke Damen heet De laatste wens. Hoog tijd om haar wat vragen te stellen!

In De laatste wens speelt een begrafenisonderneming een grote rol. Hoe ben je op dat idee gekomen?

Dat idee popte gewoon op. Ik zag doodskisten voor me die in mijn hoofd een eigen leven gingen leiden. Toen besloot ik dat mijn hoofdpersonage een uitvaartonderneming moest runnen. Juist de tegenstrijdigheid van iemand die dagelijks met de dood te maken heeft, maar bij wie het nu in het eigen gezin binnendringt vond ik mooi en interessant om over te schrijven. 

Hoe ben je op het idee gekomen voor het plot van De laatste wens? Zijn er specifieke gebeurtenissen of nieuwsberichten die je hebben geïnspireerd? 
Toen ik op het idee kwam van de uitvaartonderneming heb ik uiteraard contact gezocht met mensen die ik ken die in die wereld werkzaam zijn. Ik kreeg veel informatie en een rondleiding op het moment dat er geen overledenen waren. Thuis liet ik alles bezinken en begonnen de vage ideeën in mijn hoofd steeds meer vorm te krijgen door wat ik had gehoord en gezien. Alleen al door te weten hoe het eraan toe gaat in die wereld, ging mijn brein er van alles van maken dat niet strookt met de werkelijkheid die ik had gehoord, maar die wél zou kunnen. 

Hoe verliep het schrijfproces in vergelijking met je eerdere boeken?

Het duurde lang voor ik een bepaalde grens in mijn manuscript voorbij was. Op dat punt begon ik telkens weer met herschrijven. Tot het moment dat mijn uitgever vroeg of ik het eerder kon inleveren dan gepland. Ik besloot ervoor te gaan en dat heeft me uiteindelijk geholpen om voorbij dat punt te komen. Ik ben zes weken lang, zeven dagen per week om half zes opgestaan om te schrijven tot 's avonds laat. Ik stond met De laatste wens op en ging ermee naar bed. De nacht nadat ik het had ingeleverd werd ik ziek, alsof mijn lichaam al die weken had gewacht om zich daaraan over te geven. Dit schrijfproces was hel en hemel tegelijk. 

Welke scène in het boek vond je het meest uitdagend om te schrijven en waarom?

Dat waren er meerdere, namelijk de scènes waarbij politie om de hoek kwam kijken. Daarbij heb je te maken met procedures die ik niet kende en waar ik telkens vastliep. Nu weet ik daar veel meer van, dus dat is ook weer handig voor eventuele nieuwe boeken.

Waren er momenten tijdens het schrijven waarop het verhaal een onverwachte wending nam die je zelf niet had voorzien?

Jazeker! En dat is juist het leuke aan schrijven: dat je denkt te weten hoe de plot gaat lopen en je tijdens het proces betere ideeën krijgt. Ik kan niet zeggen welke scenes zonder te spoileren, dus dat doe ik niet 😉

Ben je al bezig met je volgende project en kun je daarover een tipje van de sluier oplichten?

Ik heb inderdaad al ideeën voor een volgend boek, maar die zitten nog in het stadium 'vaag'. Hiervoor ga ik deze zomer research doen en dan hoop ik na de zomer te kunnen beginnen met schrijven. Tipje van de sluier: ik ga deze lente en zomer meerdere keren een imkerpak dragen 🙂.