Als Lars Kepler timmeren Alexander en Alexandra Ahndoril al jarenlang aan de weg. Hun reeks met Joona Linna trapte af met Hynose en het succesverhaal is nog niet gestopt. Onlangs werd bekend dat het Zweedse schrijversechtpaar ook een andere reeks wilde beginnen; als Alex Ahndoril schreven ze Ik zal de sleutel vinden, met in de hoofdrol Julia Stark.

Julia Stark is een jonge vrouw en eigenaresse van een detectivebureau. Op een ochtend stapt Per Günter (PG) Mott haar zaak binnen. Hij is de eigenaar van een groot houthakkersbedrijf. Hij staat voor een raadsel. Na een -door drank en medicijnen veroorzaakte- black out staat er een foto van een dode man op zijn telefoon. Alsof hij iemand vermoord heeft…hij wil weten of hij de dader is en zo niet, wie dan wel.

Stark besluit haar ex-man en agent Sid Mendelson om haar mee te helpen. Haar doel is tweeledig; Sid is een scherpe observator, maar ze wil hem ook voor zichzelf -en haar zaak- terugwinnen. Samen reizen ze af naar het grote landhuis waar Mott woont. Dan begint hun zoektocht; wie is de moordenaar binnen de familie Mott, en vooral ook, waarom?

We weten dat echtpaar Ahndoril kan schrijven. Dat hebben ze als Lars Kepler meer dan eens bewezen. Met de Sleutel-reeks slaan ze een andere weg in, maar eentje die niet minder succesvol zal zijn. Want Ik zal de sleutel vinden is een van de betere ‘ouderwetse’ whodunnits van de laatste jaren. 

Dat komt onder andere door de heerlijke sfeer die erg lijkt op de succesvolle Knives Out-films met Daniel Craig in de hoofdrol. Men neme een mysterieuze moordzaak, een groot landhuis, een verlaten omgeving en een wat gekke familie. Al deze ingrediënten kunnen in Ik zal de sleutel vinden worden afgevinkt, waarbij de familieleden Mott allen even interessant zijn (en dus allemaal de moordenaar). Een cynische aangetrouwde echtgenote, een aantrekkelijke alleenstaande vrouw, een jaloerse broer, een dronken neef; ze zijn allemaal aanwezig. 

De grote ster van het boek is overigens ongetwijfeld Julia Stark zelf. Ze kampt met lichamelijke beperkingen en PTSS, waarvan lang ongewis blijft hoe ze dit heeft opgelopen. Die PTSS zorgt ervoor dat ze lichamelijk contact schuwt. Tegelijkertijd wil ze Sid dus wel terug; jarenlang waren ze getrouwd en ze mist hem erg. Als detective is ze een zeer scherpe analyticus die vooral menselijk gedrag kan doorgronden. Deze combinatie maakt van Julia Stark een geslaagde hoofdpersoon die deze reeks gemakkelijk kan dragen.

Hoe zit het dan met de puzzel? Ook die is tot in de topjes verzorgd. Ahndoril reikt de lezer mondjesmaat informatie en puzzelstukken aan, waarbij de aandacht voor wie whodunnit steeds verschuift. Iedereen blijkt wel een motief te hebben, waardoor de dader tot op het laatst onbekend blijft.

Ik zal de sleutel vinden is een van de beste whodunnits van de laatste tijd. Kepler als Ahndoril? Dat werkt als een trein.