Niceville is een fictief stadje in het zuiden van de Verenigde Staten. Op het eerste gezicht lijkt het een idyllische plek dat zo op een ansichtkaart zou kunnen staan. Grote en indrukwekkende antebellum woningen, lommerrijke lanen met oude eikenbomen, grote plantages met families die daar al sinds de burgeroorlog de dienst uitmaken en een lucht die zwanger is van een combinatie van bloesemgeuren en moerasluchten. Het is net alsof de tijd er al eeuwen stilstaat. Onder de oppervlakte van deze zuidelijke idylle broeit er echter iets kwaadaardigs. Om de een of andere reden scoort Niceville uitzonderlijk hoog in de landelijke statistieken wanneer het aankomt op verdwijningen, berovingen, moorden en andere vormen van criminaliteit.
Het is aan politieagent Nick Kavanaugh die net in Niceville is komen wonen om uit te zoeken wat er in het stadje aan de hand is. Erg gemakkelijk heeft hij het niet, want tijdens zijn verblijf verdwijnen er mensen in spiegels, plegen corrupte politieagenten bankovervallen en strijkt er een gewelddadige maffiafamilie en ander gespuis neer in de stad. Gelukkig voor Nick wordt hij bijgestaan door allerlei flamboyante figuren zowel binnen als buiten het politieapparaat die de regeltjes zelf ook niet altijd in acht nemen. Het duurt drie delen voordat Nick tot de kern van het kwaad weet door te dringen en er achter komt dat er een eeuwenoude vloek op het stadje rust.
Je hoeft niet aan Niceville: De Vernietiging van Carsten Stroud te beginnen als je de eerdere twee delen over Niceville (respectievelijk Niceville: De Vermissing en Niceville: De Terugkeer) nog niet gelezen hebt. Er komen zoveel personages en verhaallijnen in voor dat je na twintig pagina's het spoor volledig bijster zult zijn. Bovendien wordt er regelmatig naar gebeurtenissen uit de eerste twee delen terug verwezen. Wat de delen met elkaar gemeen hebben is dat ondanks de keur aan personages er eigenlijk maar een echte hoofdpersoon is en dat is Niceville zelf. Dat is meteen oom het grootste pluspunt van deze trilogie, want net als bij de personages het geval is, wordt je als lezer door het kwaad dat door Niceville wordt vertegenwoordigd, meegezogen.
Het duurt even, maar voor wie bereid is om enig ongeloof terzijde te schuiven, is Niceville uiteindelijk behoorlijk verslavend. Gelukkig maar, want niet elke verhaallijn wordt even netjes afgerond en personen komen en gaan zonder dat daar altijd een bevredigende aanleiding voor is. Het is vooral de voortdurende dreiging van het stadje, het kleurrijke taalgebruik van Carsten Stroud en de algehele atmosfeer die een beklemmende sfeer oproepen en de trilogie beter doet lijken dan ze misschien daadwerkelijk is. Er is altijd die sudderende en broeierige spanning, die af en toe op tamelijk onverwachte momenten plaatsmaakt voor zeer gewelddadige scenes. Het geweldsspectrum gaat op zulke momenten echt in maximum overdrive. In dit derde deel bijvoorbeeld spat een hoofd als een watermeloen uit elkaar nadat een arme sloeber in executie stijl door een verwarde agent wordt uitgeschakeld. Verder komen er behoorlijk wat cynisch-filosofische dialogen die doen denken aan Quentin Tarantino. Het maakt deze trilogie tot een intrigerende cocktail waar wat haken en ogen aan zitten, maar die een heerlijk anarchistische ondertoon heeft.
Het is aan politieagent Nick Kavanaugh die net in Niceville is komen wonen om uit te zoeken wat er in het stadje aan de hand is. Erg gemakkelijk heeft hij het niet, want tijdens zijn verblijf verdwijnen er mensen in spiegels, plegen corrupte politieagenten bankovervallen en strijkt er een gewelddadige maffiafamilie en ander gespuis neer in de stad. Gelukkig voor Nick wordt hij bijgestaan door allerlei flamboyante figuren zowel binnen als buiten het politieapparaat die de regeltjes zelf ook niet altijd in acht nemen. Het duurt drie delen voordat Nick tot de kern van het kwaad weet door te dringen en er achter komt dat er een eeuwenoude vloek op het stadje rust.
Je hoeft niet aan Niceville: De Vernietiging van Carsten Stroud te beginnen als je de eerdere twee delen over Niceville (respectievelijk Niceville: De Vermissing en Niceville: De Terugkeer) nog niet gelezen hebt. Er komen zoveel personages en verhaallijnen in voor dat je na twintig pagina's het spoor volledig bijster zult zijn. Bovendien wordt er regelmatig naar gebeurtenissen uit de eerste twee delen terug verwezen. Wat de delen met elkaar gemeen hebben is dat ondanks de keur aan personages er eigenlijk maar een echte hoofdpersoon is en dat is Niceville zelf. Dat is meteen oom het grootste pluspunt van deze trilogie, want net als bij de personages het geval is, wordt je als lezer door het kwaad dat door Niceville wordt vertegenwoordigd, meegezogen.
Het duurt even, maar voor wie bereid is om enig ongeloof terzijde te schuiven, is Niceville uiteindelijk behoorlijk verslavend. Gelukkig maar, want niet elke verhaallijn wordt even netjes afgerond en personen komen en gaan zonder dat daar altijd een bevredigende aanleiding voor is. Het is vooral de voortdurende dreiging van het stadje, het kleurrijke taalgebruik van Carsten Stroud en de algehele atmosfeer die een beklemmende sfeer oproepen en de trilogie beter doet lijken dan ze misschien daadwerkelijk is. Er is altijd die sudderende en broeierige spanning, die af en toe op tamelijk onverwachte momenten plaatsmaakt voor zeer gewelddadige scenes. Het geweldsspectrum gaat op zulke momenten echt in maximum overdrive. In dit derde deel bijvoorbeeld spat een hoofd als een watermeloen uit elkaar nadat een arme sloeber in executie stijl door een verwarde agent wordt uitgeschakeld. Verder komen er behoorlijk wat cynisch-filosofische dialogen die doen denken aan Quentin Tarantino. Het maakt deze trilogie tot een intrigerende cocktail waar wat haken en ogen aan zitten, maar die een heerlijk anarchistische ondertoon heeft.
Afbeelding
Marinus van de Velde
Ik ben Marinus van de Velde, van bouwjaar 1984. Ik mag mezelf de eigenaar noemen van ThrillZone! Ik lees al van jongs af aan. Mijn interesses liggen breed; Scandi, Nederlandstalig, spionage, maar ik vind Baldacci en Lee Child bijvoorbeeld ook geweldig. Lezen voor ThrillZone betekent soms het oprekken van je comfortzone en dat lukt goed!
Het is aan politieagent Nick Kavanaugh die net in Niceville is komen wonen om uit te zoeken wat er in het stadje aan de hand is. Erg gemakkelijk heeft hij het niet, want tijdens zijn verblijf verdwijnen er mensen in spiegels, plegen corrupte politieagenten bankovervallen en strijkt er een gewelddadige maffiafamilie en ander gespuis neer in de stad. Gelukkig voor Nick wordt hij bijgestaan door allerlei flamboyante figuren zowel binnen als buiten het politieapparaat die de regeltjes zelf ook niet altijd in acht nemen. Het duurt drie delen voordat Nick tot de kern van het kwaad weet door te dringen en er achter komt dat er een eeuwenoude vloek op het stadje rust.
Je hoeft niet aan Niceville: De Vernietiging van Carsten Stroud te beginnen als je de eerdere twee delen over Niceville (respectievelijk Niceville: De Vermissing en Niceville: De Terugkeer) nog niet gelezen hebt. Er komen zoveel personages en verhaallijnen in voor dat je na twintig pagina's het spoor volledig bijster zult zijn. Bovendien wordt er regelmatig naar gebeurtenissen uit de eerste twee delen terug verwezen. Wat de delen met elkaar gemeen hebben is dat ondanks de keur aan personages er eigenlijk maar een echte hoofdpersoon is en dat is Niceville zelf. Dat is meteen oom het grootste pluspunt van deze trilogie, want net als bij de personages het geval is, wordt je als lezer door het kwaad dat door Niceville wordt vertegenwoordigd, meegezogen.
Het duurt even, maar voor wie bereid is om enig ongeloof terzijde te schuiven, is Niceville uiteindelijk behoorlijk verslavend. Gelukkig maar, want niet elke verhaallijn wordt even netjes afgerond en personen komen en gaan zonder dat daar altijd een bevredigende aanleiding voor is. Het is vooral de voortdurende dreiging van het stadje, het kleurrijke taalgebruik van Carsten Stroud en de algehele atmosfeer die een beklemmende sfeer oproepen en de trilogie beter doet lijken dan ze misschien daadwerkelijk is. Er is altijd die sudderende en broeierige spanning, die af en toe op tamelijk onverwachte momenten plaatsmaakt voor zeer gewelddadige scenes. Het geweldsspectrum gaat op zulke momenten echt in maximum overdrive. In dit derde deel bijvoorbeeld spat een hoofd als een watermeloen uit elkaar nadat een arme sloeber in executie stijl door een verwarde agent wordt uitgeschakeld. Verder komen er behoorlijk wat cynisch-filosofische dialogen die doen denken aan Quentin Tarantino. Het maakt deze trilogie tot een intrigerende cocktail waar wat haken en ogen aan zitten, maar die een heerlijk anarchistische ondertoon heeft.