"Ik probeerde me een wereld voor te stellen waarin mijn verhaal en dat van hém in een boek met een glanzende kaft waren samengevoegd, een wereld waarin tientallen exemplaren op schappen stonden, prijskaartje erbij. Het lukte niet."

Maar het is de Ierse schrijfster Catherine Ryan Howard toch gelukt, fictief weliswaar, maar gelukt. Catherine Ryan Howard zag 39 jaar geleden het levenslicht in het Ierse Cork. Zij studeerde Engelse Literatuur aan Trinity College Dublin. Voordat zij een succesvol schrijfster werd heeft zij ook nog even gewerkt bij een Nederlandse reisorganisatie. Succesvol mogen we haar wel noemen, zij werd door The Guardian uitgeroepen tot een van de vijftig beste vrouwelijke thrillerauteurs van deze eeuw en Je liet mij leven werd genomineerd voor de CWA Ian Flemming Steel Dagger Award. Je liet mij leven is de vierde thriller die Catherine Ryan Howard heeft geschreven. In Ierland is inmiddels haar vijfde thriller 56 days verschenen, waarin de lockdown als gevolg van het Corona virus een prominente rol speelt.

"Ik nam haar grijzende huid, haar krimpende lengte, de bevingen die haar stem waren binnengeslopen in me op, en ik borg ze op, samen met alle andere dingen waarover ik beslist niet wilde nadenken."

Je hebt stalkers, je hebt verkrachters, je hebt moordenaars en je hebt Jim Doyle. Jim is de reden dat we onze vrouwen en dochters 's avonds laat niet alleen over straat laten gaan. Ruim 18 jaar geleden heeft Jim het leven van vijf willekeurige gezinnen op een verschrikkelijke wijze over hoop gehaald. Op de plaatsen delict werd geen enkel spoor aangetroffen, waardoor Jim altijd uit de handen van de opsporingsdiensten wist te blijven. Tegenwoordig werkt Jim als beveiliger in een supermarkt. Op een dag, tijdens het werk, krijgt Jim het nieuwe boek 'Je liet mij leven' onder ogen en hierdoor gaan zijn nekharen direct overeind staan. 'Je liet mij leven' is een nieuwe true-crime roman van Eve Black. Dit boek bestormt de bestseller lijsten en het boek krijgt landelijk ontzettend veel aandacht.

Ruim 18 jaar geleden werd het Ierse Cork County geterroriseerd door een brute seriemoordenaar en verkrachter die het voornamelijk had gemunt op vrouwen. De dader, die door de media al snel werd gebombardeerd tot 'De Spoorloos Man' is tot op heden niet gevonden. Eve Black heeft op twaalfjarige leeftijd een aanval van De Spoorloos Man overleeft. Haar vader, moeder en jongere zusje worden bij deze aanval op brute wijze om het leven gebracht terwijl zij zich schuil houdt in de badkamer. Nu, 18 jaar later, is Eve vastbesloten de dader te ontmaskeren en in samenwerking met één van de betrokken rechercheurs gaat zij alle oude aanwijzingen langs. Een verslag van hun speurtocht heeft zij verwerkt in het boek 'Je liet mij leven'.

Jim is benieuwd of Eve dicht bij de waarheid is gekomen en hij besluit het boek te lezen, maar met iedere pagina die hij omslaat groeit zijn angst om ontmaskerd te worden. Gelijktijdig wordt zijn woede aangewakkerd en wordt het monster in hem tot leven gewekt. Het boek krijgt landelijk gezien zoveel aandacht dat het slechts een kwestie van tijd is voordat iemand zijn grote geheim weet te onthullen, tenzij Jim hier voor eens en altijd een einde aanmaakt.

"Ik zou kunnen vertellen dat mijn verdriet, toen Nannie en ik onderdoken in Spanish Point, voelde als de inspanning die het kost om je hele leven te leven met je rug tegen uitpuilende kastdeuren, in het besef dat alles wat erachter ligt over je wordt uitgestort als je ze laat opengaan."

Een tien met een griffel voor originaliteit. Catherine Ryan Howard vertelt het verhaal in Je liet mij leven vanuit het perspectief van de dader, in dit geval Jim Doyle. Geen vrees, het perspectief van Eve Black blijft zeker niet onderbelicht. Haar verhaal wordt namelijk verteld aan de hand van verschillende passages uit haar boek. Deze passages zijn als het ware letterlijk overgenomen in het boek. Voor ons Nederlanders biedt dit nog een voordeel, je hebt eigenlijk twee boeken voor de prijs van één. Ondanks dat de dader al direct bekend is ontstaat er toch een soort kat en muisspel tussen Jim Doyle en Eve Black. Gelukkig blijft het voor de lezer lange tijd onduidelijk wat Eve Black precies te weten is gekomen. Dit geeft Catherine Ryan Howard ook nog de ruimte om enkele plotwendingen in het verhaal te verwerken.

Catherine Ryan Howard heeft veel zorg besteed aan de uitwerking van de plot, waardoor het verhaal spannend blijft tot aan het eind. Bij tijden gebruikt Catherine Ryan Howard schitterende beeldspraak, waardoor Je liet mij leven ook op dit gebied goed scoort. Een kleine kritische noot: de relatie tussen Jim Doyle en zijn gezin blijft naar onze mening wat onderbelicht. Het geheim dat Jim al deze jaren met zich meedraagt moet voor een onderhuidse spanning hebben gezorgd in het gezinsleven. Dit komt slechts sporadisch naar voren in het verhaal. De auteur had dit verder kunnen uitwerken, waardoor het karakter van Jim Doyle meer tot leven komt.

Catherine Ryan Howard heeft met Jim Doyle een vleesgeworden nachtmerrie gecreëerd die ervoor zorgt dat je de komende nachten een lampje aanhoudt.