“Politiemensen zijn geen robots of superflikken. Zij kennen emoties zoals iedereen. Gelukkig maar! Alleen zij moeten hun emoties aan de kapstok hangen, wanneer ze hun uniform aantrekken.”En dat is wel een kenmerk wat De Coninck door heeft willen laten sijpelen in Agonie. Ook al is het gehele land in gevaar, de agent is ook maar een mens. En daar heeft hij natuurlijk wel gelijk in, maar in de manier waarop hij dit wil uiten en schiet hij zichzelf toch een beetje in de voet. De Coninck is teveel politieagent om afstand te nemen van zijn eigen verhaal. Hij vertelt Agonie niet als auteur, maar voornamelijk als woordvoerder van de politie. Dat kan je hem niet kwalijk nemen, want als je zo je best wil doen om juist niet als woordvoerder je gedachte op te schrijven, wordt het schrijven geforceerd en werkt dat tegendraads.
Schrijf jouw recensie!