Als een auteur begint aan een serie boeken met dezelfde hoofdpersonages, dan verwacht je als lezer dat ieder boek een groeiproces is ten opzichte van het vorige boek. Dat de auteur telkens de lat weer net even iets hoger ligt dan voorheen. Als dit echter niet het geval is, kan men zich afvragen of de auteur op deze voet verder moet gaan.

Christian De Coninck heeft met Dodenmarkt het vijfde deel geschreven van de verhalen met Pynaert en De Cruyenaere als hoofdpersonage. En in alle eerlijkheid moet worden vastgesteld dat dit vijfde deel zeker niet het sterkste deel is. Integendeel.

Het lijkt alsof de auteur niet helemaal meer weet welke richting hij uit wil met deze personages. Ondanks dat beide personages in het verhaal nog groeien, gaat dit zeker niet op voor de manier waarop De Coninck zijn personages laat aantreden.  

De Coninck maakt in zijn boeken gebruik van waargebeurde verhalen die zich in Brussel tijdens de Interbellum afspelen. Maar het historische gehalte blijft hangen bij een  moordzaak. Echter de beschrijving van de periode in het Interbellum is vrij pover.

Brussel 1921. Alles is rustig, tot er op een ochtend een fikse plas bloed op de Grote Markt ligt. Cyriel De Cruyenaere wordt belast met het onderzoek maar staat voor een raadsel. Niemand weet wat er daar gebeurt kan zijn en veel tijd om de zaak uit te pluizen krijgt hij niet: hij moet een man ondervragen die zijn vrouw heeft vermoord.

Intussen doet een vrouw aangifte van de vermissing van haar zoon. De zaak komt in handen van hoofdcommissaris Pynaert. Al snel blijkt dat de verdwijning van de jongen geen alleenstaand geval is. Daarnaast wordt Brussel ook geteisterd door een bende messentrekkers die welgestelde burgers overvallen. Als snel is het dus gedaan met de rust.

In Dodenmarkt houden Pynaert en De Cruyenaere en hun team zich met drie zaken tegelijk bezig. De Coninck krijgt het voor elkaar om deze drie zaken indirect met elkaar te verbinden. Dat maakt het verhaal niet sterker, maar eerder enigszins krampachtig aan elkaar gekoppeld.

Wat altijd wel goed is verzorgd in deze verhalen zijn de beschrijvingen van Brussel. Ook de maaltijden die de heren plachten weg te werken zijn rijkelijk beschreven. Daarnaast weet hij ook altijd wel een nieuwigheidje in zijn verhaal te krijgen. Nu is dat de inbreng van de schrijfmachine, waardoor het werk in de administratie verlicht kan worden.

Dit zijn echter bijzaken, die het verhaal opleuken, maar geen wezenlijke bijdrage leveren aan de te verwachten spanning. Want dat is nu net wat er ontbreekt aan dit verhaal. Natuurlijk krijgt de lezer een mooi inkijkje in de procedures die de politie in die tijd moest doorlopen. Maar de lezer slaat niet van spanning achterover, als hij dit verhaal tot zich neemt.

Dodenmarkt leest vrij gemakkelijk weg en natuurlijk blijven de hoofdpersonages hun onderlinge strijd voeren. De verdere personages die worden opgevoerd zijn niet overdadig beschreven maar passen prima in het verhaal. Maar het is allemaal een beetje te braafjes. Juist in tegenstelling tot de moorden die zijn beschreven, want die zijn allerminst braafjes.

Christian de Coninck heeft in het boek De Conferentie, een andere serie met de hoofdpersonages Goris en Pauwels waar hij ook de auteur van is, een stamboom opgenomen waaruit blijkt dat deze twee series aan elkaar te koppelen zijn. Hier wordt duidelijk dat Pynaert en De Cruyenaere nog een lange tijd bij de politie werkzaam zullen blijven.

Het is te hopen dat de auteur de randzaken minder belangrijk gaat vinden en de spanning in zijn boeken voorop gaat zetten. Anders zal het niveau niet veel beter gaan worden.