Toelichting of uitleg over de persoon achter de naam Corine Hartman is overbodig geworden sinds haar debuutthriller Schone kunsten in 2007 op de markt verscheen. Het was het eerste deel van een trilogie die onder de naam Moordmysteries in de Achterhoek verscheen en lezend Nederland maakte kennis met inspecteur Nelleke de Winter. Met de veelzeggende titel Open einde nam De Winter in 2009 afscheid van haar fans. Hartman weet daarna haar snelgroeiende lezersschare regelmatig te verblijden met nieuwe series (Italië-thriller, Jessica Haider-serie) diverse standalones en twee co-producties met Tomas Ross (lees hier onze recensies). Tot er plotseling weer iets in de Gelderse Achterhoek heeft bewogen en de aandacht in 2018 daarmee op De Winter gericht wordt. In Groen licht lijkt onverwachts een poging gedaan te worden de kloof te dichten die er was ontstaan na de spoorloze verdwijning van Nelleke’s dochter Suzan (De Winter).

In Paarden Sport Centrum Lichtenvoorde staat de wereld even stil als het levenloze lichaam van de 33-jarige Angela van Erp in een van de stallen wordt aangetroffen. Patholoog Leo Dijkgraaf verwelkomt op de plaats delict rechercheurs Suzan de Winter en Marc Loeven en toont hun het vreselijk verminkte lichaam waar in de opengesneden hals een cd van een lokale artiest is gestoken. Het politiekorps onder leiding van commissaris Arno Groenenveld staat voor een groot raadsel en is nog naarstig op zoek naar de moordenaar als bij een atletiekvereniging in Winterswijk het lichaam van Jasper te Koppele wordt gevonden. Te Koppele werd directeur van Villa Mondriaan nadat zijn aannemingsbedrijf failliet is gegaan en daardoor veel dorpsgenoten plotseling werkeloos zijn geworden. Beide moorden lijken door dezelfde persoon te zijn gepleegd, constateert het politieteam na intensief onderzoek. Daarom is het zaak om een relatie te vinden tussen beide slachtoffers… Suzan de Winter is in deze zaak door haar chef als vervangend teamleider aangesteld maar worstelt nog met een ander, persoonlijk probleem. Als klein meisje is ze door Manfred Brunnecke op driejarige leeftijd ontvoerd en opgevoed binnen zijn gezin in Duitsland. Na terugkeer in de omgeving van haar biologische moeder die ze nauwelijks kent, heeft haar ‘Duitse vader’ echter weer contact met haar gezocht, iets waar ze niet op zit te wachten.

Met de neiging tot kokhalzen opent hij alsnog zijn ogen en begrijpt dat het een trechter is, die in zijn keel is geduwd. Meteen daarop voelt hij vloeistof door zijn keel glijden en kan hij niets anders doen dan slikken

Hartman doet in Groen licht weer waar ze goed in is en wat haar fans van haar verwachten. Met weinig fantasie kan dit verhaal als vierde deel worden gezien van de in 2009 beëindigde trilogie Moordmysteries in de Achterhoek. Beladen met de nodige persoonlijke problemen worden menselijke personages neergezet waarvan de meeste wel een rugzakje meetorsen, al dan niet gevuld met een belast verleden of nauwelijks verwerkte trauma’s. De auteur geeft terloops ook nog wat lokale cultuuritems mee voor de geïnteresseerde lezer. Hartman heeft in eerder werk met overtuiging laten zien dat het haar goed afgaat om scherp en meedogenloos vanuit de dader te schrijven wanneer het moordpartijen betreft. Evenals rechercheurs met een rafeltje en narcistisch en psychopathisch gediagnosticeerde criminelen, zijn alle elementen weer aan beide kanten van de gedragslijn en de wetgeving te vinden. Of het nu, na deze spraakmakende gebeurtenissen in de Achterhoek ook echt rustiger gaat worden, valt nog te betwijfelen. Met een vingerknip tovert Hartman zomaar weer een nieuw Achterhoeks avontuur uit haar goedgevulde storybox.