Het is zover. De Maanvloed heeft de Leviathan-brug tussen de continenten Antiopia en Yuros blootgelegd. En dat betekent op Urte, de planeet waar de fantasyreeks De Brug der Getijden van David Hair zich afspeelt, voor de een grote kansen, en voor de ander doffe ellende.

Want; de rijke ‘westerlingen’ afkomstig van Yuros willen Antiopia voor eens en altijd innemen. En dat betekent oorlog voeren. De Leviathan-brug ligt twee van elke twaalf jaar bloot. Tijdens de vorige bestorming lukte het de Rondiaanse troepen niet om Antiopia te bezetten. Keizer Constant is daarom nu van plan het voor eens en altijd te beslechten. Enige uitdaging; de ellenlange brug moet gepasseerd worden.

In de vorige recensies van de reeks  (die vind je boven deze recensie, als je op de serie De Brug der Getijden klikt) was het al te lezen; auteur David Hair heeft met zijn fantasyserie De Brug der Getijden een aansprekend universum gecreëerd. In deel drie, De scharlaken vloed, bouwt hij de wereld verder uit en laat hij aan zijn concurrenten zien hoe je een goed potje world building speelt.

In De scharlaken vloed is wederom plaats voor de hoofdpersonen uit de eerdere delen. Dat zijn, op het eerste oog, redelijk normale karakters. Zo is er Alaron Mercer, een gewezen magiër. Deze jongeman is verliefd op Cym, maar die is in het vorige deel gevlucht met ‘De Scytale van Corineus’. Dat is een 'apparaat' dat, als je deze in bezit krijgt, de machtsposities ineens kan doen omslaan. Op zijn zoektocht naar Cym beleeft Alaron in De scharlaken vloed avontuur na avontuur.

De tweede hoofdpersoon is Elena Anborn. In haar strijd om het koningshuis van Javon te beschermen, is haar lichaam overgenomen door Rutt Sordell. Alleen heeft niemand dat in de gaten. Deze bad guy heeft tot doel het koningshuis te misbruiken om zo Antiopia over te doen lopen naar Yuros.

Dan is er nog de derde hoofdpersoon, Ramita. Zij is een arme marktvrouw die is uitgehuwelijkt aan de machtige magiër Antonin Meiros. Antonin wil nakomelingen om zijn erfenis veilig te stellen. Hij is echter vermoord, en Ramita is nu op de vlucht voor diezelfde moordenaars. Wat ze echter niet weet, is dat zij weleens de sleutel kan zijn tot vrede op Urte…

Je merkt het al; het universum in De Brug der Getijden reeks is rijk, en groots. Het zijn redelijk complexe verhaallijnen die, als je de vorige delen las (echt een must!), logisch aanvoelen als je ‘er weer in zit’. Hair durft het in deel drie aan om te oefenen met het combineren van verschillende lijnen, waardoor de wereld ook weer samenhangend wordt. De eerste schermutselingen tussen ‘oost en west’ zijn in De scharlaken vloed ook aankomend, maar de echte strijd moet nog losbarsten. Als lezer merk je dat je daarnaar uit kijkt, maar de verhaallijnen in De scharlaken vloed bieden zoveel, dat je daar niet te lang bij stil staat.

Wat Hair slim doet, is dat hij de hoofdstukken niet overdreven lang maakt. In elk hoofdstuk komt weer een van de hoofdpersonen aan bod, zodat je als lezer ook niet uit het oog verliest wie wie ook alweer las. En; andere fantasytitels zijn vaak 600+ pagina’s. De boeken in deze reeks zijn door de uitgever opgesplitst in een langere reeks dan de Engelstalige. Daardoor is het goed te behappen; de boeken duren niet meer dan 400 pagina’s, incl. samenvatting als inleiding én een wie-is-wie-ook-alweer als afsluiter. Slim gedaan.

Al met al biedt De scharlaken vloed alles wat je zoekt in een fantasytitel. Aansprekende personages, een rijke en grootste wereld én spannende en afwisselende verhaallijnen. Dat is natuurlijk inclusief de meer dan gezonde dosis magie, liefde, geweld, ridders en ander ‘bouwsels’. De Brug der Getijden is een geweldige brug naar een andere wereld dan de onze, en daardoor verplichte kost voor de fantasyliefhebber. En; mocht je je nog niet aan fantasy hebben gewaagd, dan is dit een mooie introductie!