Voor een tropische vakantie reist Linda van Dam samen met haar man Lex, dochter Luna en haar beste vriendin Guusje af naar Bonaire. Vlak voor hun vertrek verdwijnen er twee jonge vrouwen op het eiland. Van een van de vrouwen worden teenslippers en een fiets gevonden, van de ander nog niets. Echter van beiden ontbreekt nog ieder spoor. Geruchten over moord gaan het eiland over.
Als tijdens de vakantie Guusje ook nog verdwijnt slaat de machteloosheid bij de familie toe. Ze gaan samen met de politie op onderzoek uit. Zullen ze Guusje nog weer terugvinden?
Ellen de Vriend is journalist voor verschillende kranten en magazines en schrijft daarnaast boeken. De Vriend heeft al menig boek op haar naam staan (lees onze recensies hier). Ze schrijft zowel voor volwassenen als ook voor jong volwassenen.
Blond op Bonaire is gebaseerd op waargebeurde verhalen. De auteur begint het boek met een voorwoord, waarbij tientallen waargebeurde verdwijningszaken worden opgesomd. Dat is confronterend. Dit zijn zaken die je als ouder of familie hoopt nooit mee te hoeven maken. Wat volgt is een proloog om de lezer warm te maken en in Bonairiaanse sferen te brengen. De sfeerbeschrijving is summier en de spanning is hierin nog ver te zoeken. En om maar meteen met de deur in huis te vallen; deze spanning is gedurende het hele boek het grootste struikelblok.
Blond op Bonaire wordt vanuit een Bonairiaanse bewoner en het gezin Van Dam geschreven. De hoofdstukken wisselen elkaar op chronologische volgorde, voorzien van datum, in rap tempo af. De Vriend heeft in Blond op Bonaire een vlotte pen, maar tegelijk is de schrijfstijl oppervlakkig. Zo vertoont geen enkel personage diepgang. De conversaties zijn zwak en worden op huis-tuin-en-keuken niveau geschreven. Daarnaast gooit de auteur er met enige regelmaat een Papiaments woord in, waarschijnlijk om het Caribische sfeertje wat te verhogen. Maar het voelt voor de lezer compleet overbodig want het voegt voor het verhaal niets toe. Sterker nog, hoe verder het verhaal vordert hoe irritanter dit aanvoelt. En dat is jammer, want het doet daarmee afbreuk aan het geheel.
Blond op Bonaire kabbelt vanaf de eerste pagina langzaam voort. Het verhaal draait zoals gezegd om de vermiste dames en vooral; wie dit op zijn geweten heeft. De zinnen worden door de auteur emotieloos opgetekend en er is dan ook geen enkele band die de lezer met een van de personages op kan bouwen. Na zo’n 120 pagina’s verdwijnt Guusje. En met deze verdwijning zou je verwachten dat de spanning in het verhaal toeneemt, maar dat gebeurt niet. Ellen de Vriend probeert een bijzondere wending aan te brengen richting de climax. Het komt echter compleet uit het niets en lijkt verre van geloofwaardig. Conclusie: de lezer slaat met een onbevredigend gevoel de laatste bladzijde van het boek om. In de plot van Blond op Bonaire had veel meer gezeten; als de auteur meer zorg en aandacht had besteed aan de karakters, de schrijfstijl en het aanbrengen van diepere emoties. We hopen dat De Vriend ,door rekening te willen houden met de gevoelens van ouders die dit is overkomen, de ingrediënten voor een goede thriller uit het oog is verloren. Want we weten wat de Zeeuwse auteur in haar mars heeft, kijkende naar de andere thrillers op haar naam zoals Geruisloos.
Voor wie op vakantie zin heeft in een oppervlakkig vakantieverhaal zit met deze titel wel goed. Het is echter zeker geen thriller te noemen. Daarvoor komt het op nagenoeg alle vlakken die een goede thriller betaamt punten te kort. Wie het oppakt als roman of luchtig vakantieboek, zal wellicht bevredigender het boek lezen.
Ellen de Vriend is journalist voor verschillende kranten en magazines en schrijft daarnaast boeken. De Vriend heeft al menig boek op haar naam staan (lees onze recensies hier). Ze schrijft zowel voor volwassenen als ook voor jong volwassenen.
Blond op Bonaire is gebaseerd op waargebeurde verhalen. De auteur begint het boek met een voorwoord, waarbij tientallen waargebeurde verdwijningszaken worden opgesomd. Dat is confronterend. Dit zijn zaken die je als ouder of familie hoopt nooit mee te hoeven maken. Wat volgt is een proloog om de lezer warm te maken en in Bonairiaanse sferen te brengen. De sfeerbeschrijving is summier en de spanning is hierin nog ver te zoeken. En om maar meteen met de deur in huis te vallen; deze spanning is gedurende het hele boek het grootste struikelblok.
Blond op Bonaire wordt vanuit een Bonairiaanse bewoner en het gezin Van Dam geschreven. De hoofdstukken wisselen elkaar op chronologische volgorde, voorzien van datum, in rap tempo af. De Vriend heeft in Blond op Bonaire een vlotte pen, maar tegelijk is de schrijfstijl oppervlakkig. Zo vertoont geen enkel personage diepgang. De conversaties zijn zwak en worden op huis-tuin-en-keuken niveau geschreven. Daarnaast gooit de auteur er met enige regelmaat een Papiaments woord in, waarschijnlijk om het Caribische sfeertje wat te verhogen. Maar het voelt voor de lezer compleet overbodig want het voegt voor het verhaal niets toe. Sterker nog, hoe verder het verhaal vordert hoe irritanter dit aanvoelt. En dat is jammer, want het doet daarmee afbreuk aan het geheel.
Blond op Bonaire kabbelt vanaf de eerste pagina langzaam voort. Het verhaal draait zoals gezegd om de vermiste dames en vooral; wie dit op zijn geweten heeft. De zinnen worden door de auteur emotieloos opgetekend en er is dan ook geen enkele band die de lezer met een van de personages op kan bouwen. Na zo’n 120 pagina’s verdwijnt Guusje. En met deze verdwijning zou je verwachten dat de spanning in het verhaal toeneemt, maar dat gebeurt niet. Ellen de Vriend probeert een bijzondere wending aan te brengen richting de climax. Het komt echter compleet uit het niets en lijkt verre van geloofwaardig. Conclusie: de lezer slaat met een onbevredigend gevoel de laatste bladzijde van het boek om. In de plot van Blond op Bonaire had veel meer gezeten; als de auteur meer zorg en aandacht had besteed aan de karakters, de schrijfstijl en het aanbrengen van diepere emoties. We hopen dat De Vriend ,door rekening te willen houden met de gevoelens van ouders die dit is overkomen, de ingrediënten voor een goede thriller uit het oog is verloren. Want we weten wat de Zeeuwse auteur in haar mars heeft, kijkende naar de andere thrillers op haar naam zoals Geruisloos.
Voor wie op vakantie zin heeft in een oppervlakkig vakantieverhaal zit met deze titel wel goed. Het is echter zeker geen thriller te noemen. Daarvoor komt het op nagenoeg alle vlakken die een goede thriller betaamt punten te kort. Wie het oppakt als roman of luchtig vakantieboek, zal wellicht bevredigender het boek lezen.
Afbeelding
Marinus van de Velde
Ik ben Marinus van de Velde, van bouwjaar 1984. Ik mag mezelf de eigenaar noemen van ThrillZone! Ik lees al van jongs af aan. Mijn interesses liggen breed; Scandi, Nederlandstalig, spionage, maar ik vind Baldacci en Lee Child bijvoorbeeld ook geweldig. Lezen voor ThrillZone betekent soms het oprekken van je comfortzone en dat lukt goed!
Ellen de Vriend is journalist voor verschillende kranten en magazines en schrijft daarnaast boeken. De Vriend heeft al menig boek op haar naam staan (lees onze recensies hier). Ze schrijft zowel voor volwassenen als ook voor jong volwassenen.
Blond op Bonaire is gebaseerd op waargebeurde verhalen. De auteur begint het boek met een voorwoord, waarbij tientallen waargebeurde verdwijningszaken worden opgesomd. Dat is confronterend. Dit zijn zaken die je als ouder of familie hoopt nooit mee te hoeven maken. Wat volgt is een proloog om de lezer warm te maken en in Bonairiaanse sferen te brengen. De sfeerbeschrijving is summier en de spanning is hierin nog ver te zoeken. En om maar meteen met de deur in huis te vallen; deze spanning is gedurende het hele boek het grootste struikelblok.
Blond op Bonaire wordt vanuit een Bonairiaanse bewoner en het gezin Van Dam geschreven. De hoofdstukken wisselen elkaar op chronologische volgorde, voorzien van datum, in rap tempo af. De Vriend heeft in Blond op Bonaire een vlotte pen, maar tegelijk is de schrijfstijl oppervlakkig. Zo vertoont geen enkel personage diepgang. De conversaties zijn zwak en worden op huis-tuin-en-keuken niveau geschreven. Daarnaast gooit de auteur er met enige regelmaat een Papiaments woord in, waarschijnlijk om het Caribische sfeertje wat te verhogen. Maar het voelt voor de lezer compleet overbodig want het voegt voor het verhaal niets toe. Sterker nog, hoe verder het verhaal vordert hoe irritanter dit aanvoelt. En dat is jammer, want het doet daarmee afbreuk aan het geheel.
Blond op Bonaire kabbelt vanaf de eerste pagina langzaam voort. Het verhaal draait zoals gezegd om de vermiste dames en vooral; wie dit op zijn geweten heeft. De zinnen worden door de auteur emotieloos opgetekend en er is dan ook geen enkele band die de lezer met een van de personages op kan bouwen. Na zo’n 120 pagina’s verdwijnt Guusje. En met deze verdwijning zou je verwachten dat de spanning in het verhaal toeneemt, maar dat gebeurt niet. Ellen de Vriend probeert een bijzondere wending aan te brengen richting de climax. Het komt echter compleet uit het niets en lijkt verre van geloofwaardig. Conclusie: de lezer slaat met een onbevredigend gevoel de laatste bladzijde van het boek om. In de plot van Blond op Bonaire had veel meer gezeten; als de auteur meer zorg en aandacht had besteed aan de karakters, de schrijfstijl en het aanbrengen van diepere emoties. We hopen dat De Vriend ,door rekening te willen houden met de gevoelens van ouders die dit is overkomen, de ingrediënten voor een goede thriller uit het oog is verloren. Want we weten wat de Zeeuwse auteur in haar mars heeft, kijkende naar de andere thrillers op haar naam zoals Geruisloos.
Voor wie op vakantie zin heeft in een oppervlakkig vakantieverhaal zit met deze titel wel goed. Het is echter zeker geen thriller te noemen. Daarvoor komt het op nagenoeg alle vlakken die een goede thriller betaamt punten te kort. Wie het oppakt als roman of luchtig vakantieboek, zal wellicht bevredigender het boek lezen.