Jarhead zit in de problemen. Hij heeft geen geld. En dat betekent dat hij zijn twee kinderen en vrouw niet eens te eten kan geven. Dus hij moet op zoek naar een oplossing. Stap één is het overvallen van een wapenwinkel om de hoek. En daarna door naar Donnybrook; een diep in de binnenlanden van Indiana georganiseerde matpartij waarbij de last man standing een zak met duiten krijgt. Maar om er te komen moet Jarhead nog wat hobbels overwinnen...
Aan de andere kant zien we broer en zus Angus en Liz, die een florerend handeltje in meth hebben opgezet. Ze koken en het brengen het vervolgens aan de man. Als twee collega's verbranden door een misgelopen productieproces, besluit Liz op eigen benen te willen staan. Ze vlucht met de resterende voorraad meth. Vechtersbaas Angus is door het dolle heen en zet de achtervolging in. Hun einddoel: Donnybrook...
Het moge na een paar pagina's Donnybrook al duidelijk zijn: geweld is de rode draad in het boek. Auteur Frank Bill groeide zelf op in de bossen van het zuiden van Indiana en houdt er een succesvolle blog op na, waar hij zijn avonturen en overdenkingen tentoonspreidt (Frank Bills House of Grit). Zijn eerste roman is er eentje van bloed, zweet en stinkende lichamen. Zo'n beetje alle karakters in Donnybrook zijn gemankeerd en komen over als echte trailer trash rednecks. Ze stinken, hebben rottende tanden in de mond en laten vaker hun vuisten dan hun tong spreken. Er is geen enkel personage die het beste met de wereld voor heeft. Ze gaan allemaal voor eigen gewin, met als ultieme climax het drie dagen durende vuistenfestival Donnybrook. Je zult er maar moeten overleven...
Het verhaal in Donnybrook stelt niet veel voor. Het is op zijn best een soort road movie, maar het gaat dan ook om de belevenissen van de karakters onderweg. Daarin staat geweld met stip bovenaan. Er is niets voor nodig om een nieuwe schietpartij of matsessie uit te lokken. Je moet er van houden en ook een sterke maag voor hebben; de scenes zijn behoorlijk expliciet en zelfs de doorgewinterde thrillerliefhebber zal soms even moeten slikken. Het is een vintage boek voor mannen, als dat genre al enigszins bestaat. Wat Frank Bill goed doet, is het beschrijven van de omgeving van Indiana. Diepgroene bossen, eindeloze wegen en stilte. De lezer zal zich er al snel een voorstelling van kunnen maken. Overigens bizar; het laatste deel van het boek heeft Bill 'Pandemonium' genoemd. Moet je je voorstellen na het lezen van de eerste delen van het boek, hoe het laatste deel eraan toegaat.
Donnybrook is eigenlijk met geen enkel boek te vergelijken. Geen verhaal, bijzonder veel geweld en geen enkel normaal personage te bekennen. En die personages worden niet uitgediept maar krijgen het qua vuistslagen letterlijk enorm voor de kiezen. Het lijkt op een vroege film van Quentin Tarantino, waarin het bloed te rood is en de personages over the top. Een beetje vreemd, maar zeker wel lekker...
Aan de andere kant zien we broer en zus Angus en Liz, die een florerend handeltje in meth hebben opgezet. Ze koken en het brengen het vervolgens aan de man. Als twee collega's verbranden door een misgelopen productieproces, besluit Liz op eigen benen te willen staan. Ze vlucht met de resterende voorraad meth. Vechtersbaas Angus is door het dolle heen en zet de achtervolging in. Hun einddoel: Donnybrook...
Het moge na een paar pagina's Donnybrook al duidelijk zijn: geweld is de rode draad in het boek. Auteur Frank Bill groeide zelf op in de bossen van het zuiden van Indiana en houdt er een succesvolle blog op na, waar hij zijn avonturen en overdenkingen tentoonspreidt (Frank Bills House of Grit). Zijn eerste roman is er eentje van bloed, zweet en stinkende lichamen. Zo'n beetje alle karakters in Donnybrook zijn gemankeerd en komen over als echte trailer trash rednecks. Ze stinken, hebben rottende tanden in de mond en laten vaker hun vuisten dan hun tong spreken. Er is geen enkel personage die het beste met de wereld voor heeft. Ze gaan allemaal voor eigen gewin, met als ultieme climax het drie dagen durende vuistenfestival Donnybrook. Je zult er maar moeten overleven...
Het verhaal in Donnybrook stelt niet veel voor. Het is op zijn best een soort road movie, maar het gaat dan ook om de belevenissen van de karakters onderweg. Daarin staat geweld met stip bovenaan. Er is niets voor nodig om een nieuwe schietpartij of matsessie uit te lokken. Je moet er van houden en ook een sterke maag voor hebben; de scenes zijn behoorlijk expliciet en zelfs de doorgewinterde thrillerliefhebber zal soms even moeten slikken. Het is een vintage boek voor mannen, als dat genre al enigszins bestaat. Wat Frank Bill goed doet, is het beschrijven van de omgeving van Indiana. Diepgroene bossen, eindeloze wegen en stilte. De lezer zal zich er al snel een voorstelling van kunnen maken. Overigens bizar; het laatste deel van het boek heeft Bill 'Pandemonium' genoemd. Moet je je voorstellen na het lezen van de eerste delen van het boek, hoe het laatste deel eraan toegaat.
Donnybrook is eigenlijk met geen enkel boek te vergelijken. Geen verhaal, bijzonder veel geweld en geen enkel normaal personage te bekennen. En die personages worden niet uitgediept maar krijgen het qua vuistslagen letterlijk enorm voor de kiezen. Het lijkt op een vroege film van Quentin Tarantino, waarin het bloed te rood is en de personages over the top. Een beetje vreemd, maar zeker wel lekker...
Afbeelding
Marinus van de Velde
Ik ben Marinus van de Velde, van bouwjaar 1984. Ik mag mezelf de eigenaar noemen van ThrillZone! Ik lees al van jongs af aan. Mijn interesses liggen breed; Scandi, Nederlandstalig, spionage, maar ik vind Baldacci en Lee Child bijvoorbeeld ook geweldig. Lezen voor ThrillZone betekent soms het oprekken van je comfortzone en dat lukt goed!
Aan de andere kant zien we broer en zus Angus en Liz, die een florerend handeltje in meth hebben opgezet. Ze koken en het brengen het vervolgens aan de man. Als twee collega's verbranden door een misgelopen productieproces, besluit Liz op eigen benen te willen staan. Ze vlucht met de resterende voorraad meth. Vechtersbaas Angus is door het dolle heen en zet de achtervolging in. Hun einddoel: Donnybrook...
Het moge na een paar pagina's Donnybrook al duidelijk zijn: geweld is de rode draad in het boek. Auteur Frank Bill groeide zelf op in de bossen van het zuiden van Indiana en houdt er een succesvolle blog op na, waar hij zijn avonturen en overdenkingen tentoonspreidt (Frank Bills House of Grit). Zijn eerste roman is er eentje van bloed, zweet en stinkende lichamen. Zo'n beetje alle karakters in Donnybrook zijn gemankeerd en komen over als echte trailer trash rednecks. Ze stinken, hebben rottende tanden in de mond en laten vaker hun vuisten dan hun tong spreken. Er is geen enkel personage die het beste met de wereld voor heeft. Ze gaan allemaal voor eigen gewin, met als ultieme climax het drie dagen durende vuistenfestival Donnybrook. Je zult er maar moeten overleven...
Het verhaal in Donnybrook stelt niet veel voor. Het is op zijn best een soort road movie, maar het gaat dan ook om de belevenissen van de karakters onderweg. Daarin staat geweld met stip bovenaan. Er is niets voor nodig om een nieuwe schietpartij of matsessie uit te lokken. Je moet er van houden en ook een sterke maag voor hebben; de scenes zijn behoorlijk expliciet en zelfs de doorgewinterde thrillerliefhebber zal soms even moeten slikken. Het is een vintage boek voor mannen, als dat genre al enigszins bestaat. Wat Frank Bill goed doet, is het beschrijven van de omgeving van Indiana. Diepgroene bossen, eindeloze wegen en stilte. De lezer zal zich er al snel een voorstelling van kunnen maken. Overigens bizar; het laatste deel van het boek heeft Bill 'Pandemonium' genoemd. Moet je je voorstellen na het lezen van de eerste delen van het boek, hoe het laatste deel eraan toegaat.
Donnybrook is eigenlijk met geen enkel boek te vergelijken. Geen verhaal, bijzonder veel geweld en geen enkel normaal personage te bekennen. En die personages worden niet uitgediept maar krijgen het qua vuistslagen letterlijk enorm voor de kiezen. Het lijkt op een vroege film van Quentin Tarantino, waarin het bloed te rood is en de personages over the top. Een beetje vreemd, maar zeker wel lekker...