De Vlaamse auteur Guido Strobbe beoogt met de titels van zijn misdaadromans dat deze opvallen. Iniquitas - Latijn voor onrechtvaardigheid - is reeds het achtste boek, waarin de Gentse inspecteur Robert Soetaert en politieagent André de hoofdrollen vertolken. Zonder enige voorkennis stap je evenwel probleemloos in dit verhaal. 

In een landelijk gelegen dorp, even buiten Gent, wordt in een wagen het lichaam ontdekt van een man. In het voertuig liggen eveneens krantenknipsels die verwijzen naar drie oude moordzaken. Hiervan is voor twee van de drie delicten telkens een persoon opgepakt. De vraag rijst echter of de juiste daders zijn ingerekend. Bijna iedereen kan voortaan een potentiële verdachte zijn.

Robert Soetaert en zijn teamgenoot André moeten keihard aan de bak; ze staan voor een mysterieus dossier. De man in auto is om het leven gebracht en de politie heeft geen enkel spoor in handen. Het onderzoek leidt de speurneuzen naar Brugge, Gent en Kortrijk. Tot overmaat van ramp sjoemelt iemand met de documenten die gelinkt zijn aan de drie andere (oudere) moorden. Wie is die dekselse saboteur en waarom?

‘Soetaert en André stonden voor een bescheiden villa in het dorpje Merendree, deelgemeente van Nevele, nu van Deinze. Ja, alles moet groter worden in België.’ 

Strobbe heeft een fijnzinnig gevoel voor humor; tevens hanteert hij een uiterst toegankelijke, no-nonsense stijl en taal. Het boek is vaak pittig Vlaams gekruid, zodat je als lezer een aantal aangename en ontspannende leesuren gaat beleven. Gepeperde dialogen, vooral tussen Soetaert en André, vormen de kers op de criminele taart. De schrijver focust op de moorden, alsook op het verloop van de zoektocht naar de waarheid, geleid door het duo protagonisten en hun collega’s. De apotheose is in ieder geval geslaagd en houdt een mooie verrassing in. 

Een storend element tijdens het lezen is het grote aantal personages (meer dan zestig). Dit betekent eveneens dat de meeste karakters matig, of zelfs niet, zijn uitgediept. Desalniettemin zet de auteur zijn figuren neer als levensechte mensen. Het keurig gestructureerd verhaal zet hij op een geloofwaardige wijze neer, waarbij hij ongerechtigheid - het centrale thema - geen moment uit het oog verliest. De spanning en de vaart komen opvallend traag op gang, de oorzaak hiervan ligt voornamelijk bij het gedetailleerd weergeven van de feiten, dialogen en ontwikkelingen. 

Iniquitas is geen thriller pur sang, doch veeleer een luchtige combinatie van een politie- en misdaadroman. Puur leesplezier is, ondanks alle vermelde minpunten, verzekerd.