“Hoe groter het risico, hoe grote de opwinding. Hij leefde als een wervelwind en gokte om het lot uit te dagen, om het gezag te tarten, om de grenzen van zijn gelukt af te tasten. En bovenal was hij zijn eigen legende, de held in de wildste verhalen die, waargebeurd of niet, aangedikt of niet, gretig werden rondverteld.”
Een eerste blik op de naam van Guy Prieels zal niet direct een belletje laten rinkelen. Wanneer men aan Vlaamse thrillerschrijvers denkt, zullen eerder de namen van Pieter Aspe, Jo Claes, Bram Dehouck, Hilde Vandermeeren en wellicht Patrick de Bruyn naar voren komen. Niet heel verwonderlijk, daar Guy Prieels van origine ook geen thrillerschrijver is. Eerder schreef hij romans, zoals De meester, de muze & de eeuwigheid en Zwarte bruiloft. Daarnaast is hij werkzaam (geweest) als kleinkunstenaar, makelaar en kunsthandelaar.
Research in krantenarchieven en diverse getuigenissen deden Prieel stuiten op het verhaal van de beruchte Vlaamse overvaller Hippolyte Pannecoucke. Deels fictief en geromantiseerd, maar gebaseerd op waargebeurde feiten, lezen we in De wraak van meneer Jules over het leven van Pannecoucke, wie leefde in de beginjaren van de vorige eeuw. We lezen over zijn jonge jaren, onhandelbaar als leerling en dus al vroeg (kosteloos als straf) aan de bak in een slagerij, waar het hard werken is, maar hij wel leert om door te zetten zonder te zeuren. Tevens komt hij er op dat moment achter dat het werken onder een baas niks voor hem is. Hij begint zijn eigen slagerij en later zijn eigen café. Vanuit daar ontdekt hij de grote vraag naar sterke alcoholische dranken en tabak. Producten die verboden zijn in België en alleen via het illegale circuit verkrijgbaar zijn. Met het café als dekmantel waagt meneer Jules, zoals zijn bijnaam luidde, zich aan het snelle geld. Hij wordt smokkelaar en kent al snel een rijke clientèle. Maar waar geld is, is vuur. Er zijn meer kapers op de kust, concurrenten die hetzelfde willen als meneer Jules, alhoewel hij voor velen een onbekend persoon is. Hij houdt zich op de achtergrond, komt zelden in actie en laat het uitvoerende werk over aan de harde jongens, vaak vrienden van hem, soms gewone werknemers. Wanneer iemand tegenstribbelt, weigert of moeilijk doet, komt de grote meneer Jules zelf in actie. De concurrentie leidt automatisch ook tot een meer gespreide vraag. De inkomsten nemen af, zodat Hippolyte besluit een riskantere “branche” te betreden: het overvallen van geldtransporten. Het gaat hem goed af, incasseert opnieuw bakken met geld en blijft uit de handen van de autoriteiten. Het gaat mis als hij binnen zijn eigen kringen wordt verraden, waarna hij voor 20 jaar de cel indraait. Ook daar toont hij zich een voorbeeldige man, zelfvertrouwen uitstralend, maar bovenal: zinnend op wraak…
“Hippolyte Pannecoucke was de koning van de sluikhandel en de illegale stook, de brede rug waarachter de kleine man ging schuilen als de grote wereld hem weer eens dreigde te verpletteren.”
Meneer Jules is een heuse gentleman. Charmant, vriendelijk en goed voor de armen. Meedogenloos is hij alleen tegen zijn vijanden, mensen die hem kwaad willen doen. Nooit of te nimmer gebruikt hij zinloos geweld; hij eigent zich toe wat hij nodig heeft, zonder iemand schade te berokkenen en trekt er dan weer onzichtbaar vandoor. Enkel in het laatste deel, waar hij na 20 jaar vastgezeten te hebben de cel weer verlaat, spoort hij degene op die hem hebben verraden of die een schuld bij hem open hebben staan. Hij zal wraak nemen op hen en is daarbij bereid geweld te gebruiken als het nodig is. Die mensen, die hij als kameraden beschouwden, hebben het dan ook verdiend volgens hem. Zijn karakter maakt dat je respect voor hem krijgt, ondanks dat hij een van de grootste misdadigers is. Zelfs als lezer kijk je tegen hem op en toon je ontzag. De levendige stijl die Guy Prieels hanteert dragen daar aan bij. Beeldend en treffend schetst hij het portret van Pannecoucke. Dat de man daadwerkelijk bestaan heeft, geeft het geheel een prikkelende dimensie.
De wraak van meneer Jules is Vlaamse lectuur om van te smullen, om bij te zinderen. Een puur misdaadverhaal over een van de meest roemruchte bandieten van België - misschien wel van de wereld (in die tijd dan) – dat je gebiologeerd aan de pagina’s gekluisterd houdt en pas doet stoppen als je na het noodlottige einde het boek eerbiedig dichtslaat. Kleurrijke personages, het prachtige Vlaamse dialect en een hoop spanning, liefde, respect en misdaad maken dit een onmisbaar en onvergetelijk verhaal voor de (thriller)liefhebbers. Chapeau voor Guy Prieels, chapeau voor meneer Jules!
“Hoe groter het risico, hoe grote de opwinding. Hij leefde als een wervelwind en gokte om het lot uit te dagen, om het gezag te tarten, om de grenzen van zijn gelukt af te tasten. En bovenal was hij zijn eigen legende, de held in de wildste verhalen die, waargebeurd of niet, aangedikt of niet, gretig werden rondverteld.”
Een eerste blik op de naam van Guy Prieels zal niet direct een belletje laten rinkelen. Wanneer men aan Vlaamse thrillerschrijvers denkt, zullen eerder de namen van Pieter Aspe, Jo Claes, Bram Dehouck, Hilde Vandermeeren en wellicht Patrick de Bruyn naar voren komen. Niet heel verwonderlijk, daar Guy Prieels van origine ook geen thrillerschrijver is. Eerder schreef hij romans, zoals De meester, de muze & de eeuwigheid en Zwarte bruiloft. Daarnaast is hij werkzaam (geweest) als kleinkunstenaar, makelaar en kunsthandelaar.
Research in krantenarchieven en diverse getuigenissen deden Prieel stuiten op het verhaal van de beruchte Vlaamse overvaller Hippolyte Pannecoucke. Deels fictief en geromantiseerd, maar gebaseerd op waargebeurde feiten, lezen we in De wraak van meneer Jules over het leven van Pannecoucke, wie leefde in de beginjaren van de vorige eeuw. We lezen over zijn jonge jaren, onhandelbaar als leerling en dus al vroeg (kosteloos als straf) aan de bak in een slagerij, waar het hard werken is, maar hij wel leert om door te zetten zonder te zeuren. Tevens komt hij er op dat moment achter dat het werken onder een baas niks voor hem is. Hij begint zijn eigen slagerij en later zijn eigen café. Vanuit daar ontdekt hij de grote vraag naar sterke alcoholische dranken en tabak. Producten die verboden zijn in België en alleen via het illegale circuit verkrijgbaar zijn. Met het café als dekmantel waagt meneer Jules, zoals zijn bijnaam luidde, zich aan het snelle geld. Hij wordt smokkelaar en kent al snel een rijke clientèle. Maar waar geld is, is vuur. Er zijn meer kapers op de kust, concurrenten die hetzelfde willen als meneer Jules, alhoewel hij voor velen een onbekend persoon is. Hij houdt zich op de achtergrond, komt zelden in actie en laat het uitvoerende werk over aan de harde jongens, vaak vrienden van hem, soms gewone werknemers. Wanneer iemand tegenstribbelt, weigert of moeilijk doet, komt de grote meneer Jules zelf in actie. De concurrentie leidt automatisch ook tot een meer gespreide vraag. De inkomsten nemen af, zodat Hippolyte besluit een riskantere “branche” te betreden: het overvallen van geldtransporten. Het gaat hem goed af, incasseert opnieuw bakken met geld en blijft uit de handen van de autoriteiten. Het gaat mis als hij binnen zijn eigen kringen wordt verraden, waarna hij voor 20 jaar de cel indraait. Ook daar toont hij zich een voorbeeldige man, zelfvertrouwen uitstralend, maar bovenal: zinnend op wraak…
“Hippolyte Pannecoucke was de koning van de sluikhandel en de illegale stook, de brede rug waarachter de kleine man ging schuilen als de grote wereld hem weer eens dreigde te verpletteren.”
Meneer Jules is een heuse gentleman. Charmant, vriendelijk en goed voor de armen. Meedogenloos is hij alleen tegen zijn vijanden, mensen die hem kwaad willen doen. Nooit of te nimmer gebruikt hij zinloos geweld; hij eigent zich toe wat hij nodig heeft, zonder iemand schade te berokkenen en trekt er dan weer onzichtbaar vandoor. Enkel in het laatste deel, waar hij na 20 jaar vastgezeten te hebben de cel weer verlaat, spoort hij degene op die hem hebben verraden of die een schuld bij hem open hebben staan. Hij zal wraak nemen op hen en is daarbij bereid geweld te gebruiken als het nodig is. Die mensen, die hij als kameraden beschouwden, hebben het dan ook verdiend volgens hem. Zijn karakter maakt dat je respect voor hem krijgt, ondanks dat hij een van de grootste misdadigers is. Zelfs als lezer kijk je tegen hem op en toon je ontzag. De levendige stijl die Guy Prieels hanteert dragen daar aan bij. Beeldend en treffend schetst hij het portret van Pannecoucke. Dat de man daadwerkelijk bestaan heeft, geeft het geheel een prikkelende dimensie.
De wraak van meneer Jules is Vlaamse lectuur om van te smullen, om bij te zinderen. Een puur misdaadverhaal over een van de meest roemruchte bandieten van België - misschien wel van de wereld (in die tijd dan) – dat je gebiologeerd aan de pagina’s gekluisterd houdt en pas doet stoppen als je na het noodlottige einde het boek eerbiedig dichtslaat. Kleurrijke personages, het prachtige Vlaamse dialect en een hoop spanning, liefde, respect en misdaad maken dit een onmisbaar en onvergetelijk verhaal voor de (thriller)liefhebbers. Chapeau voor Guy Prieels, chapeau voor meneer Jules!