Veel serielezers- en kijkers zullen het beamen: niets is zo vervelender als het wachten op een nieuw boek of seizoen van je favoriete serie. Zit je er net lekker in, eindigt het met een cliffhanger van jewelste en moet je er na een periode – wanneer een nieuw boek of seizoen verschijnt - weer helemaal inkomen. Gelukkig zijn er veelschrijvers, waarvan ieder jaar wel een nieuw boek verschijnt, maar er zijn ook auteurs die er wat langer voor uittrekken. Hans Rosenfeldt zit in deze laatste categorie, maar hij heeft er goede redenen voor. Zo werkt deze Zweed als scenarist (hij is de bedenker van o.a. The Bridge en Marcella), filmproducent en acteur. Met collega Michael Hjorth schrijft hij de populaire De Bergmankronieken-reeks en nu is er een solothriller van zijn hand verschenen: Wolfzomer. Een bezig bijtje dus.

In het hoge noorden van Zweden, in de bossen rondom het plaatsje Haparanda - tegen de Finse grens aan en tevens vlakbij Rusland - vindt de politie een opengereten en klaarblijkelijk vergiftigde wolf met daarin de restanten van een mens. Het lijkt het nare gevolgd van een mislukte drugsdeal te gaan, maar de details zijn de Zweedse politie niet duidelijk. Politieagente Hannah Wester en haar collega’s worden op de zaak gezet en proberen uit te zoeken hoe de man in het bos is gekomen, en wat zijn rol bij de drugsdeal is geweest. Gemakkelijk is dit niet, want het normaal zo rustige dorp wordt opgeschrikt door meer brute moorden en geweldsdelicten. Er komt hulp vanuit Finland, en ook vanuit Rusland zijn er kritische blikken op het onderzoek gericht. Echter zijn deze Russische ogen niet van de politie en doen deze onbekende personen er alles aan om de politie voor te zijn.

De proloog van het boek, alsook het eerste hoofdstuk, geven de lezer enige voorkennis. Een gewelddadige schietpartij tijdens een ogenschijnlijke drugsdeal zorgt voor een heus bloedbad in het Finse stadje Rovaniemi. De overlevende (eveneens de veroorzaker van het incident) weet met het geld en de drugs te ontsnappen, maar pas enkele hoofdstukken later komen de lezers over zijn lot te lezen. Het is een ijzersterk begin, dat nieuwsgierigheid en een flinke dosis suspense opwekt. Je zit er gelijk in en voert het leestempo als vanzelf op.

Wanneer echter het onderzoeksteam, met onder andere Hannah Wester en haar chef Gordon Backman, wordt geïntroduceerd en we hun handelingen volgen, vertraagt het verhaal enigszins. Logisch, aangezien het een eerste boek is en er dus veel te vertellen is, maar het had wellicht iets vlotter gekund. Het is hierin duidelijk te merken dat Rosenfeldt ook veel voor TV schrijft. Op het scherm is iets gemakkelijker en sneller te laten zien, terwijl op het papier meer uitleg vereist is. Het vertraagt dus, maar de personages leren we op deze manier wel goed kennen.

Hannah Wester is een vrouw van in de vijftig, haar kinderen zijn het huis uit, opvliegers komen op de meest ongelegen momenten en haar liefdesleven is ietwat ingedampt. De leden van het politieteam hebben stuk voor stuk ook hun nukken en sores, maar dat zal in latere delen nog meer uitgewerkt moeten worden, al is de nu gelegde basis zeer pakkend. Het maakt in ieder geval nieuwsgierig.

De personages rondom de criminele gebeurtenissen zijn in Wolfzomer de meest kleurrijke. Rosenfeldt weet hun emoties en daaruit ontstane handelingen perfect over te brengen en dat maakt hun verhaallijnen boeiend en spannend. Op het eind komt alles bij elkaar tot een meeslepend en knallend slot – inclusief een wagenwijd openstaande deur naar vervolgdelen.

Hoewel het middenstuk door alle introducties dus wat voortkabbelt, verliest Rosenfeldt zijn grip op de plot zeker niet. Cliffhangers aan het einde van hoofdstukken, verrassende wendingen en spectaculaire scénes – een ontvoering in een oud, vervallen huis is werkelijk briljant! – maken van Wolfzomer een solide Scandi die smaakt naar meer. Al moeten we daar dus wel nog even op wachten, want eerst staan er nog enkele andere projecten in de agenda van de duizendpoot die Hans Rosenfeldt heet. Wordt het dus toch weer wachten…