Het zou maar op de voorkant van je nieuwste boek prijken:

“Lapidus: een eindbaas.”

Dat is het geval op Mr. One, de nieuwste thriller van Jens Lapidus. Het is het vierde deel in een reeks rondom Teddy Maksumic en Emelie. Eerder verschenen Stockholm Delete, VIP room en Topman in deze reeks. De Zweedse Lapidus is een gevierde auteur; met zijn debuut Snel geld veroverde hij al snel de harten van vele thrillerliefhebbers. Daarna volgden boeken die de kwaliteitsstandaard al even hoog hielden, zoals de reeks Stockholm Underground. Is dat ook het geval met Mr. One?

Het is zover. Topdog Isak is klaar met de criminele wereld en wil via ‘witte’ investeringen uit het wereldje stappen. Helaas is het wereldje nog niet klaar met Isak en stoppen met de misdaad dan ook nog niet zo simpel als hij denkt. Ook al is zijn opvolger al wél bekend; de jonge Kerim, die letterlijk over lijken gaat.

Tegelijkertijd probeert Teddy, die in de bak heeft gezeten en we kennen uit de eerdere delen van deze reeks, juist wel op het rechte pad te blijven. En ook dat is lastiger. Het lukt gewoon niet om eerlijk te zijn. De moeder van zijn kind, Emelie, is daar helemaal klaar mee. Teddy wordt langzaamaan weer de misdaad in getrokken. Heeft hij grootsere plannen dan hij wil toegeven?

Laten we die open deur gelijk maar intrappen; Lapidus doet het weer en laat zien tot de absolute Scandi-top te behoren. Met andere woorden; hij is zelf de Mr. One van het genre.

Mr. One heeft alles in zich wat een topthriller uit het hoge noorden in zich moet hebben. De wereld in deze duistere Scandi is zo crimineel als wat. In zijn eerdere thriller Paradijs was dit nog dystopisch, maar in Mr. One is die neerwaartse spiraal keihard van toepassing op het huidige Stockholm en omstreken. De criminele onderwereld heeft zijn kluwen langzaam om de bovenwereld geslagen en probeert deze naar beneden te trekken. En dat lijkt wel werkelijkheid te zijn, als je het Zweedse nieuws er wat op naslaat. Lapidus zet deze realiteit snoeihard neer in Mr. One en dat biedt een zéér verontrustend inzicht in de ontwikkelingen.

In deze wereld -waarin niets meer goed lijkt te komen- moeten Teddy en Emelie hun leven zien te leiden. En zoals de lezer al snel merkt, is dat haast niet te doen. Vooral Teddy’s struggle wordt fantastisch weergegeven. Hoewel hij voor zijn zoontje eerlijk wil blijven, komt hij toch weer in de onderwereld terecht. En daar jaagt iedereen op iedereen. Niemand is meer veilig.

De personages in Mr. One hebben allen hun eigen innerlijke gevecht en dat maakt de boeken van Lapidus enerzijds aantrekkelijk alsook realistisch. De karaktertrekken zijn zo menselijk, dat de lezer zichzelf met alle personages zal kunnen identificeren. Daarbij is ook merkbaar dat slecht niet altijd slecht is, en goed niet altijd goed. Het is een mengvorm, een wereld van grijstinten waarin het morele kompas soms de verkeerde kant uitslaat. Net mensen, dus.

De verhaallijn is al even interessant. Lapidus heeft merkbaar veel sjoege van hetgeen er in de Stockholmse onderwereld afspeelt en dat is geen toeval; als advocaat heeft hij jarenlang in deze wereld gebivakkeerd. Het enige dat iets minder aanwezig is in Mr. One, is het kenmerkende gebruik van veel straattaal. Dit is ingewisseld voor korte hoofdstukken en dito zinsgebruik, wat ook de snelheid en sfeer van de straat met zich meebrengt.

Het mag duidelijk zijn. Lapidus stelt nooit teleur en met Mr. One zet hij wederom een nieuwe standaard voor het Scandi-genre. Rauw, hard-boiled en realistisch; Lapidus is in zijn genre Mr. One.