Jilliane Hoffman werkte als officier van justitie in Miami aan zware misdrijven en ze was adviseur voor justitie in Florida. Ook heeft ze de FBI bijgestaan in talloze misdaadonderzoeken.

Deze achtergrond is een voedingsbodem om, als je van plan ben om een verhaal over een procureur te maken, een hoofdpersonage neer te zetten die vrij accuraat tegen de realiteit aanschurkt. Als je als auteur zo dicht bij het vuur hebt gezeten en het boek wat je aflevert voor een deel te maken heeft met een niet goed functionerend politieapparaat, dan verwacht je als lezer een gedetailleerde en fijn beschreven verhaal over deze misstand. Neem daarbij een verhaallijn met verkrachting en snuff movies en je hebt een mengeling van ingrediënten, waarbij je als schrijver je hoofdpersonage in een absoluut heldenrol kunt neerzetten; dat lijkt toch een schot voor open doel?

Jilliane Hoffman schiet deze kans echter hoog over. Ze lijkt in Regels van het spel deze regels compleet overboord te hebben gegooid en alles wat ze voor ogen zou kunnen hebben aan de kant geschoven. Dat kan verrassend uitpakken, als je als auteur zo groot ben dat je dit kan dragen. Maar Jilliane Hoffman kan dit helaas niet. Dat is eigenlijk wel verrassend want in vorige titels van haar hand, leek haar kennis juist haar sterkste punt.

Wanneer in Miami het zwaar toegetakelde lijk van een vermiste vrouw wordt gevonden, komt procureur C.J. Townsend in haar onderzoek een geheim forum op het spoor: mannen betalen veel geld om live toe te kijken hoe argeloze vrouwen deelnemen aan een gruwelijk spel waarbij ze uiteindelijk sterven. Ze zet alles op alles om de groep op te rollen, maar dan verdwijnt er weer een jonge vrouw. Terwijl C.J. doorkrijgt dat de regels van het macabere spel gewijzigd zijn, verandert haar eigen leven in een nachtmerrie.

Voor Hoffman is dit het negende boek wat in de Nederlandse vertaling (dit boek is vertaald door Jan Smit) is verschenen. Ze werkt om en om aan twee series; eentje met hoofdpersonage Bobby Dees en een serie met C.J. Townsend in de hoofdrol. Regels van het spel is het vierde boek met C.J. Townsend. Echter is het al een tijdje terug dat het derde deel verscheen, waardoor de lezers van het nieuwe boek wat roestig in de herkenning van C.J. Townsend zullen zijn. Hiermee heeft de auteur echter weinig rekening gehouden. Het boek is stand alone vrij lastig te lezen. Dit komt omdat er redelijk wat informatie uit vorige delen mee is genomen maar de lezer daar slecht een summiere uitleg bij krijgt. Dit maakt het lastig om in het verhaal te komen.

Dit gegeven en het feit dat er te veel personages in het verhaal voorkomen die dermate vlak zijn uitgewerkt, maakt het lezen van de Regels van het spel best een uitdaging. Daar is nog wel mee te leven. Het houdt je als lezer scherp, maar dit is niet het grote struikelblok van dit verhaal.

Als men het woord omslagpunt zou opzoeken in een woordenboek, komt men tot de volgende uitleg. “Het moment waarop er iets verandert, iets omslaat”. En juist daar zit het grote probleem met dit boek.

C.J. Townsend heeft in het verhaal de touwtjes in handen om via de juridische weg deze misdaden die in het boek zijn op te lossen, maar zij kiest ervoor om als een Superwoman het heft in handen te nemen buiten haar werkgever om en uitgerekend daar verliest ze het verhaal compleet. Nergens in het boek geeft de schrijfster een hint waar het omslagpunt van C.J. Townsend ligt. Waar ze zichzelf verliest en kiest om op niet mis te verstane wijze voor eigen rechter te spelen. C.J. heeft een verleden met verkrachting, maar Hoffman krijgt het niet voor elkaar om dit juist de aanleiding te laten zijn voor haar draconische acties. Het is net alsof ze thuiskomt van een dagje kantoor en ’s avonds zonder met haar ogen te blinken om op moordtocht te gaan. Dat is een gemiste kans.

Dat subtiliteit in Regels van het spel niet de hoofdtaak was voor Hoffman blijkt wel uit de beschrijving van de gruwelijkheden die er in dit boek voorkomen. Als dit nu functioneel zou zijn voor het verhaal dan heeft het zijn doel, maar het lijkt alsof zij door deze gruwelijkheden de intentie heeft om te laten zien dat zij ook dit onder de knie heeft.

Dit verhaal was een uitgelezen kans voor Jilliane Hoffman om een ingetogen maar krachtig boek neer te zetten uit nota bene haar eigen beroepsgroep. Maar het lijkt alsof ze, net als haar hoofdpersonage, dit boek aangrijpt om juist tot het tegenovergestelde te komen. Dat is gelukt, maar daar is het verhaal helaas niet beter van geworden.

Alles bij elkaar maakt dit verhaal wel wat ongeloofwaardig en wordt door het onnodig vele geweld, (te) expliciet gemaakt. Hoffman heeft dit niet nodig en het maakt Regels van het Spel een boek wat nergens indruk kan maken. Een gemiste kans.