Met De doden moeten hun getal hebben, wagen de Vlaamse Jo Claes en Thomas Berg (zijn geesteskind) zich voor de zeventiende keer aan een misdaadroman. Sterk werk; in de eerste week na de verschijning staat deze titel meteen op nummer één in Vlaanderen.
Leuven, eind september 2020. Sinds in februari de coronapandemie is uitgebroken, is de bruisende universiteitsstad tot een volledige stilstand gekomen. Voor hoofdinspecteur Thomas Berg is het saai werken; tot plots de melding binnenkomt dat spelende kinderen het naakte lichaam van een jonge vrouw hebben ontdekt. De moordenaar laat enkele mysterieuze voorwerpen, alsook een eigenaardige zin, achter op het slachtoffer. Tevens ontvangt de regionale tv-zender ROB een foto van de gedode dame.
Meer zelfs, daaropvolgend valt nog een dode te betreuren; een vrouw is op dezelfde weerzinwekkende wijze om het leven gebracht. Ook deze keer is haar lichaam voorzien van een paar bizarre objecten, waaronder een geheimzinnige zin. De dader hanteert blijkbaar dezelfde modus operandi. Berg vreest dat het niet bij deze twee moordpartijen gaat blijven. Wil de misdadiger een verhaal vertellen?
‘Twee figuren uit de Griekse mythologie, kon ook dat een betekenis hebben? Berg sloeg van ergernis met zijn vlakke hand op de armleuning van de fauteuil, zo hard dat zijn palm pijnlijk nagloeide.’
In zijn typische, beeldende taal zet woordkunstenaar Claes een spannende misdaadzaak neer; met Leuven als intrigerend decor. Als lezer ontdek je historische plekken en steek je heel wat over de geschiedenis van de stad. Wie zijn werk kent, weet dat de Griekse mythologie en de rijke wijn- en kunstkennis van de auteur heel vaak aan bod komen. Dit is hier niet anders; toch vind je in het boek eveneens interessante verwijzingen terug naar een aantal Spaanse gebruiken.
Het boek staat bol van de symboliek, magische getallen en rangtelwoorden. Dit klinkt wellicht raadselachtig, doch Claes gidst je probleem- en foutloos doorheen het wazige parcours. De doden moeten hun getal hebben is een intelligent bedacht en uitgeschreven verhaal, waarbij het plot staat als een huis. Zoals steeds zijn de belangrijkste karakters keurig ingekleurd. Thomas Berg is koppig, uitermate pienter en veeleer een alternatieve, controversiële inspecteur. Hij is een chef met eigen grillen; dat beseft zijn vriend en collega Jan Zeebos maar al te goed. Consequent blijft Claes zijn terugkerende personages opvoeren en uitdiepen.
Af en toe gaat hij echter ietwat te spitsvondig tekeer; zoekt hij het te ver. Het is wellicht de enige kritische noot. Verwacht vooral geen wilde acties, of adembenemende missies; denk niet aan een achtbaan. Dit is een politieroman, perfect leesbaar als een losstaand deel, waarin het moordonderzoek alle kanten uit kan gaan. Het is professioneel speurwerk; een constant zoeken naar motieven en het opperen van allerlei hypotheses. Het geheel is voorzien van een flinke portie couleur locale.
De schrijver bevestigt dat hij in ieder geval doorgaat met Thomas Berg tot en met het twintigste deel. Trouwens, deze succesformule is nog lang niet onderhevig aan slijtage.
