Het gefluister in de bomen, geschreven door de Vlaamse “duizendpoot” Johan van Caeneghem, is een bundel met korte verhalen. Het boek bestaat uit een mix van misdaad, horror en sciencefiction. 

Twintig losstaande verhalen - uit drie uiteenlopende genres - afzonderlijk gaan bespreken en beoordelen, dat is niet aan de orde hier. Daarom slechts enkele lukraak gekozen vertellingen. Het titelverhaal, Het gefluister in de bomen, geeft weer hoe Jenno in het ruisen van de bomen stemmen kan horen. 

Opvallend is de eerder staccato schrijfstijl. De schrijver hanteert tevens eenvoudige dialogen; geen gezeur of geleuter. Dergelijke techniek hanteert hij wel vaker in deze bundel. Wat hij neerschrijft leunt aan bij de gebruikelijke spreektaal; de juiste vertelstijl. En die beheerst hij.

In Blinde trein wordt wetenschapper Sam geconfronteerd met een rommelende en puffende diesellocomotief en drie wagons. Het is nochtans een trein van nergens en hij leidt naar nergens.

‘Hij had het koud. De open haard was uitgegaan. Toch zweette hij. Begrijpelijk. Als je net overreden bent door een trein. Dan mag een mens wel wat zweten.’ (Uit Blinde trein) 

Henri beschikt over een bizarre, lugubere fantasie. Hij stelt zich voor hoe hij zijn vrouw om het leven brengt. In dit stuk is de toon scherper weergegeven, met een sarcastische ondertoon.  

‘Els’ gezicht werd krijtwit. Bijna zo wit als het bevroren gezicht van de vrouw in de diepvrieskist, wiens ogen open waren, omdat Henri ze na haar dood had opengebroken. Koolzwarte ogen, die priemden.’ (Uit Mijn Marina) 

In Nieuwe buren krijgt Ben De Mulder, inderdaad… Dit keer zijn het Mircea en Claudiu Petrescu, een Roemeens stel veertigers. De vorige bewoners zijn vertrokken en het eenvoudige appartement heeft enkele maanden leeggestaan. Ben kan telkens erg genieten van de eenzaamheid en van de stilte. Indien nodig kan hij ontsnappen met behulp van zijn elektrische gitaar met versterker. Of een avondje doorbrengen in het gezelschap van de mooie Kasia. Ben heeft evenwel een heel duister randje.   

Van Caeneghem is van mening dat het korte verhaal dikwijls niet de aandacht krijgt die het verdient. Derhalve neemt hij het besluit om deze bundel naar de lezer te brengen. Jammer dat sommige vertellingen ietwat beknopt zijn, zodat niet elke bijdrage afzonderlijk van topkwaliteit is. Dit betekent evenwel niet, dat het boek als te zwak of flauw moet worden bestempeld. De gustibus et coloribus…, toch? Positief is in elk geval dat de auteur zijn tomeloze verbeelding aanwendt, met het doel je enkele boeiende leesuren te bezorgen. Of het gaat over een totaal geschift personage, dan wel over een amusant of beangstigend voorval, deze verzameling vormt een gevarieerd en coherent geheel. Een keurig aantal aantrekkelijke en originele korte verhalen, los van welk genre dan ook.