Wie nog nooit iets van de Amerikaanse John Hart heeft gelezen, zou hem snel moeten toevoegen aan zijn/haar assortiment. Hart debuteerde in 2006 met de thriller De wet en de leugen, waarna er nog vier thrillers volgde. De laatste daarvan is Weg zonder genade. Opnieuw laat de voormalig beurshandelaar en advocaat zien dat hij moeiteloos in het rijtje Coben, Grisham, Baldacci en Child kan worden gezet. Teleurgesteld word je niet.
Politieagent Elizabeth Black staat onder toezicht. Er wordt onderzoek gedaan naar een zaak waarbij zij betrokken was. In een donkere, benauwde kelder van een leegstaand gebouw wordt het jonge meisje Channing gevangen gehouden, nadat ze op brute wijze is ontvoerd. Elizabeth vindt haar en bevrijdt het meisje, maar niet nadat ze de twee ontvoerder met maar liefst 18 kogels om het leven brengt. Dit gruwelijke delict is nu aanleiding voor de schorsing van Elizabeth en er hangt een gevangenisstraf boven haar hoofd wanneer ze schuldig wordt bevonden voor buitensporig geweld.
Tegelijkertijd maken we kennis met een gros aan andere personages, allen op de één of andere manier met elkaar verbonden. Gideon Strange bijvoorbeeld, een veertienjarige jongen die naarstig op zoek is naar gerechtigheid voor de moord op zijn moeder. De terechtstelling en opsluiting van de moordenaar, ex-politieagent Adrian, helpt hem hier niet bij, evenmin als zijn alcoholistische vader. Wanneer Adrian na jaren gevangenisstraf weer vrijkomt, wacht Gideon hem op met het pistool van zijn vader, vastberaden hem hetzelfde lot te beslechten als Adrian zijn moeder heeft aangedaan.
En dan is daar nog de lijn van een seriemoordenaar, die we in cursief geschreven hoofdstukken leren kennen als een door God geleidde man die het heeft voorzien op jonge vrouwen. Zijn slachtoffers legt hij (eerbiedig) onder een wit laken op een altaar in een verlaten kerk.
John Hart is een schrijver die ervoor heeft gekozen alleen standalones te schrijven. De afgelopen tien jaar verschenen er vijf van zijn hand, maar eigenlijk is dat nog te weinig. De man schrijft goed, waardoor het wachten op een volgend boek altijd te lang duurt. Zijn kracht ligt in de sterke karakters die hij steevast creëert en de plot waarin hij hen tentoonstelt. Hart legt veel gevoel en diepte in zijn personages, iets waar andere auteurs vaak een serie voor nodig hebben. Of het nu gaat om hulpeloze slachtoffers of meedogenloze slechteriken, Hart geeft ze een gezicht. Hun emoties, gedachtes en handelingen zijn voelbaar en herkenbaar. Zijn empathisch vermogen is enorm. Somberheid is troef bij Hart, wat ook in Weg zonder genade weer het geval is. Geen schrijntje humor of luchtigheid, enkel de grijze zielen en hun problemen. Voor het verlangen naar wat meer vrolijkheid is amper tijd, want Hart sleurt je mee in de mystiek van de personages en hun onderlinge verbanden. Je moet er tegen kunnen als lezer, maar kom op, een beetje duisternis kunnen we toch wel aan?
De plot in Weg zonder genade is van een hoog niveau. Al kan je de mogelijke daders op den duur reduceren tot twee, toch weet Hart je meerdere keren op het verkeerde been te zetten. Lijntjes worden bij elkaar gebracht, terwijl andere verbroken worden. En uiteindelijk weeft Hart alles tot één geslaagd geheel, al kan je je afvragen of de epiloog nou echt toegevoegde waarde heeft. Hart had wellicht beter het eind kunnen laten zoals het is, dan had de lezer zelf kunnen fantaseren over het verloop.
Van de gruwelijke, messcherpe proloog tot de genadeloze finale is Weg zonder genade pure klasse. Het is een duister verhaal, pakkend en indrukwekkend, wat de lezer pas tegen het eind het licht toont waarin alles helder wordt. Door de zinderende spanning is dit een onvergetelijke thriller.
Politieagent Elizabeth Black staat onder toezicht. Er wordt onderzoek gedaan naar een zaak waarbij zij betrokken was. In een donkere, benauwde kelder van een leegstaand gebouw wordt het jonge meisje Channing gevangen gehouden, nadat ze op brute wijze is ontvoerd. Elizabeth vindt haar en bevrijdt het meisje, maar niet nadat ze de twee ontvoerder met maar liefst 18 kogels om het leven brengt. Dit gruwelijke delict is nu aanleiding voor de schorsing van Elizabeth en er hangt een gevangenisstraf boven haar hoofd wanneer ze schuldig wordt bevonden voor buitensporig geweld.
Tegelijkertijd maken we kennis met een gros aan andere personages, allen op de één of andere manier met elkaar verbonden. Gideon Strange bijvoorbeeld, een veertienjarige jongen die naarstig op zoek is naar gerechtigheid voor de moord op zijn moeder. De terechtstelling en opsluiting van de moordenaar, ex-politieagent Adrian, helpt hem hier niet bij, evenmin als zijn alcoholistische vader. Wanneer Adrian na jaren gevangenisstraf weer vrijkomt, wacht Gideon hem op met het pistool van zijn vader, vastberaden hem hetzelfde lot te beslechten als Adrian zijn moeder heeft aangedaan.
En dan is daar nog de lijn van een seriemoordenaar, die we in cursief geschreven hoofdstukken leren kennen als een door God geleidde man die het heeft voorzien op jonge vrouwen. Zijn slachtoffers legt hij (eerbiedig) onder een wit laken op een altaar in een verlaten kerk.
John Hart is een schrijver die ervoor heeft gekozen alleen standalones te schrijven. De afgelopen tien jaar verschenen er vijf van zijn hand, maar eigenlijk is dat nog te weinig. De man schrijft goed, waardoor het wachten op een volgend boek altijd te lang duurt. Zijn kracht ligt in de sterke karakters die hij steevast creëert en de plot waarin hij hen tentoonstelt. Hart legt veel gevoel en diepte in zijn personages, iets waar andere auteurs vaak een serie voor nodig hebben. Of het nu gaat om hulpeloze slachtoffers of meedogenloze slechteriken, Hart geeft ze een gezicht. Hun emoties, gedachtes en handelingen zijn voelbaar en herkenbaar. Zijn empathisch vermogen is enorm. Somberheid is troef bij Hart, wat ook in Weg zonder genade weer het geval is. Geen schrijntje humor of luchtigheid, enkel de grijze zielen en hun problemen. Voor het verlangen naar wat meer vrolijkheid is amper tijd, want Hart sleurt je mee in de mystiek van de personages en hun onderlinge verbanden. Je moet er tegen kunnen als lezer, maar kom op, een beetje duisternis kunnen we toch wel aan?
De plot in Weg zonder genade is van een hoog niveau. Al kan je de mogelijke daders op den duur reduceren tot twee, toch weet Hart je meerdere keren op het verkeerde been te zetten. Lijntjes worden bij elkaar gebracht, terwijl andere verbroken worden. En uiteindelijk weeft Hart alles tot één geslaagd geheel, al kan je je afvragen of de epiloog nou echt toegevoegde waarde heeft. Hart had wellicht beter het eind kunnen laten zoals het is, dan had de lezer zelf kunnen fantaseren over het verloop.
Van de gruwelijke, messcherpe proloog tot de genadeloze finale is Weg zonder genade pure klasse. Het is een duister verhaal, pakkend en indrukwekkend, wat de lezer pas tegen het eind het licht toont waarin alles helder wordt. Door de zinderende spanning is dit een onvergetelijke thriller.