De spionagethriller is tot volle wasdom gekomen toen Spion aan de muur van John le Carré in 1963 verscheen. Het boek kreeg laaiend enthousiaste kritieken en le Carré was ineens een held. Na zijn succes volgden er nog vele andere toppers, onder andere met zijn protagonist George Smiley in de hoofdrol. Enkele titels die zijn verschenen zijn De kleermaker van Panama, Ons soort verrader en als laatste Een broze waarheid, dat in Nederland tot VN-thriller van het jaar werd verkozen.
Al die jaren gingen er geruchten rondom het verleden van le Carré (een pseudoniem voor zijn echte naam David John Moore Cornwell). Zijn vader Ronnie speelde een belangrijke rol in zijn leven, maar in welke mate? En was le Carré echt een spion geweest? Het werd tijd om openheid te geven, moet de tachtiger hebben gedacht. Maar dan wel openheid voor zover le Carré dit zelf toestaat…
In De duiventunnel blikt le Carré terug op zijn bijzondere loopbaan, zowel als spion/ambtenaar als die van het schrijversleven. De titel is overigens een van de zaken die de Engelsman als eerste verklaart. een duiventunnel is een tunnel die le Carré in Monte Carlo zag, tunnel die richting de rand naar de zee liepen. Daarin zaten duiven waarop werd geschoten als hobby. De overlevende duiven fladderden weer terug en kropen opnieuw in de tunnel, om vervolgens…juist. Oftewel: hij stapte steeds in dezelfde valkuil...
De duiventunnel bestaat uit achtendertig los van elkaar te lezen korte verhalen. Ze beslaan de ruim zestig jaar carrière die le Carré kent. Hij sluit overigens af met zijn zeer persoonlijke kijk op Ronnie, zijn vader. Hun relatie was precair, pijnlijk en daarover schrijft le Carré niet zonder moeite. De andere zevendertig verhalen variëren enorm qua thema, maar veelal weet le Carré het uiteindelijk wel te linken aan zijn inspiratie als schrijver. Zo lees je meer dan eens hoe de Engelsman tot een bepaald plot kwam of hoe hij de inspiratie voor een hoofdpersonage kreeg. Een persoonlijke favoriet van uw recensent is zonder twijfel de spionagethriller Spion aan de muur, met in de hoofdrol spion en vadsige alcoholist Alec Leamas. Le Carré beschrijft hoe hij op een verlaten vliegveld een zonderlinge persoon naast zich zag in een café. De man kwam binnen, ging zitten, dronk zijn whisky als een volleerde gebruiker op en vertrok weer. Leamas was geboren. Het is voor de liefhebbers van le Carré genieten geblazen.
Maar ook de niet-kenners zullen De duiventunnel kunnen waarderen. Zijn ontmoetingen met staatshoofden zijn daarbij kenmerkend. Menig president rekent le Carré tot hun favoriete schrijver, maar onze eigen Ruud Lubbers (die passeert ook nog even de revue) kent hem niet. Geniaal.
De memoires zijn geschreven met dezelfde flair, geestigheid en realisme die we kennen uit zijn spionagethrillers. Oftewel, het is gewoon genieten geblazen. Aan de ene kant schotelt hij ons humoristische zaken voor, aan de andere kant weet hij de lezer ook stil te krijgen met het verdriet dat hij in menig oord aanschouwde. Met name het Afrikaanse continent weet te imponeren in zijn memoires.
Al met al is De duiventunnel verplichte kost voor de liefhebbers van John le Carré, maar ook voor niet-ingewijden is er genoeg te genieten. Indrukwekkend!
Al die jaren gingen er geruchten rondom het verleden van le Carré (een pseudoniem voor zijn echte naam David John Moore Cornwell). Zijn vader Ronnie speelde een belangrijke rol in zijn leven, maar in welke mate? En was le Carré echt een spion geweest? Het werd tijd om openheid te geven, moet de tachtiger hebben gedacht. Maar dan wel openheid voor zover le Carré dit zelf toestaat…
In De duiventunnel blikt le Carré terug op zijn bijzondere loopbaan, zowel als spion/ambtenaar als die van het schrijversleven. De titel is overigens een van de zaken die de Engelsman als eerste verklaart. een duiventunnel is een tunnel die le Carré in Monte Carlo zag, tunnel die richting de rand naar de zee liepen. Daarin zaten duiven waarop werd geschoten als hobby. De overlevende duiven fladderden weer terug en kropen opnieuw in de tunnel, om vervolgens…juist. Oftewel: hij stapte steeds in dezelfde valkuil...
De duiventunnel bestaat uit achtendertig los van elkaar te lezen korte verhalen. Ze beslaan de ruim zestig jaar carrière die le Carré kent. Hij sluit overigens af met zijn zeer persoonlijke kijk op Ronnie, zijn vader. Hun relatie was precair, pijnlijk en daarover schrijft le Carré niet zonder moeite. De andere zevendertig verhalen variëren enorm qua thema, maar veelal weet le Carré het uiteindelijk wel te linken aan zijn inspiratie als schrijver. Zo lees je meer dan eens hoe de Engelsman tot een bepaald plot kwam of hoe hij de inspiratie voor een hoofdpersonage kreeg. Een persoonlijke favoriet van uw recensent is zonder twijfel de spionagethriller Spion aan de muur, met in de hoofdrol spion en vadsige alcoholist Alec Leamas. Le Carré beschrijft hoe hij op een verlaten vliegveld een zonderlinge persoon naast zich zag in een café. De man kwam binnen, ging zitten, dronk zijn whisky als een volleerde gebruiker op en vertrok weer. Leamas was geboren. Het is voor de liefhebbers van le Carré genieten geblazen.
Maar ook de niet-kenners zullen De duiventunnel kunnen waarderen. Zijn ontmoetingen met staatshoofden zijn daarbij kenmerkend. Menig president rekent le Carré tot hun favoriete schrijver, maar onze eigen Ruud Lubbers (die passeert ook nog even de revue) kent hem niet. Geniaal.
De memoires zijn geschreven met dezelfde flair, geestigheid en realisme die we kennen uit zijn spionagethrillers. Oftewel, het is gewoon genieten geblazen. Aan de ene kant schotelt hij ons humoristische zaken voor, aan de andere kant weet hij de lezer ook stil te krijgen met het verdriet dat hij in menig oord aanschouwde. Met name het Afrikaanse continent weet te imponeren in zijn memoires.
Al met al is De duiventunnel verplichte kost voor de liefhebbers van John le Carré, maar ook voor niet-ingewijden is er genoeg te genieten. Indrukwekkend!