Dode zielen zingen niet

• 23 juli 2025
• Scandinavisch
• Guy Doms

Dode zielen zingen niet

• Serie

  Serie Q

• Auteur(s)

  Jussi Adler-Olsen, Line Holm, Stine Bolther

• Uitgeverij(en)

  Uitgeverij Prometheus

• Jaar van uitgave

  2025

• Thrillzone score

  4
• Deel deze recensie

Eén raam, geen sleutel zou het tiende en tevens laatste deel zijn van de populaire afdeling Q-reeks. Inmiddels heeft de Deense Jussi Adler-Olsen via de mediakanalen bevestigd dat hij ongeneeslijk ziek is (beenmergkanker). Desalniettemin is de man op zijn schreden teruggekeerd. Dode zielen zingen niet is het eindresultaat van een intense samenwerking tussen Adler-Olsen zelf en de auteurs Stine Bolther en Line Holm. Dit onverhoopte elfde deel, ditmaal geschreven door een trio, betekent zelfs de start van een vers drieluik. Een verrassende heroriëntering is het in ieder geval, met de gekende speurneuzen van Q in optima forma.

‘Zelfs op meters afstand zag je hoe de schok over de aanblik zich in hem voortplantte. De man ging rechtop staan, stond secondelang radeloos stil, terwijl hij met een wilde blik om zich heen keek.’

Carl Mørck maakt niet langer deel uit van de afdeling Q in Kopenhagen. Voortaan zoekt hij zijn heil in het schrijven van spannende boeken. Wanneer hij een alarmerende geluidsopname in handen krijgt, gaat hij langs bij zijn oude collega’s Rose Knudsen en Assad. Een oude moordzaak die als opgelost is bestempeld, komt in een totaal ander daglicht te staan, dankzij de tussenkomst van Mørck.

In de kelder van Q, gelegen onder het hoofdkantoor van politie, mogen Rose en Assad een nieuwe speurder verwelkomen. Helena Henry is een Deens-Franse diender, waar Rose niet veel vertrouwen in heeft. Ze is er zeker van dat de nieuwkomer niet helemaal zuiver op de graat is. Stiekem gaat Rose op zoek naar meer persoonlijke informatie over haar kersverse collega; een vrouw die blijkbaar geen verleden heeft. Tegelijkertijd hangt het voortbestaan van de legendarische afdeling Q aan een zijden draadje.

Na een spannende proloog uit 1989, springt het boek verder naar 2023, waar je kennismaakt met de protagonisten en antagonisten. Inderdaad, ook met de dader die onmiddellijk in het vizier verschijnt. Is dit nefast voor het verloop en voor de spanningsopbouw? Zeker niet, zo blijkt na het lezen. Wel stel je vast dat de echte suspense pas in de laatste honderd pagina’s toeneemt. De korte hoofdstukken en de snel opeenvolgende gebeurtenissen houden je blijvend geboeid. 

In Dode zielen zingen niet, perfect leesbaar als een losstaand geheel, komen zowel vertrouwde als nieuwe figuren voor. Na het vertrek van ex-brigadier Mørck proberen de weinige teamleden van Q overeind te blijven. Hij verschijnt dan wel niet constant in beeld, toch is de bijdrage die Carl Mørck levert niet onbelangrijk. De nieuwbakken schrijver functioneert eigenlijk nog steeds als de lijm die de afdeling stevig bij elkaar houdt. Nieuwkomer Helena Henry is een schitterende vondst; zij is verantwoordelijk voor een lading vuurwerk.   

De erg geslaagde wisselwerking tussen alle opgevoerde personages vormt de drijvende kracht van het boek. Als lezer word je geconfronteerd met zowel hun persoonlijke als onderlinge gevecht, alsook met hun successen. Het zorgt voor heel wat emoties; in ieder geval een belangrijk pluspunt. Een mysterieuze geluidsopname is de trigger bij uitstek en deze blijft de hele tijd hangen. De verrassende samenwerking tussen de drie schrijvers mondt uit in een misdaadverhaal van een hoog niveau. De gezamenlijk gehanteerde stijl en taal van de drie auteurs verschillen niet van de vorige delen. Dit is een duidelijk bewijs van het respect vanwege Bolther en Holm voor het oeuvre van Adler-Olsen. Frequente perspectiefwisselingen, verhelderende flashbacks en de psychologisch hoogstaande karaktertekeningen, maken deel uit van het intelligente plot. 

Samengevat is Dode zielen zingen niet een emotioneel geladen, originele Scandinavische thriller. Een veelbelovende opmaat voor aankomende misdaadzaken die afdeling Q moet gaan oplossen.