Kerri Maniscalco is bekend van onder andere Stalking Jack the Ripper, Escaping From Houdini en Becoming The Dark Prince. Het eerste boek in de Koninkrijk der zonden-serie werd aangekondigd in augustus 2019, waarvan het eerste boek in het Nederlands werd vertaald als De prins van toorn in het begin van 2023. De opvolger heet De prins van trots en die is er nu. 

Emilia heeft haar ziel verkocht. Nu ze op het punt staat om koningin van de Verdorvenen te worden, zal ze ook het huwelijksaanzoek van de prins van Trots moeten accepteren. Samen met de prins van Toorn reist ze naar de Zeven Cirkels, een verleidelijke wereld vol duisternis en illusie. De echte reden dat ze zich tot het duivelse contract heeft laten verleiden is haar geliefde zus Vittoria. Ze wil kostte wat het kost haar dood wreken, en haar ware moordenaar vinden in een wereld waar je maar beter niemand kunt vertrouwen. Door de achterbakse prinsen, luxueuze paleizen, mysterieuze feestuitnodigingen en tegenstrijdige aanwijzingen naar wie haar tweelingzus werkelijk heeft vermoord, raakt Emilia eenzamer dan ooit. Kan ze haar voormalig bondgenoot wel vertrouwen? Of houdt Toorn gevaarlijke geheimen achter over wie hij echt is? Wanneer de werkelijkheid aan het licht komt, realiseert ze zich pas hoe erg ze is misleidt.

Hoewel De prins van trots met het klassieke “Er was eens” begint, is deze setting niet bepaald een zoetgevooisd sprookje dan doet vermoeden. De lezer waant zich meteen in het koninkrijk van de Verdorvenen, en dat grijpt lezers bij de strot. Emilia zint nog altijd op wraak: de moordenaar van haar tweelingzus Vittoria is nog altijd niet gevonden. Ze staat dan ook op het punt om samen met de prins van Toorn gretig de hel te betreden om de zaak op te lossen. De auteur weet er vanaf het begin een aantal pittige emoties in te gooien. 

Vervolgens beschrijft ze de wereld waarin Emilia is beland ronduit sfeervol. Het landschap is een indrukwekkende beleving. Ook in dit deel is de verhaallijn doorspekt met het Zeven Zonden-thema, en dat betekent dat er tevens gelinkt wordt naar de hel en de Zondenpassage. De personages Afgunst, Gretigheid, Hebzucht, Ledigheid en Lust komen mondjesmaat voorbij, en uiteraard voeren personages Toorn en Trots de boventoon wanneer het om de genoemde prinsen gaat, die elk een kasteel bezitten binnen deze roerige wereld. Hierin worden zowel de karakters Emilia als Vittoria nog beter uitgewerkt, ook al speelt Vittoria meer een rol aan de zijlijn nu ze niet meer leeft. Houd er rekening mee dat er nogal wat occulte zaken aan bod zullen komen. Nog voordat de lezer op de helft is, rolt er een wending het verhaal binnen, die de lezer van kilometers afstand al heeft kunnen zien aankomen. Waarom heeft de prins van Trots zich anders nog niet aangediend?

Er zijn echter weinig aanwijzingen naar Vittoria’s moordenaar. Omdat Emilia niet echt een gedegen plan heeft, blijft het voor lezers giswerk naar de richting waarin Maniscalco stuurt. Dit houdt het dan wel ronduit fascinerend. De algehele verhaallijn smaakt nog altijd naar Italiaanse cultuur, al wordt er deze keer niet aan de lopende band gekookt. Er zijn natuurlijk nog wel scenes waar voedsel in voorkomt, en is koken voor Emilia nog altijd een ontspannende bezigheid waardoor het sporadisch kan voorkomen. Ze is en blijft in hart en nieren een heks natuurlijk. De ambiance van het verhaal blijft hoe dan ook duister, grimmig, en ongeremd. Enkele van deze grimmige scenes doen denken aan de klassieker Het spook van de opera. 

Emilia houdt er nogal spicy ideeën op na, waardoor ze door de ene na de andere zonde rolt. Het is intrigerend genoeg, ondanks dat dit boek de lezer een langzame leeservaring geeft. De schrijfster weet het griezelig te brengen: “Als mijn hart nog harder sloeg, zou het misschien een rib breken.” Extra grimmig wordt het wanneer er gerefereerd wordt naar de Vier Ruiters van de Apocolypse. De symboliek is op meerdere punten sterk aanwezig. De paarse rozentattoo is daar een goed voorbeeld van. Het verhaal is een lust voor lezers die het heerlijk vinden om over de geheimzinnigheid van een magische bibliotheek te lezen, waar oude boeken in voorkomen. 

Naar gelang het voortkabbelt brengt de auteur het steeds meer naar het niveau dat New Adult heet. De pikante gedachten van Emilia zijn daarmee vergeleken eigenlijk nog maar het topje van de ijsberg. Hoewel deze scenes smaakvol worden weergegeven, is het misschien niet voor iedereen weggelegd. Het is allemaal om de afleiding te doen, en het gaat om een grotere onthulling dan gedacht. We weten natuurlijk allang dat het nog niet helemaal over is. 

De prins van trots is een ware guilty pleasure voor de liefhebbers van het genre.