In 2021 debuteerde de Zweedse Maria Grund met de thriller De hoofdzonde. Net als veel land- en Scandigenoten verruilde zij de film- en mediabranche voor spanning op papier. Om die reden verliet ze het grote New York weer voor het knusse Zweden, waar ze op het eiland Gotland woont. Haar eerste misdaadboek, met inspecteur Sanna Berling en collega Eir Pedersen, verscheen in elf landen en werd positief ontvangen. Dodendans is het tweede, los te lezen deel.

Sanna Berling heeft bewust een stap terug gedaan, en is begonnen met een nieuwe baan als politieagent in een klein dorp. Ze heeft genoeg van het werken aan zware misdrijven, heeft er zelfs trauma’s aan overgehouden en wilt haar carrière op een kalme manier voortzetten. Dit lukt allesbehalve wanneer ze naar een eiland aan de Zweedse oostkust wordt geroepen, waar een verwarde, naakte jongeman haar zwaargewond nog enkele woorden influistert over een meisje, alvorens hij dood voor haar voeten neervalt. Sanna heeft geen keus, en stort zich samen met Eir Pedersen en de nieuwe hoofdinspecteur Niklas Jovanovic, in deze mysterieuze zaak.

Hoewel Dodendans begint met de lugubere scéne van de verwarde jongeman in het bos, en daarmee de lezers naar de rand van hun leeszuil brengt, vervalt het daarna in een ploeterend tempo. Het onderzoek zelf verloopt gestaag, maar de gevonden draadjes worden nog niet aan elkaar geknoopt door het trio. Een bende jonge scootermeisjes lijkt meer te weten, maar laat weinig los. Sowieso zijn de dorpelingen niet erg spraak- en behulpzaam. Is het angst dat er heerst? Wantrouwen in de politie? Duidelijk is dat er mysterieuze geheimen zijn die men koste wat kost geheim wilt houden. Diverse complottheorieën hebben hierin een oorzaak, en een dementerende vrouw lijkt een voorname rol te spelen.

Het onderzoek kabbelt voort, ondanks enkele broodnodige plottwists. Maar verder is het voor de lezer zoeken naar een lijn. Boven het verhaal hangt een sinistere, duistere sfeer, dat invloed heeft op de lezer. Enerzijds is het knap van de auteur dat ze de duistere gevoelens, waar Sanna privé mee worstelt, weet over te brengen, maar het draagt ook een naar gevoel met zich mee. Het leest niet lekker. Het lijkt bovendien of ieder personage in het verhaal met ingewikkelde problemen te maken heeft. Er is nergens een schrijntje vrolijkheid te vinden. Natuurlijk, een thriller is vaak niet fijn en opbeurend, maar enig licht in de duisternis is soms een welkome adempauze. Tegen het einde weet Grund de spanning weer terug te brengen, en de lezers die dan nog aangehaakt zijn, zullen weer langzaamaan naar voren schuiven. 

Feit is dat Maria Grund talent heeft voor het schrijven van spanning, maar dat ze het middenstuk niet moet vergeten. Naast het lopende onderzoek, behandelt ze ook de sores van de diverse personages, en die leiden nu teveel af, waardoor de strak gespannen spanningsboog snel slap wordt. Dodendans herbergt een aantal sterke facetten van een goede thriller, maar omvat teveel donkere ruis om boven het maaiveld uit te steken.