Na het lezen van eerdere recensies van werk van Matthew Reilly, vraag je je toch af waarom je als lezer toch nog een keertje aan dezelfde auteur waagt: Matthew Reilly is zo’n auteur. We waren zachtst gezegd niet erg te spreken over zijn IJsstation en toch lag er nog een boek van hem. Deze keer met een gele cover: Ultimatum. Daar gaan we dan.
In IJsstation maakten we kennis met Shane ‘Scarecrow’ Schofield. Hij is een bikkelharde marinier die niet op een dooie meer of minder kijkt. Na het avontuur op de Zuidpool is hij gedetacheerd als lijfwacht van de president. Een rustig baantje hoor ik je denken. Nou, niet voor Schofield. Als hij de president vergezeld naar Utah, naar een geheime basis, worden ze daar opgewacht door een stel terroristen die de president ontvoeren. Schofield en zijn peloton aan goedbewapende lijfwachten gaan achter de terroristen aan. Ze belanden in een ultrageheime legerbasis middenin de woestijn, Area 7 genaamd. Daar volgt een achtervolging en natuurlijk ook weer tientallen vuurgevechten met de terroristen die worden geleid door een generaal die eigenlijk dood zou zijn. als Schofield niet wint, dan zou het weleens het einde van Amerika kunnen zijn. Maar als lezer weet je eigenlijk al: die Schofield is niet dood te krijgen.
Net als in IJsstation staat Ultimatum bol van de explosies, kogelregens, bloedrivieren en afgerukte ledematen. Het is een grote achtbaan vol actie die het hele boek voortduurt. Van een spanningsboog is geenszins sprake. Het gaat gewoon aan een stuk door. Voor de liefhebber van Chuck Norris, Rambo en Dolph Lundgren blijft het werk van Reilly genieten, maar voor een beetje serieuze thrillerlezer is het waarschijnlijk teveel van het goede. Eerlijk is eerlijk: Ultimatum is qua verhaal ietsje beter dan het debuut van Reilly, maar verwacht geen hoogstaande verhaallijn met een climax die je niet zag aankomen. Schofield is de onoverwinnelijke marinier, de held van de dag die aan het eind alle terroristen over de kling heeft gejaagd en terug gaat naar huis om daar een ijskoud biertje te pakken. Op naar het volgende avontuur. Aan het eind van Ultimatum stap je als lezer uit je achtbaankarretje, kijk je nog een keertje om en veegt het stof van je kleding af. Op naar het volgende boek dat zichzelf wel serieus neemt.
In IJsstation maakten we kennis met Shane ‘Scarecrow’ Schofield. Hij is een bikkelharde marinier die niet op een dooie meer of minder kijkt. Na het avontuur op de Zuidpool is hij gedetacheerd als lijfwacht van de president. Een rustig baantje hoor ik je denken. Nou, niet voor Schofield. Als hij de president vergezeld naar Utah, naar een geheime basis, worden ze daar opgewacht door een stel terroristen die de president ontvoeren. Schofield en zijn peloton aan goedbewapende lijfwachten gaan achter de terroristen aan. Ze belanden in een ultrageheime legerbasis middenin de woestijn, Area 7 genaamd. Daar volgt een achtervolging en natuurlijk ook weer tientallen vuurgevechten met de terroristen die worden geleid door een generaal die eigenlijk dood zou zijn. als Schofield niet wint, dan zou het weleens het einde van Amerika kunnen zijn. Maar als lezer weet je eigenlijk al: die Schofield is niet dood te krijgen.
Net als in IJsstation staat Ultimatum bol van de explosies, kogelregens, bloedrivieren en afgerukte ledematen. Het is een grote achtbaan vol actie die het hele boek voortduurt. Van een spanningsboog is geenszins sprake. Het gaat gewoon aan een stuk door. Voor de liefhebber van Chuck Norris, Rambo en Dolph Lundgren blijft het werk van Reilly genieten, maar voor een beetje serieuze thrillerlezer is het waarschijnlijk teveel van het goede. Eerlijk is eerlijk: Ultimatum is qua verhaal ietsje beter dan het debuut van Reilly, maar verwacht geen hoogstaande verhaallijn met een climax die je niet zag aankomen. Schofield is de onoverwinnelijke marinier, de held van de dag die aan het eind alle terroristen over de kling heeft gejaagd en terug gaat naar huis om daar een ijskoud biertje te pakken. Op naar het volgende avontuur. Aan het eind van Ultimatum stap je als lezer uit je achtbaankarretje, kijk je nog een keertje om en veegt het stof van je kleding af. Op naar het volgende boek dat zichzelf wel serieus neemt.