‘Een goede buur is beter dan een verre vriend’, zeggen ze weleens. Maar goed, je moet altijd maar afwachten of je leuke buren krijgt, of niet. Dat geldt ook voor Mikael en Bianca Andersson, die met hun twee kinderen William en Bella verhuizen vanuit Stockholm naar het pietepeuterige Köpinge. Ze betrekken een villa in een woonwijk bestaande uit meerdere kleine woonerven, in een blok met vier min of meer identieke villa’s. Het geluk lijkt ze toe te lachen, maar al snel dient het ongemak zich aan. Zijn alle buren wel wie ze zeggen dat ze zijn? Wat gaat er schuil achter hun behulpzame glimlachen? Wanneer Bianca, op de fiets, wordt aangereden door één van de buren, is het hek van de dam. De vraag rijst of het daadwerkelijk een ongeluk was.
De Zweedse Mattias Edvardsson woont met zijn gezin in een zelfde soort dorp als waar dit verhaal zich afspeelt. Hij studeerde Zweeds en psychologie, waar hij nu beide les in geeft. Eerder schreef hij de thriller Een heel gewoon gezin, dat over familiebanden ging. Zijn tweede thriller focust zich op de relaties tussen de buren en heeft zodoende de toepasselijke titel: Goede buren.
Na hun bewust gekozen verhuizing naar een kleiner dorp, weg uit de drukte en met meer ruimte, vindt Mikael – Micke voor bekenden – een baan als gymdocent op de plaatselijke school. Bianca gaat aan de slag bij een makelaarskantoor. Ze verven hun huis, maken de kinderen wegwijs in de buurt en leren de buren kennen. Tenminste, dat denken ze. Op nummer twaalf woont een ouder, gepensioneerd stel, Åke en Gun-Britt, die al heel lang in dit dorp woont. Op nummer veertien woont Ola Nilsson, een alleenstaande man, ex-crimineel. En op nummer vijftien zijn voormalig model Jacqueline Selander en haar ietwat autistische zoon Fabian woonachtig. Zelf wonen ze op nummer dertien.
Good fences make good neighbours, is het motto van het boek, een quote van Robert Frost. Maar in Goede buren is dat geenszins het geval. Iedereen loopt bij elkaar het erf op, met of zonder aankondiging. Voor een vriendelijk praatje, hulp bij een klusje of puur uit nieuwsgierigheid. Vooral de puber Fabian staat vaak onaangekondigd bij zijn nieuwe buren te koekeloeren. Gelukkig is Mikael ook zijn docent op school en weet hij hoe hij met de lastig te peilen jongen moet omgaan, maar niet iedereen in de buurt heeft een goede verstandhouding met Fabian. Er wordt onderling veel gekonkeld, waarbij vooral Fabian het mikpunt is. Zijn moeder Jacqueline beschermt hem waar ze kan, maar weet ook wel dat hij enkele eigenaardige trekjes heeft. Over Jacqueline zelf gaan ook de nodige geruchten. Ze heeft vlugge relaties met foute vriendjes en ook de mannen in de wijk kunnen haar avances nauwelijks weerstaan. Åke en Gun-Britt denken er het zijne van en houden alles nauwlettend in de gaten. Het verleden van Ola is iets dat altijd aan hem zal blijven kleven, maar hij doet zijn best zich netjes te gedragen.
Als lezer weet je dat bepaalde personages niet deugen, maar het duurt lang voordat je er echt de vinger op kan leggen. Je begint je vermoedens te krijgen, maar zeker weten doe je het nooit. Edvardsson zet je meerdere keren op het verkeerde been, en weet telkens knap de focus te verleggen. Hij blijkt een meester in het neerzetten van een prikkelende groepsdynamiek. Er heerst continu een sluipende spanning, dat oplevingen aan het eind van ieder hoofdstuk kent. Het maakt dat je dit boek in één ruk wilt uitlezen.
De hoofdstukken zijn kort en bondig, en worden vanuit het oogpunt van Jacqueline, Mikael en Fabian verteld. Zo worden passages na het ongeluk – die zich zowel in het ziekenhuis als in de gespannen situatie thuis afspelen - afgewisseld met hoofdstukken die zich voor het ongeluk afspelen. Langzaamaan komen de tijdlijnen bij elkaar en komen we achter alle beweegredenen en geheimen. Alle buurtbewoners zijn ontzettend goed uitgediept en beschreven; je ziet ze voor je alsof je ze al jaren kent.
Mattias Edvardsson is een unieke stem in het Scandinavische thrillergeweld. Met zijn sterke inlevingsvermogen, messcherpe dialogen en gestage spanningsopbouw heeft hij met Goede buren een puike thriller afgeleverd, waarmee hij het verlangen naar meer heeft aangewakkerd.
De Zweedse Mattias Edvardsson woont met zijn gezin in een zelfde soort dorp als waar dit verhaal zich afspeelt. Hij studeerde Zweeds en psychologie, waar hij nu beide les in geeft. Eerder schreef hij de thriller Een heel gewoon gezin, dat over familiebanden ging. Zijn tweede thriller focust zich op de relaties tussen de buren en heeft zodoende de toepasselijke titel: Goede buren.
Na hun bewust gekozen verhuizing naar een kleiner dorp, weg uit de drukte en met meer ruimte, vindt Mikael – Micke voor bekenden – een baan als gymdocent op de plaatselijke school. Bianca gaat aan de slag bij een makelaarskantoor. Ze verven hun huis, maken de kinderen wegwijs in de buurt en leren de buren kennen. Tenminste, dat denken ze. Op nummer twaalf woont een ouder, gepensioneerd stel, Åke en Gun-Britt, die al heel lang in dit dorp woont. Op nummer veertien woont Ola Nilsson, een alleenstaande man, ex-crimineel. En op nummer vijftien zijn voormalig model Jacqueline Selander en haar ietwat autistische zoon Fabian woonachtig. Zelf wonen ze op nummer dertien.
Good fences make good neighbours, is het motto van het boek, een quote van Robert Frost. Maar in Goede buren is dat geenszins het geval. Iedereen loopt bij elkaar het erf op, met of zonder aankondiging. Voor een vriendelijk praatje, hulp bij een klusje of puur uit nieuwsgierigheid. Vooral de puber Fabian staat vaak onaangekondigd bij zijn nieuwe buren te koekeloeren. Gelukkig is Mikael ook zijn docent op school en weet hij hoe hij met de lastig te peilen jongen moet omgaan, maar niet iedereen in de buurt heeft een goede verstandhouding met Fabian. Er wordt onderling veel gekonkeld, waarbij vooral Fabian het mikpunt is. Zijn moeder Jacqueline beschermt hem waar ze kan, maar weet ook wel dat hij enkele eigenaardige trekjes heeft. Over Jacqueline zelf gaan ook de nodige geruchten. Ze heeft vlugge relaties met foute vriendjes en ook de mannen in de wijk kunnen haar avances nauwelijks weerstaan. Åke en Gun-Britt denken er het zijne van en houden alles nauwlettend in de gaten. Het verleden van Ola is iets dat altijd aan hem zal blijven kleven, maar hij doet zijn best zich netjes te gedragen.
Als lezer weet je dat bepaalde personages niet deugen, maar het duurt lang voordat je er echt de vinger op kan leggen. Je begint je vermoedens te krijgen, maar zeker weten doe je het nooit. Edvardsson zet je meerdere keren op het verkeerde been, en weet telkens knap de focus te verleggen. Hij blijkt een meester in het neerzetten van een prikkelende groepsdynamiek. Er heerst continu een sluipende spanning, dat oplevingen aan het eind van ieder hoofdstuk kent. Het maakt dat je dit boek in één ruk wilt uitlezen.
De hoofdstukken zijn kort en bondig, en worden vanuit het oogpunt van Jacqueline, Mikael en Fabian verteld. Zo worden passages na het ongeluk – die zich zowel in het ziekenhuis als in de gespannen situatie thuis afspelen - afgewisseld met hoofdstukken die zich voor het ongeluk afspelen. Langzaamaan komen de tijdlijnen bij elkaar en komen we achter alle beweegredenen en geheimen. Alle buurtbewoners zijn ontzettend goed uitgediept en beschreven; je ziet ze voor je alsof je ze al jaren kent.
Mattias Edvardsson is een unieke stem in het Scandinavische thrillergeweld. Met zijn sterke inlevingsvermogen, messcherpe dialogen en gestage spanningsopbouw heeft hij met Goede buren een puike thriller afgeleverd, waarmee hij het verlangen naar meer heeft aangewakkerd.